Χάρης Δήμος: «Η παράσταση “Δίψα” καταπιάνεται με το ζήτημα της δίψας και μας φανερώνει μια τελετουργία, που συνέβαινε όχι πολύ μακριά από το σήμερα, σε διάφορα νησιά του Αιγαίου»

Sharing is caring!

Συνέντευξη στη Μαριλένα Θεοδωράκου

Ο Χάρης Δήμος μιλάει στο theatermag για την παράσταση «Δίψα», η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο Φούρνος. Ο ερμηνευτής εξηγεί το θέμα της μουσικοχορευτικής παράστασης, που αφορά στην οδύσσεια της μεταφοράς του νερού σε μια αποκομμένη νησιωτική κοινότητα. Η παράσταση επιχειρεί να συνδέσει την ανθρώπινη δίψα, με αυτή της γης και τις βουλές των ανθρώπων με αυτές της φύσης. Το κείμενο είναι της Παναγιώτας Πανταζή και η σκηνοθεσία του Γιώργου Σαχίνη.

Ποιο είναι το θέμα της μουσικοχορευτικής παράστασης «Δίψα»;

Η παράσταση «Δίψα», καταπιάνεται με το ζήτημα της δίψας και μας φανερώνει μια τελετουργία, που συνέβαινε όχι πολύ μακριά από το σήμερα, σε διάφορα νησιά του Αιγαίου. Βρισκόμαστε σε ένα νησί, όπου δεν υπάρχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό, πέρα από τις αποθήκες νερού που έχει μεριμνήσει να έχει ο βαρκάρης- κεντρικό πρόσωπο της παράστασης. Καθώς λιγοστεύει το διαθέσιμο νερό που υπάρχει και με δεδομένο ότι διανύουμε την περίοδο θέρους, γίνεται επιτακτική η ανάγκη, για εκ νέου μεταφορά νερού από το διπλανό νησί. Αυτό πραγματοποιείται μέσω μιας βάρκας, που αποτελεί άλλωστε και το βασικό εργαλείο του βαρκάρη για την διασφάλιση της επιβίωσής του. Η διαδικασία αυτή, από την προετοιμασία της βάρκας-βυτίου για να υποδεχτεί το πολυπόθητο γλυκό νερό, η κοπιαστική δουλειά του ταξιδιού, αλλά και οι ποικίλες ψυχικές διακυμάνσεις που διακατέχουν τον βαρκάρη, αποτελούν σημεία – σταθμούς, πάνω στα οποία χτίζεται η ιστορία μας.

Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τη συμμετοχή σας σε αυτή την παράσταση, καθώς και για το ρόλο που ερμηνεύετε;

Η παράσταση είναι εστιασμένη στη σχέση του ανθρώπου-βαρκάρη, με τα στοιχεία της φύσης και για αυτό βλέπουμε επί σκηνής τον άνεμο, τη θάλασσα, τη γη, τον ήλιο και το γλυκό νερό. Μια πληθώρα συμβολισμών, τόσο όσον αφορά τη δραματουργία του έργου, όπου κάθε κίνηση και σχέση σωμάτων στο χώρο, αποτυπώνουν μια συνθήκη, κυρίως ψυχική, αλλά και με το ίδιο το κείμενο που έχει τόσο ποιητικό ύφος, μάς βοηθούν να γίνουμε συμμέτοχοι στην ιστορία του βαρκάρη. Η δική μου συμμετοχή στην παράσταση, βασίζεται στην επαγγελματική μου ιδιότητα ως χορευτής. Έχω κυρίως, τα πιο έντονα κινησιολογικά κομμάτια και κομμάτια που δεν αρθρώνονται λεκτικά και πρέπει να σωματοποιηθούν. Γι’ αυτό άλλωστε, έχω αναλάβει και τους ρόλους των στοιχείων του γλυκού νερού και του ανέμου. Από τη μια πλευρά, το γλυκό νερό είναι πανταχού παρόν στην παράσταση, καθώς βρίσκεται πίσω από κάθε σκέψη του βαρκάρη και η συνεχής ροή του αποτελεί βάλσαμο στη ψυχή του. Από την άλλη, ο άνεμος φανερώνεται μανιώδης και αποτελεί απειλή για το εγχείρημα του βαρκάρη.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον σκηνοθέτη Γιώργο Σαχίνη;

