Γιώργος Σίμωνας: «Φέτος, το έργο “1975” μιλάει πιο πολύ για το θέμα της φιλίας»

Συνέντευξη στη Μαριλένα Θεοδωράκου

Πρόκειται μια μια παράσταση που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά, αλλά με κάποια διαφορετικά στοιχεία. Ο σκηνοθέτης Γιώργος Σίμωνας μιλάει στο theatermag για την παράσταση «1975», στην οποία υπογράφει το κείμενο, τη σκηνοθεσία και επίσης ερμηνεύει τον Ήφαιστο, τον υποδιευθυντή της Αστυνομίας. Η παράσταση ανεβαίνει από τις 3 Νοεμβρίου στο θέατρο Rabbithole.

«Η ιδέα για τη συγγραφή του έργου “1975”, ξεκίνησε πριν από ενάμιση χρόνο και επειδή με ενδιαφέρουν τα ιστορικά θέματα, είχα διαβάσει ένα βιβλίο ενός τρομερού αθηνογράφου του Γιάννη Καιροφυλά, στο οποίο βρήκα πληροφορίες για το σκάνδαλο με την απαγόρευση της προβολής της θρυλικής αισθησιακής ταινίας “Εμμανουέλα” που έγινε το 1975» εξηγεί ο σκηνοθέτης Γιώργος Σίμωνας. «Όταν η ταινία βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες της Αθήνας, έκοψε 300.000 εισιτήρια μέσα σε οκτώ μέρες, ένα ασύλληπτο νούμερο για εκείνη την εποχή και μετά ήρθαν οι μπάτσοι και σταμάτησαν την προβολή της, βάσει ενός νόμου περί ασέμνων που υπήρχε τότε. Και αυτό είπα θα είναι το θέμα του επόμενου έργου. Σκέφτηκα λοιπόν ότι είμαστε σε ένα κλαμπ που λέγεται Τσικίτα, τη δεκαετία του 1970 λίγο μετά τη Χούντα και κάποιοι από τους θαμώνες προσπαθούν να ξανανεβάσουν την “Εμμανουέλα”, η οποία μόλις κατέβηκε».

Ένα έργο βασισμένο σε ντοκουμέντα

«Ήθελα μια εντελώς ελαφριά υπόθεση, δεν ήθελα να γράψω ένα θεατρικό έργο, αλλά ένα κείμενο το οποίο να βγει μέσα από ντοκουμέντα που θα έβρισκα με τους συνεργάτες μου. Έτσι και έγινε» συνεχίζει ο Γιώργος Σίμωνας. «Ξεκινήσαμε να βρούμε ανθρώπους που εκείνη την περίοδο ήταν από 15 ή 18 χρονών και άνω. Βρήκαμε σκηνοθέτες όπως τον Όμηρο Ευστρατιάδη, παραγωγούς όπως τον Γιώργο Πολυχρονίου, κάναμε συνεντεύξεις με αστυνόμους την εποχή της χούντας που μάλιστα τους χαρακτήριζαν “χουντόμπατσους” χωρίς να φταίνε. Επίσης, μιλήσαμε με υπαλλήλους και δικηγόρους και βρήκαμε υλικό από εφημερίδες, από το διαδίκτυο, από βιβλία για τη μουσική και τη μόδα της δεκαετίας του 1970.

Όλο αυτό το υλικό, το συγκεντρώσαμε και πάνω σε αυτό, έφτιαξα μια πολύ ελαφριά υπόθεση για ένα έργο, που όπως είπα και πριν, μια ομάδα ανθρώπων βρίσκεται σε ένα κλαμπ και θέλει να ανεβάσει την “Εμμανουέλα”. Οι διάλογοι και σχεδόν όλα όσα είναι γραμμένα, είναι βασισμένα στα ντοκουμέντα που βρήκαμε. Το “1975” ξεκινάει σαν κωμωδία και τελειώνει σαν δράμα».

