Δήμητρα Νικητέα: «Το “Πνίγομαι” είναι μια συλλογή πολλών αστείων τα οποία καταλαμβάνουν όλο το φάσμα του χιούμορ και κυρίως εκφράζουν όλες τις υφές μου ως άνθρωπος»

Συνέντευξη στη Μαριλένα Θεοδωράκου

Μετά από έξι sold out παραστάσεις στο Θέατρο Αλκμήνη, η Δήμητρα Νικητέα συνεχίζει τον δεύτερο κύκλο παραστάσεων, στο Θέατρο Nous. Η Δήμητρα Νικητέα μιλάει στο theatermag για την πρώτη της solo παράσταση με τίτλο «Πνίγομαι», η οποία συνοδεύεται με διαγράμματα venn και videos.

Πώς ξεκίνησε η ιδέα για την παράσταση «Πνίγομαι»;

Η ιδέα; Δεν ξέρω. Δεν είμαι ο Ελευθέριος Βενιζέλος της κωμωδίας. Δεν είπα «Έχω μία μεγάλη ιδέα η οποία θα είναι κεντρική για το σόλο μου, και έτσι θα επεκταθώ». Το «Πνίγομαι» είναι μια συλλογή πολλών αστείων (παλιών και νέων) τα οποία καταλαμβάνουν όλο το φάσμα του χιούμορ και κυρίως εκφράζουν όλες τις υφές μου ως άνθρωπος… Περιέχει και κλασικές φόρμες αστείων, παρατηρήσεις, meta ειρωνικές φόρμες προς τις κλασικές, pop cult παρωδίες, διαφήμιση τελεμάρκετινγκ, μέχρι και tv show κάνω. Τα περισσότερα, όμως αστεία, βασίζονται και χτίζονται πάνω στον χαρακτήρα μου, επί της σκηνής. Σε έναν νευρωτικό χαρακτήρα που ιδρώνει στη σκηνή για να γίνει αστείος και ετοιμόλογος, κάνει όλα τα κλισέ για να γίνει αρεστός, αλλά, στο τέλος, πάντα πλαγιάζει με την αποτυχία, και κλείνει με ένα «Τι; Μόνο εγώ;».

Ποια είναι τα θέματα ή οι απορίες στην πρώτη σας solo παράσταση που θα δούμε στο Θέατρο Nous;

«Τα λέει όλα το δελτίο Τύπου!» είπε και μετά σκέφτηκε ότι είναι συνέντευξη οπότε πήρε πίσω την έπαρσή της. Ο κωμικός δεν αναπτύσσει ποτέ απορίες, ξέρει όλες τις απαντήσεις, και όχι απλά τις ξέρει, αλλά και τις αποδομεί. Δεν έχει καμία απορία η παράσταση ΠΝΙΓΟΜΑΙ, μόνο λίγο πριν βγω λέω ένα «Λες να γελάσουν σήμερα;» από μέσα μου. Άντε και ένα «Μήπως βρωμάω;» Ίσως και ένα «Μήπως να ζητήσω κωλόχαρτο υγείας από το θέατρο, ή είναι λίγο περίεργο;». Οκ, φτάνει.
Τα θέματα που αναπτύσσονται είναι τα σχολικά χρόνια, η ιππασία, ο συνταγματάρχης πατέρας μου, το χίτλερ μωρό, ο αυτιστικός αδελφός μου, τα έθιμα και άλλα πολλά.

Στην ουσία όμως, κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα θέματα, αυτά καθ’αυτά μιας παράστασης stand up comedy. Δεν είναι δοκίμιο. Δεν είναι επιμορφωτικό μέσο το stand up comedy. Οι άνθρωποι ενδιαφέρονται μόνο να γελάσουν. Καθρέφτης της παράστασης δεν είναι το δελτίο Τύπου και τα γενικότερα θέματα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ο κάθε κωμικός διαλέγει να αναπτύσσει τα αστεία του (λογοπαίγνια, storytelling κλπ), τα πράγματα που βρίσκει ενδιαφέροντα και σημαντικά, καθώς και ο άνθρωπος πίσω από τον κωμικό, δηλαδή οι ποιότητές του, το ιστορικό του και οι πεποιθήσεις του. Δεν θα έρθουν στοχευμένα σε εμένα, επειδή μιλάω για τον συνταγματάρχη πατέρα μου, αλλά γιατί μπορεί να τους είπε κανείς ότι είναι αστεία, ή συμπαθητική, ή έχει μια διαφορετική φωνή. Τα θέματα είναι απλά ενδεικτικά. Όπως όταν ακούς ένα ξένο κομμάτι που δεν καταλαβαίνεις τι λέει και σε κάνει παρ’ όλα αυτά, να θες να χορέψεις. Χωρίς να διανοείσαι καν σε τι αναφέρεται. Είπε και χόρεψε ακούγοντας γερμανικό εμβατήριο. Περίπου αυτό. Γιατί άλλο μουσική, άλλο κωμωδία. Αλλά κανείς δεν έρχεται για τα θέματα. Όλοι έρχονται απλά για να γελάσουν. Τα ΣΠΟΥΔΑΙΑ θέματα είναι για τα TEDx.

Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τη σχέση σας με το stand up comedy;

Είμαι καλά, θα ήθελα να μην αναφερθώ στη σχέση μου. Μπορούμε να περιοριστούμε στα επαγγελματικά θέματα; Α.. τη σχέση μου με το stand up comedy, είπατε;! Α…Ναι. Νομίζω, βρίσκομαι σε μια μεταιχμιακή φάση που προσπαθώ να βρω τη φωνή μου. Μια φωνή που καθοδηγεί το κοινό στο αστείο και δεν καταρρέει στα μισά από μικροαποτυχίες.

Το αγαπάω το stand up comedy, πάρα πολύ, έχω εξελιχθεί για αυτό ως άνθρωπος, όχι μόνο ως κωμικός. Έχω θυσιάσει στο μέγιστο την ψυχραιμία, την ηρεμία και τη βολή μου γι’ αυτό. Θα μπορούσα κάλλιστα, να μην κάνω κάποιο αλματώδες βήμα, να συμβιβαστώ με την χρονική παρουσία του 10 λέπτου και να βάλω οδόφραγμα σε πολλά κανάλια δημιουργικότητας.

Σε ένα γενικότερο πλαίσιο, η ενασχόλησή μου με το stand up comedy έχει λειτουργήσει αυτομαστιγωτικά πολλές φορές. Βελτιώθηκα στο αντικείμενο, μόνο και μόνο για να μην ξαναβιώσω το συναίσθημα της αποτυχίας, που είναι θανατηφόρο και γκρίζο. Με φόβο να μην ξαναβασανιστώ στη σκηνή, βελτιωνόμουν. Γενικά, αντιπαιδαγωγική μέθοδος, αλλά λειτουργεί. Τόσο καιρό, το stand up comedy δρούσε υποδορίως αυτοτραυματικά, γιατί δεν ήταν από τους σύνηθες φόβους που μου προκαλούσαν απώθηση, τάση φυγής και απομάκρυνση από το σημείο τρόμου, αλλά απεναντίας, πιο θωρακισμένη προετοιμασία για την επόμενη μάχη. Τι COBRA KAI και βλακείες; Εδώ, θα σας πω εγώ για τα πρώτα μου open mics στο Κομπρεμί.

Η παράσταση συνοδεύεται με διαγράμματα venn και videos. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για αυτά;

Ναι, πολύ σωστά. Η παράσταση σχεδόν σε όλα τα κωμικά bit έχει επίλογο ένα visual αστείο, βίντεο ή εικόνα. Σχεδόν όλα τα κείμενα που έγραφα, κλείναν με «What if». Δηλαδή «Φανταστείτε τι θα γινόταν αν…αστεία, αστεία». Δηλαδή με κάτι που δεν υπάρχει σαν υπαρκτή αναφορά, αλλά είναι φτιαχτό, fiction. Και αποφάσισα για να απογειωθεί το τέλος κάθε κειμένου, να οπτικοποιείται το What If και να γίνεται βίντεο. Είναι ένα πολύ δυνατό μέσο το βίντεο, και έτσι διαφοροποιείται η παράσταση «Πνίγομαι» με τις άλλες stand up comedy παραστάσεις. Της δίνει μια μοναδική υπεραξία και μια προοπτική που δεν έχω ανακαλύψει ακόμη. Έχει πολλά ερεθίσματα ο θεατής και δεν βαριέται.

Επίσης, θεωρείται πολύ αστείο, η αντίδραση και ο σχολιασμός βίντεο. Δείχνεις κάτι, γίνεται κοινή αναφορά σε όλους, οπτικοποιημένη, και μπορεί να σχολιαστεί χωρίς να χάνεις κανέναν με το αίτιο «Α, δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάει, δεν ξέρω τι είναι αυτό το dressage αλόγων». Η ταύτιση που προκύπτει όταν ένα σύνολο άγνωστων ανθρώπων παρακολουθεί κάτι σαν «τηλεόραση», είναι μαγική. Το αντιλαμβάνομαι έντονα αυτό στο σημείο που τους βάζω διαφημίσεις, και απουσιάζω από το χώρο. Γίνονται όλοι κοινωνοί μιας σουρεάλ θέας, σαν μια μεγάλη παρέα που βάζει τρεις τα ξημερώματα κάτι «καμμένο» στο youtube και γελάει. Χωρίς, βέβαια, την αμηχανία της παρουσίας μου που τους ψυχαναγκάζει να γελάσουν.

