Κωνσταντίνος Ρόδης: «Σε μια περίοδο, όπου ο πόλεμος έχει φτάσει στο κατώφλι της Ευρώπης, επιλέγουμε να ασχοληθούμε με ένα άκρως αντιπολεμικό έργο»

Sharing is caring!

Συνέντευξη στη Μαριλένα Θεοδωράκου

Ο Κωνσταντίνος Ρόδης μιλάει στο theatermag για την παράσταση «Το αίμα των κρίνων», που παρουσιάζεται κάθε Κυριακή στο θέατρο 104 και στην οποία σκηνοθετεί τους ηθοποιούς Νάνσυ Ρηγοπούλου, Κωνσταντίνος Μιχαήλ, Abe Cohen και Θοδωρή Ανθόπουλο. . Το κείμενο είναι της Δέσποινας Αποστολίδου.

«Το αίμα των κρίνων». Τι σημαίνει ο τίτλος του έργου της Δέσποινας Αποστολίδου και ποιες ήταν οι σκέψεις όταν το διαβάσατε;

Το έργο είναι ένα αστυνομικό, ψυχολογικό δράμα με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Ένας άντρας, σχεδόν περιθωριακός από επιλογή, που αδιαφορεί για την ηθική, ζει απομακρυσμένος απ’ την ομορφιά, την εξουσία, την πατρίδα, τη θρησκεία και ό,τι θεωρείται γενικά αποδεκτό. Υπέρμαχος του απαγορευμένου, της αμαρτίας και της τρέλας, έρχεται συχνά αντιμέτωπος με τη δυσχέρεια του περιβάλλοντός του. Παρότι χαμηλών τόνων ο ίδιος, η εξάπλωση της φήμης του, αρχίζει να δημιουργεί ένα νέο κίνημα ανθρώπων που υιοθετούν σταδιακά αυτό τον τρόπο ζωής. Δημιουργείται το κίνημα των Κρίνων.

Η κοινότητα θορυβείται από τις εξελίξεις και ψάχνει περισσότερα για το παρελθόν του. Μετά από σχετική έρευνα, ανακαλύπτουν ότι ο άντρας, χρησιμοποιώντας άλλο όνομα, υπήρξε πολεμικός ανταποκριτής, διάσημος για τις φωτογραφίες – πορτρέτα γυναικών λίγο μετά το θάνατό τους που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη και συνέβαλαν με έναν τρόπο στη λήξη του πολέμου. Με αφορμή το αδίκημα της πλαστοπροσωπίας, συλλαμβάνεται και οδηγείται για ανάκριση. Τα στοιχεία της ανάκρισης δημοσιοποιούνται παραποιημένα και το κίνημα, που είχε τον πρώην ανταποκριτή ως πρότυπο, αισθάνεται προδομένο. Ο άντρας δολοφονείται από τους υποστηρικτές του για παραδειγματισμό.

Πραγματικά όταν διάβασα το έργο εντυπωσιάστηκα, γιατί η συγγραφέας έχει «πλέξει» τόσο ωραία τον μύθο, όπως ακριβώς υφαίνει η αράχνη τον ιστό της. Κάθε φορά που έλεγα ότι κατάλαβα τι γίνεται, διάβαζα την επόμενη σκηνή και μου ανέτρεπε τα δεδομένα. Και μόνο στην τελευταία σκηνή του έργου λύθηκε το μυστήριο. Σημαντικό ρόλο έπαιξε το ότι είναι ένα σύγχρονο νεοελληνικό έργο, το οποίο γράφτηκε στα πλαίσια της Σχολής Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής του Θεάτρου Πορεία (Οκτώβριος 2019 – Μάιος 2020) με εισηγητές τους Θανάση Τριαρίδη και Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη. Μας αρέσει να γκρινιάζουμε ότι δεν υπάρχουν καλοί Έλληνες συγγραφείς, αλλά να που υπάρχουν και δεν μένει παρά να τους ανακαλύψουμε. Και εμείς οι δημιουργοί, αλλά και το κοινό.