Μια καινούργια παράσταση

«Η φετινή παράσταση είναι ένα εντελώς καινούργιο εγχείρημα. Από τη στιγμή που αποφασίσαμε να ξανανεβάσουμε το “1975”, τα πράγματα πήραν μια νέα κατεύθυνση» λέει ο σκηνοθέτης. «Έχουμε τρεις αντικαταστάσεις με τους ηθοποιούς Δημήτρη Ντάσκα, Στεφανία Γκουρνέλου και Γιώργο Ιωσηφίδη, ενώ η υπόλοιπη ομάδα είναι οι περσινοί ηθοποιοί Τώνια Ράλλη, Συμεών Τσακίρης, Μιχάλης Ζαχαρίας, Χρύσα Κολοκούρη, Χρήστος Χριστόπουλος, Σοφία Μανώλη, Νικόλας Πιπεράς, Στέφανος Λώλος και εγώ. Οι χαρακτήρες είναι εμπνευσμένοι από όλους τους ανθρώπους που κάναμε τις συνεντεύξεις. Υπάρχει ένας αστυνόμος, ένας κλέφτης που είναι και το μοναδικό υπαρκτό πρόσωπο και είναι ο Θόδωρος Βενάρδος, ο διάσημος ληστής της εποχής, ο “Ληστής με τις γλαδιόλες”, ο σκηνοθέτης, ο ιδιοκτήτης του κλαμπ, η σερβιτόρα, η πορνοστάρ, ο πορνοστάρ, ο παραγωγός.

Θα μείνω σε μια συνέντευξη που κάναμε με τον σκηνοθέτη Όμηρο Ευστρατιάδη, ο οποίος μας είπε -και αυτός ο διάλογος υπάρχει και στην παράσταση- ότι εκείνη την περίοδο έκαναν στο μοντάζ ό,τι να ΄ναι. Δηλαδή, γύριζαν τη δική τους αισθησιακή ταινία, μετά έπαιρναν κομμάτια από ξένες ταινίες και τα πετούσαν αμοντάριστα μέσα, οπότε ενώ έβλεπες δύο Έλληνες ηθοποιούς, ξαφνικά έβλεπες δύο ξένους ηθοποιούς να κάνουν σεξ. Και μάλιστα μας έλεγε ότι κάποιος έπαιρνε το ρελέ του φιλμ και ζωγράφιζε με μαρκαδόρο στήθη, πισινούς, με αποτέλεσμα όταν γινόταν η προβολή της ταινίας έβλεπες για παράδειγμα τον Φαίδωνα Γεωργίτση και ένα στήθος στο κεφάλι του, γιατί ο μοντέρ το είχε ζωγραφίσει λάθος. Αυτός ο διάλογος ότι έπαιρναν και έβαζαν άλλα στοιχεία από ξένες ταινίες υπάρχει στην παράσταση και είναι και πολύ αστείος. Υπάρχει ένα σημείο που οι ηθοποιοί λένε για το πώς θα γίνει το μοντάζ και ότι θα πάρουν υλικό από την ξένη ταινία την “Εμμανουέλα” και θα την πετάξουν στη δική τους, την ελληνική. Είναι πολύ αστεία όλα όσα έκαναν εκείνη την περίοδο».

Έντεκα ηθοποιοί επί σκηνής

«Το Rabbithole, είναι ένα μικρό θέατρο που τα τελευταία χρόνια έχουμε βάλει αρκετά χρήματα για τις παραγωγές μας και το πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε συνεργάτες οι οποίοι πραγματικά ψάχνουν το αντικείμενό τους. Άλλωστε, κάπως έτσι πηγαίνει το ελεύθερο θέατρο, λίγο ψάχνοντας και καθώς ψάχνουμε, βρίσκουμε λύσεις. Μας ενδιαφέρει να βρίσκουμε νέες γλώσσες και να φτιάχνουμε ένα νέο περιβάλλον. Προσωπικά με ενδιαφέρει πολύ αυτό και σε όλα μου τα έργα και στην επιλογή των κειμένων, με ενδιαφέρει αρχικά το θέμα της σκηνογραφίας. Θέλω να βάζω τον ηθοποιό σε ένα σύμπαν πρώτα και στη συνέχεια να τον αφήνω ελεύθερο να βρει τον καινούργιο του χαρακτήρα.