Επίσης, στα θετικά να σημειωθεί ότι μετά από κάθε μεγάλη παύση από βίντεο, ξεκουράζομαι και παίρνω μία ανάσα. Όταν κάνεις πρώτη φορά σόλο μιας ώρας, ειλικρινά, το χρειάζεσαι το νεράκι. Και γενικά. Να πίνετε νερό. Τα διαγράμματα venn από την άλλη, λειτουργούν σαν premise, σαν αφετηρία μικρών αστείων. Θα μπορούσαν να ειπωθούν και χωρίς διαγράμματα, αλλά τα venn είναι πολύ διασκεδαστικός και σαφής τρόπος, που πλέον θεωρούνται και memes.

Πώς νιώθετε κάθε φορά που βρίσκεστε στη σκηνή;

Ζω το τώρα και το πριν (της πρόβας), παράλληλα. Μια μαεστρία. Ένα άγχος διαχείρισης συναισθημάτων και σκέψης. Θέλει μια ισορροπία στο άγχος και στην ευαισθησία κάθε ερεθίσματος. Δεν θέλει ούτε να είμαι απαθής και αποστασιοποιημένη από το κοινό και προσκολλημένη στο κείμενο χωρίς υποχωρήσεις, αλλά ούτε παραδομένη και ετεροκαθοριζόμενη στην κάθε αντίδραση και διάθεση του κοινού. Είναι σαν να συνεργάζονται όλοι οι μηχανισμοί μεταξύ τους, και τα δύο ημισφαίρια, σαν να χρησιμοποιώ ένα browser με πολλά tab που παίζουν παράλληλα. Στο ένα παράθυρο υπάρχει το κείμενο και η πιστή και ακριβής ερμηνεία του, στο άλλο η καταγραφή της διάθεσης του κοινού και η ανάγνωση του δωματίου, και στο τρίτο, αναζητείται ένας τρόπος να ακολουθήσουν τη σκέψη μου, να αφεθούν. Αυτό συνήθως επηρεάζει την ερμηνεία μου, γιατί αλλάζω κάπως το κείμενο, το ύφος, βάσει της διάθεσης του κοινού. Άρα το παράθυρο τρία, ας πουμε επηρεάζει άμεσα το παράθυρο ένα, γίνονται ταχύτατες αλλαγές επί τούτου.

Αν παρουσιαστεί ένα πρόβλημα π.χ. τεχνικό με τη λουπιέρα μου, τότε υπάρχει φοβερή διάσπαση, γιατί προστίθεται άλλο ένα παράθυρο, το οποίο επηρεάζει όλα τα παράθυρα. Πρέπει να σταματήσω το κείμενο, γιατί καταλαβαίνω πως πρέπει να σχολιαστεί με χιούμορ αυτό που συνέβη, για να μην τους χάσω και παράλληλα να προσπαθήσω να διορθώσω το τεχνικό πρόβλημα. Θέλει, γενικά, τρομερά αντανακλαστικά η παράσταση, κυρίως γιατί έχει και έντονο αυτοσχεδιαστικό κόμματι. Όταν όλα τα γρανάζια γλιστράνε μια χαρά και ρολάρει η παράσταση (κάτι το οποίο συμβαίνει μετά τα δέκα λεπτά), τότε βιώνω τρομερή ανακούφιση. Είναι μια απαιτητική παράσταση που όταν όλα τα άστρα ευθυγραμμίζονται και παρουσιάζεται με επιτυχία, το αίσθημα που μου προσφέρει είναι αυτό της ενθαρρυντικής και αισιόδοξης εξάντλησης.

Πληροφορίες για την παράσταση «Πνίγομαι»

Opening Act: Δήμητρα Νικητέα (2017)

Υπεύθυνος επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης

Πού: Θέατρο Nous, Τροίας 34, Κυψέλη, τηλ. 210 8237333

Πότε: από 3 Μαρτίου 2023 και κάθε Παρασκευή στις 21.30

Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ γενική είσοδος

Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά

Ηλεκτρονική προπώληση εισιτηρίων: www.ticketservices.gr/event/dimitra-nikitea-pnigomai-theatro-nous/?lang=el