Από την πρώτη κιόλας στιγμή, αντιλήφθηκα πως επρόκειτο για έναν τρόπο δουλειάς που θα βασιζόταν στην αλληλεπίδραση και στον πειραματισμό. Το μόνο δοσμένο που είχαμε εξαρχής, ήταν το κείμενο και οι μουσικές, τα οποία βέβαια με τη σειρά τους, ήταν συνεχώς σε συνδιαλλαγή με το υλικό που έβγαινε στις πρόβες. Εργαστήκαμε και αφιερώσαμε πολλές πρόβες, προκειμένου να κατανοήσουμε σε βάθος το κείμενο και βάσει αυτού, να καταστρώσουμε ένα προσχέδιο των κινήτρων και των σχέσεων, που δημιουργούνται ανάμεσα στα στοιχεία της φύσης με τον βαρκάρη. Ακολουθώντας το νήμα αυτό, ξεκινήσαμε να δουλεύουμε αυτοσχεδιαστικά, πάνω στο πως θα μπορούσε να εξαχθεί το δεδομένο χαρακτηριστικό, τόσο κινητικά όσο και φωνητικά. Σίγουρα, αυτά που απορρίψαμε κατά τη διαδικασία αυτή ήταν πολλά, αλλά ήταν απαραίτητο να περάσουμε από αυτό το στάδιο, γιατί ενδυναμωνόταν κάθε φορά ο στόχος, για τον οποίο κάναμε αυτό που κάναμε. Πλέον, μπορώ να πω πως κάθε τι στην παράσταση έχει το λόγο του, που βρίσκεται εκεί και χωρίς αυτό, δεν θα έβγαζε νόημα για μένα.

Θα μπορούσατε να μας δώσετε μια εικόνα από τα σκηνικά, τα κοστούμια, καθώς και από τους φωτισμούς, την πρωτότυπη μουσική, τα ηχοτοπία και τη χορογραφία της παράστασης;

Όπως ανέφερα προηγουμένως, όλα λειτουργούν συνδεόμενα μεταξύ τους και σε πλήρη διάλογο. Τα σκηνικά θα μπορούσα να πω πως είναι σχετικά λιτά, τα απολύτως απαραίτητα για την εξέλιξη του έργου. Άλλωστε, είναι τόσο πυκνό το κείμενο από νοήματα, που μια γεμάτη από σκηνικά σκηνή θα προκαλούσε σύγχυση. Τα κοστούμια παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς έχουν κάτι παράξενο. Από τη στιγμή που ενσαρκώνονται τα στοιχεία της φύσης, το εξωπραγματικό και το αλλόκοτο στοιχείο παίρνουν χώρο να εκφραστούν. Σημαντικός πυλώνας της παράστασης είναι η μουσική και τα ηχοτοπία που συνοδεύουν τη δράση στη σκηνή. Δεν είναι τυχαίο πως αναφέρεται ως μουσικοχορευτική παράσταση, διότι η μουσική έχει δραματουργικό ρόλο. Μην σχολιάσω βέβαια και πως τα μουσικά κομμάτια τα ακούω και σε άσχετες στιγμές για να χαλαρώσω. Είναι απολαυστικά! Τέλος, όσον αφορά τη χορογραφία, έχει πέσει πολλή δουλειά, προκειμένου ο θεατής να ταξιδέψει μαζί μας. Το σώμα έρχεται σε πρώτη θέση και δρα παρασυρμένο από ανάγκες, επιθυμίες, στερήσεις, φαντασιώσεις.