Οπότε με τους ηθοποιούς που δουλέψαμε πέρυσι και με τους καινούργιους που ήρθαν φέτος, είχαμε μια εξαιρετική και πολύ ήρεμη συνεργασία, γιατί ο ηθοποιός σε ανάλογα κείμενα και σε τέτοιους κόσμους δεν έχει ένα παρελθόν για να πατήσει. Δεν είναι δηλαδή, ένα έργο του Τσέχωφ ώστε να πει είναι δύσκολο αλλά είναι Τσέχωφ. Στο συγκεκριμένο έργο ξεκινάμε από την αρχή και μπορώ να πω ότι όλοι οι ηθοποιοί έβαλαν πολλή φαντασία, ενέργεια και ηρεμία, γιατί είναι και ένας μεγάλος θίασος δέκα ηθοποιών, που είναι επί σκηνής σχεδόν συνέχεια μαζί.

Μαζί με την Τώνια Ράλλη η οποία υπογράφει τη μουσική και ερμηνεύει την Αμερικανίδα dj του κλαμπ, έχουμε συνολικά έντεκα άτομα επί σκηνής τα οποία συνδιαλέγονται, χορεύουν, τσακώνονται και γίνεται ένας χαμός. Οπότε όλο αυτό χρειάζεται ηρεμία και οργάνωση. Ήταν εξαιρετικοί όλοι οι ηθοποιοί και επίσης και πολύ ωραία η συνεργασία μου με τη χορογράφο μας, την Κική Μπάκα, που με βοήθησε αρκετά να οργανώσω όλο αυτό το χάος».

Οι διαφορές με την περσινή παράσταση

«Όταν ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις της προηγούμενης σεζόν που πήγαν αρκετά καλά, οι συνεργάτες μου μού έλεγαν να το ξαναπάμε» συμπληρώνει ο Γιώργος Σίμωνας. «Γενικά, ως θέατρο Rabbithole και ως ομάδα Νοσταλγία, δεν μας ενδιαφέρει να συνεχίζουμε μια παράσταση επειδή πέτυχε προκειμένου να βγάλουμε χρήματα, που φυσικά αυτό είναι και το σημαντικότερο για έναν παραγωγό, αλλά όταν είσαι παραγωγός-καλλιτέχνης τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Σκέφτεσαι γιατί να το ξαναπάω, απλά επειδή πήγε καλά;

Οπότε επειδή πέρυσι παρακολούθησα όλες τις παραστάσεις που ανέβηκαν στο Rabbithole, είπα ότι θα το ξαναπάμε, αλλά θα αλλάξω όλο το έργο. Θα βρω τα στοιχεία που δεν λειτούργησαν, θα το ξαναγράψω από την αρχή, θα πετάξω σκηνές και θα γράψω καινούργιες. Ρώτησα τους ηθοποιούς αν είναι μέσα, διότι αυτό σημαίνει ότι θα ξαναπροβάρουμε το έργο από την αρχή, ως μια νέα παράσταση και δεν θα κάνουμε δύο εβδομάδες πρόβες.

Άλλαξε λοιπόν το κείμενο, άλλαξαν οι φωτογραφίες, άλλαξαν κάποια κοστούμια, άλλαξε όλος ο φωτισμός, οπότε ουσιαστικά φέτος ναι μεν το “1975” συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά, αλλά ουσιαστικά είναι ένα νέο έργο. Και έχει πλάκα αυτό, γιατί οι θεατές που το είδαν πέρυσι, αν με το καλό το ξαναδούν φέτος, θα δουν μια άλλη παράσταση, καθώς μέχρι και το τέλος του είναι τώρα διαφορετικό. Στην περσινή παράσταση ο ιδιοκτήτης του μπαρ που ήταν ο προδότης τον σκοτώνανε, φέτος δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, μένει ζωντανός και υπάρχει ένα άλλο τέλος, που σημαίνει ότι για εκείνα τα χρόνια που ήταν ευαίσθητα χρόνια, γιατί ήταν τα χρόνια της αποχουντοποίησης, δίνονται και άλλα ερεθίσματα στον θεατή.