Ποιοι είναι οι θεματικοί άξονες του έργου και πώς έχετε κινηθεί σκηνοθετικά πάνω σε αυτό;

Η παραπλάνηση είναι ο βασικός καμβάς της σκηνοθεσίας, προσπαθώντας να σκιαγραφήσει τον θύτη και το θύμα της ιστορίας. Ένα ακόμα βασικό στοιχείο είναι ότι δεν υπάρχει χρονικός προσδιορισμός. Παρελθόν και παρόν μπλέκονται μεταξύ τους. Αυτό το στοιχείο για μένα ήταν απελευθερωτικό. Προσπάθησα και ελπίζω να κατάφερα, να συνδυαστούν στοιχεία του φιλμ νουάρ με σύγχρονα. Είχα στο μυαλό μου ότι το τοποθετώ χρονικά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά αυτό σαν μια βάση για το πως θα κινηθούν τα κοστούμια, τα σκηνικά κτλ, αλλά με σαφείς παραπομπές στο σήμερα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι τα κοστούμια είναι άχρονα, έχουν κάτι από το παρελθόν και από το παρόν. Η μουσική είναι ροκ και μέταλ.

Πώς δουλέψατε με τους τέσσερις ηθοποιούς της παράστασης;

Κάθε φορά που σκηνοθετώ, επειδή είμαι και ηθοποιός, προσπαθώ να αφουγκράζομαι τον κάθε ηθοποιό ξεχωριστά. Ποιες είναι οι ευκολίες του, σε ποια σημεία χρειάζεται περισσότερη δουλειά, πως αν «κλειδώσει» μπορώ να τον κάνω να ανοιχτεί. Στο συγκεκριμένο έργο είχα να κάνω με τέσσερις ηθοποιούς, που τυγχάνει να είναι φίλοι μου και να έχουμε δουλέψει μαζί στο παρελθόν, οπότε τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Η Νάνσυ Ρηγοπούλου με είχε σκηνοθετήσει και τώρα οι ρόλοι μας αντιστράφηκαν κι αυτό είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Με τον Κωνσταντίνο Μιχαήλ και τον Abe Cohen έχουμε παίξει μαζί σε παράσταση και είχαμε περάσει εξαιρετικά, όπως και τώρα. Και με τον Θοδωρή Ανθόπουλο είναι η τρίτη φορά που δουλεύουμε μαζί, οπότε πια οι κώδικες επικοινωνίας είναι διαφορετικοί, διότι κοιταζόμαστε και ξέρει ο ένας τι θέλει ο άλλος.

Τι σημαίνει αυτό το έργο για τον σημερινό θεατή;

Ο Χ. Κ. Άντερσεν λέει ότι «Το να ζεις μόνο δεν είναι αρκετό, είπε η πεταλούδα. Πρέπει να έχεις λιακάδα, ελευθερία και ένα μικρό λουλούδι…», αυτή είναι η εισαγωγή που κάνει η ίδια η συγγραφέας στο έργο της και συμφωνώ μαζί της απόλυτα. Σε μια περίοδο, όπου ο πόλεμος έχει φτάσει στο κατώφλι της Ευρώπης, επιλέγουμε να ασχοληθούμε με ένα άκρως αντιπολεμικό έργο. Προσπαθώντας να αναδείξουμε την φρίκη του πολέμου, όχι μόνο για τα θύματα, αλλά και για τους ανθρώπους που καταφέρνουν να επιζήσουν και πως αντιμετωπίζουν τη ζωή πλέον, αφού έχουν περάσει τόσο κοντά από το θάνατο. Όπως αναφέρει και ένας από τους ήρωες του έργου σε μια ατάκα «Καλύτερα που πέθανε. Αυτός που θα επέστρεφε από το μέτωπο, σε βεβαιώ, δεν θα είχε καμία σχέση με αυτόν που ήταν πριν».