Τι συμβαίνει με το νερό στις μέρες; Ποιος είναι ο στόχος της παράστασης;

Έχοντας μάθει να θεωρούμε δεδομένο ότι θα έχουμε νερό ανά πάσα στιγμή, ανοίγοντας μια βρύση, έχει πάψει να μας απασχολεί η διαδικασία απόκτησής του και στεκόμαστε περισσότερο απέναντι του σαν καταναλωτές. Δεν το κρίνω αυτό, καθώς ζώντας σε μια πόλη δεν έχουμε και πολλούς τρόπους να έχουμε εύκολη πρόσβαση σε υδάτινες πηγές και συνεπώς, να καταφεύγουμε στη λύση της βρύσης. Παρόλα αυτά, αυτό προσθέτει μια ακόμα αυτοματοποίηση μέσα σε μια πόλη. Ενώ εμείς έχουμε τη ίδια σχέση εξάρτησης και επιβίωσης με το νερό, το μόνο που μας απασχολεί πλέον είναι αν βγήκε μεγάλος ο λογαριασμός του νερού. Έχουμε ξεχάσει πως το νερό που πίνουμε έρχεται από λίμνες και βουνά, βροχές και υπόγεια ρεύματα και πάνω από όλα πως είναι ένα δημόσιο αγαθό. Ο στόχος της παράστασης σε καμία περίπτωση δεν έρχεται να κουνήσει το δάκτυλο σε κανέναν, που ανοίγει τη βρύση του για να πιεί νερό, αλλά να μας θυμίσει πως έχουμε απομακρυνθεί από τη φύση και τα αγαθά της. Ο μόχθος του βαρκάρη να αποκτήσει το πολύτιμο νερό, είναι ένας άθλος και αγώνας, που περνάει κάθε άνθρωπος για να αποκτήσει τα αναγκαία αγαθά για τη ζωή, δικαιώματα και ελευθερία.

Πληροφορίες για την παράσταση «Δίψα»

Ερμηνεύουν με αλφαβητική σειρά: Ειρήνη Αλεξίου, Καλλιόπη Γερακιανάκη, Χάρης Δήμος, Ιωάννα Λέκκα
Σκηνοθεσία: Γιώργος Σαχίνης
Χορογραφία: Ειρήνη Αλεξίου
Κείμενο: Παναγιώτα Πανταζή
Μουσική: Θάνος Κοσμίδης
Δημιουργία Soundscape: Ludwig Berger
Σκηνικά-Κοστούμια: Άννα Μαγουλιώτη
Φωτισμοί: Λία Μιχάλη
Έρευνα και Οργάνωση Παραγωγής: Κατερίνα Πρωτονοταρίου
Επικοινωνία: Αγγελική Ζερβού
Βίντεο-Φωτογραφίες: Χρήστος και Αλέκος Μπουρελιάς (The archlabyrinth)
Βοηθός Χορογράφου: Eve Ganneau
Δραματουργική ομάδα: Ειρήνη Αλεξίου, Θάνος Κοσμίδης, Άννα Μαγουλιώτη, Παναγιώτα Πανταζή, Κατερίνα Πρωτονοταρίου, Γιώργος Σαχίνης

Η παράσταση ανεβαίνει με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και του Ελβετικού Συμβουλίου Τεχνών ProHelvetia.
Η ηχητική έρευνα και καταγραφή πραγματοποιήθηκε στη Σίφνο στο πλαίσιο του έργου STARTS4Water του προγράμματος STARTS-Science, Technology & Arts της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Πού: Θέατρο Φούρνος, Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα, τηλ. 21 0646 0748

Πότε: κάθε Πέμπτη και Παρασκευή, στις 21.00 από 10 Μαρτίου 2023 και για 15 παραστάσεις (εκτός από Μ. Πέμπτη- Μ. Παρασκευή)

Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά

Κατάλληλη άνω των 12 ετών
Εισιτήρια: 15 ευρώ (κανονικό), 12 ευρώ (φοιτητικό / ανέργων / ομαδικά / πολυτέκνων)

Ηλεκτρονική προπώληση εισιτηρίων: www.viva.gr/tickets/theater/dipsa/