Φέτος, το έργο “1975” μιλάει πιο πολύ για το θέμα της φιλίας, γιατί ήταν μια περίοδος που μόλις είχε τελειώσει η επταετής χούντα και οι άνθρωποι προσπαθούσαν να πιαστούν ο ένας από τον άλλον. Τότε, υπήρχαν οι λεγόμενες “παρέες” που αργότερα το πράγμα ξεθύμανε και έχουμε περάσει σήμερα σε εποχές που δεν έχουμε πια παρέες, αλλά την εποχή της απομόνωσης. Τότε ήταν πολύ της παρέας, οι άνθρωποι ονειρεύονταν να αλλάξουν τον κόσμο, υπήρχε η έννοια της φιλίας και πολύ συχνά η λέξη αγάπη. Οι άνθρωποι έλεγαν “σε αγαπάω, με αγαπάς” και είχαν πολλή αισιοδοξία. Πάνω σε αυτό έχει ποντάρει το έργο που σε έναν βαθμό έχει και το πολιτικό σχόλιο».

Πληροφορίες για την παράσταση «1975»

Σκηνοθεσία/ Συγγραφή: Γιώργος Σίμωνας
Δραματουργία: Χρύσα Κολοκούρη
Κίνηση/ Χορός: Κική Μπάκα
Μουσική Σύνθεση: Τώνια Ράλλη
Σκηνικά: Νατάσσα Παπαστεργίου
Κοστούμια: Ευαγγελία Γκότση (Grace Gely)
Φωτισμοί: Γιώργος Ιεραπετρίτης, Γιώργος Βλαχονικολός
Κατασκευή Σκηνικού: sickmyduck.lab
Φωτογραφία: Μαρία Τούλτσα
Graphic Design: Ηλίας Πανταλέων
Βοηθός σκηνοθέτη: Λουκία Ανάγνου
Βοηθός σκηνογράφου: Μαριάνθη Ράδου
Βοηθός χορογράφου: Ηώς Αντωνοπούλου
Βοηθός δραματουργού: Αθηνά Χατζ Κασσέμ

Διανομή:
Γεράσιμος/ Μάκης ή Άτυχος, πωλητής περουκών: Μιχάλης Ζαχαρίας
Πητ/ Πέτρος, ιδιοκτήρης κλαμπ: Δημήτρης Ντάσκας
Αλίκη, σερβιτόρα: Χρύσα Κολοκούρη
Σάμη, ηθοποιός: Γιώργος Ιωσηφίδης
Απόστολος, παραγωγός: Χρήστος Χριστόπουλος
Ασπασία, θαμώνας: Σοφία Μανώλη
Όμηρος, ο σκηνοθέτης: Νικόλας Πιπεράς
Ισαβέλλα Τόρα, ηθοποιός: Στεφανία Γκουρνέλου
Οδυσσέας: Συμεών Τσακίρης
Θόδωρος Βενάρδος, ο διάσημος Ληστής με τις γλαδιόλες: Στέφανος Λώλος
Μανίτα, αμερικανίδα dj: Τώνια Ράλλη
Ήφαιστος, υποδιευθυντής Αστυνομίας: Γιώργος Σίμωνας

Πού: Rabbithole, Γερμανικού 20, Μεταξουργείο, τηλ. 210 5249903

Πότε: από 3 Νοεμβρίου 2023 και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 19.00

Διάρκεια: 120 λεπτά

Εισιτήρια: 18 ευρώ (με ποτό), γενική είσοδος: 15 ευρώ, 10 ευρώ (ανέργων, άνω των 65 ετών), 8 ευρώ (ατέλειες, κάρτες ΣΕΗ ΣΕΧΩΧ0) –

Οnline προπώληση: https://www.more.com/theater/1975/

Προπώληση έως τις 20 Οκτωβρίου: 12 ευρώ

Κρατήσεις, πληροφορίες: 210 5249903 |  Ώρες ταμείου: 18.00 – 21.00
Η παράσταση είναι κατάλληλη για θεατές 18+ .
Μια παραγωγή της ομάδας Νοσταλγία και του RABBITHOLE.