Θα θέλατε να μας μιλήσετε σχετικά με το φλέγον θέμα της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα και με όσα συμβαίνουν σήμερα;

Είναι ειλικρινά λυπηρό όλο αυτό που συμβαίνει με την καλλιτεχνική εκπαίδευση στην Ελλάδα. Θα μιλήσω για το δικό μου κλάδο, τον οποίο γνωρίζω καλύτερα. Χρόνια ολόκληρα φωνάζουμε ότι οι δραματικές σχολές είναι υπεράριθμες, ότι οι ηθοποιοί είμαστε πάρα πολλοί σε σχέση με τη ζήτηση από την αγορά εργασίας, ότι έχει καταργηθεί η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και εισβάλλουν στο χώρο του θεάτρου, άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση και εκπαίδευση, ότι οι μισθοί μας είναι ελάχιστοι (αφού οι πρόβες είναι απλήρωτες και πολλές φορές και οι παραστάσεις). Και ξαφνικά, μέσα σε όλο αυτό τον ορυμαγδό, βγαίνει το Προεδρικό Διάταγμα, το οποίο μας εξισώνει με απόφοιτους Λυκείου και συνεπώς είμαστε ανειδίκευτοι εργάτες.

Οι καλλιτέχνες έχουν σπουδάσει και έχουν πληρώσει πάρα πολλά χρήματα και έχουν ρίξει πολύ ιδρώτα και έχουν πονέσει πολύ για να καταρτιστούν σωστά πάνω σε αυτό το αντικείμενο. Δεν είναι χόμπι να είσαι καλλιτέχνης, είναι δουλειά. Σκληρή! Και λυπάμαι πολύ που οι εκάστοτε κυβερνώντες (γιατί για μένα το θέμα δεν είναι πολιτικό, ούτε ευθύνεται μόνο η συγκεκριμένη κυβέρνηση, αλλά όλες) κάνουν ό,τι μπορούν για να διαλύσουν τον πολιτισμό. Χώρα που δεν έχει παιδεία, πολιτισμό και υγεία είναι μια χώρα που δεν υφίσταται. Και δυστυχώς, αυτό που επιδιώκουν τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις, είναι να μας κάνουν έρμαια χωρίς υγεία, παιδεία και πολιτισμό.

Πληροφορίες για την παράσταση «Το αίμα των κρίνων»

Κείμενο: Δέσποινα Αποστολίδου
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ρόδης
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση/στίχοι: Καραφύλλης Γιαννούλης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Κοστούμια: Μάριος Καραβασίλης
Σκηνικά: Ευγενία Βησσαρίου
Κινησιολογία: Βαγγέλης Πιτσιλός
Βοηθός σκηνοθέτη: Έλενα Αγγελοπούλου
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Φωτογραφίες/trailer: Κωνσταντίνος Λέπουρης
Γραφιστική επιμέλεια: xMx GRAPHICS Michelangelo Bevilacqua
Βοηθός παραγωγής: Άκης Χαλκιάς

Διανομή (με σειρά εμφάνισης) Νάνσυ Ρηγοπούλου, Κωνσταντίνος Μιχαήλ, Abe Cohen και ο Θοδωρής Ανθόπουλος στο ρόλο του ανακριτή

Τα τραγούδια της παράστασης ερμηνεύει ο Κώστας Μπουγιώτης

***Ο δίσκος “Lost In Grey” με τα τραγούδια που ακούγονται στην παράσταση κυκλοφορεί από την μπάντα WiderSin: Κώστας Μπουγιώτης (φωνητικά), Καραφύλλης Γιαννούλης (κιθάρα), Γιώργος Μωραϊτης (Μπάσο) και Ακούσογλου Νίκος (Ντράμς). Graphic designer: Ανδρέας Σαραβάνος
Bandcamp link: https://widersin.bandcamp.com/releases
Youtube link: https://www.youtube.com/playlist?list=OLAK5uy_kQqdfrYUu28d4sXMkcnzauBWWQjf2kFF4
Και σε όλες τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες

Πού: Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι, (Σταθμός μετρό: Κεραμεικός)

Τηλέφωνα επικοινωνίας: 695 126 9828, 210 3455020

Πότε: από 12 Φεβρουαρίου 2023 και κάθε Κυριακή στις 18.30

Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ (γενική είσοδος), 12 ευρώ (μειωμένο: φοιτητών- ανέργων), 5 ευρώ (ατέλεια)

Διάρκεια παράστασης: 85 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/to-aima-ton-krinon/