5+1 ερωτήσεις για τους ηθοποιούς του «Ναπάλμ Χάσταγκ Φάμιλι: Μια οικογενειακή ιλαροτραγωδία»

Sharing is caring!

Συνέντευξη στη Μαριλένα Θεοδωράκου

Οι ηθοποιοί Νίκος Ιατρού, Κατερίνα Κριστό, Αντώνης Σανιάνος, Δάφνη Σκρουμπέλου και Ματίνα Στάμου απαντούν στις ερωτήσεις του theatermag, σχετικά με την παράσταση «Ναπάλμ Χάσταγκ Φάμιλι: Μια οικογενειακή ιλαροτραγωδία». Το κείμενο και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Πάνος Κούγιας. Η παράσταση που παρουσιάζεται Θέατρο Φούρνος,  είναι ο απολογισμός μιας μοναδικής ημέρας, εκείνης της επετείου γάμου των γονιών. Με άξονα τρία γεύματα γύρω από ένα τραπέζι, αναπαρίσταται η πραγματικότητα της ελληνικής οικογενειακής συνθήκης.

«Ναπάλμ Χάσταγκ Φάμιλι: Μια οικογενειακή ιλαροτραγωδία». Ποιες ήταν οι σκέψεις σας όταν διαβάσατε το κείμενο του Πάνου Κούγια;

Νίκος Ιατρού: Όταν διάβασα πρώτη φορά το κείμενο του Πάνου, ήθελα κατευθείαν να το ξαναδιαβάσω. Το ξαναδιαβάζω λοιπόν, και του λέω «Ρε Πάνο, τι ωραίο!! Μπράβο». Αυτό το κείμενο, σε τραβάει πολύ γρήγορα να έρθεις μαζί του και να το ακολουθήσεις. Πιστεύω έχει μια πολύ όμορφη αμεσότητα και στη γραφή του, αλλά και στα νοήματά του. Κατά τη γνώμη μου, το κείμενο έχει μια οικειότητα για όποιον το διαβάζει ή το ακούει, γιατί βρίσκει μέσα κομμάτια της καθημερινότητας του και στιγμές από τη ζωή του. Είναι μια πολύ γλυκιά και προσωπική αφήγηση και οπτική του Πάνου, πάνω στο θέμα που λέγεται ελληνική οικογένεια.

Κατερίνα Κρίστο: Με συγκίνησε ιδιαίτερα η προσέγγιση του Πάνου, πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και γενικότερα, η ποιητικότητα που προσδίδει στις απλές στιγμές. Ο λόγος του είναι προσωπικός και αυτό ακριβώς, σε ωθεί να δεις αυτούς τους ανθρώπους, τα ζωντανά αυτά όντα, να στέκονται δίπλα σου. Στο λεωφορείο, να παίρνουν κάθε μέρα τον καφέ τους ή να σου λένε καλημέρα κάθε πρωί, μπροστά από ένα τραπέζι που έχει «ακούσει» πολλά.

Αντώνης Σανιάνος: Σκέψεις πολλές, πιο έντονα όμως ένιωσα τυχερός για το τηλέφωνο που με πήρε ο Πάνος για το ρόλο του Πατέρα και τα λόγια που κλήθηκα να πω στη παράσταση. Επόμενη σκέψη, η δική μου οικογένεια, το πώς είχα μεγαλώσει και οι προσλαμβάνουσες που είχα ως τώρα, για να καταφέρω να υπάρξω μέσα στο κείμενο.

Δάφνη Σκρουμπέλου: Το κείμενο με συνεπήρε. Είναι ωμό, με χιούμορ και συνάμα συγκινητικό και ευαίσθητο, με επιρροές από τον Μπέκετ και τον Πίντερ. Ο ρυθμός και οι παύσεις παίζουν τεράστια σημασία, όπως επίσης και η επανάληψη. Η επαναληπτικότητα όμως εδώ δεν κουράζει. Αντιθέτως, λειτουργεί κομβικά στην εξέλιξη των γεγονότων, καθώς μέσα απ’ αυτήν, οι ήρωες προσπαθούν να αποφύγουν αυτό που πραγματικά συμβαίνει, που τελικά όμως είναι ανέφικτο. Αυτό είναι έκδηλο στις σκηνές των τριών γευμάτων. Οι δύο σκηνές των θανάτων- αυτοκτονιών, μοιάζουν σα να λειτουργούν σ’ ένα άλλο μη ρεαλιστικό επίπεδο, όπου ο χρόνος διαστέλλεται. Παρ’ όλα αυτά, δένουν με συνέπεια με το ύφος του υπόλοιπου έργου.

Ματίνα Στάμου: Έχοντας μιλήσει αρκετά για το έργο με τον Πάνο, πριν ολοκληρώσει το κείμενο, θεωρούσα πως ξέρω περίπου τι θα διαβάσω. Η αλήθεια είναι πως έπεσα έξω. Ξαφνιάστηκα με το πόσο βαθιά, αλλά όχι βίαια, αγγίζει το κείμενο ζητήματα και παθογένειες της ελληνικής πραγματικότητας. Της ζωής μας. Ζητήματα που είναι (δυστυχώς) ταμπού ακόμη. Που κάνουμε πως δεν συμβαίνουν, ενώ είναι εκεί και μας κοιτάνε κατάματα. Το ότι εμείς αλλάζουμε το βλέμμα μας δεν τα εξαφανίζει. Το αντίθετο. Το να δουλέψουμε πάνω σε αυτό με ειλικρίνεια, μας έκανε να σκάψουμε σε δικά μας βιώματα και είχε πολύ ενδιαφέρον.

Ο ηθοποιός Αντώνης Σανιάνος. (Φωτογραφίες: Γιώργος Κασσαπίδης).

Τι σημαίνει ο τίτλος του έργου και ποιο είναι το θέμα του;

Νίκος Ιατρού: «Ναπάλμ Χάσταγκ Φάμιλι» ο τίτλος μας. Είναι ένας τίτλος, που νομίζω πέρα από το έργο, αντιπροσωπεύει και την παράστασή μας. Ο Πάνος έχει συνδέσει τη βόμβα Ναπάλμ με την ελληνική οικογένεια και νομίζω πως, όπως βλέπουμε και μέσα στο έργο, αυτά τα δύο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Η οικογένεια που βλέπουμε στην παράσταση, αισθάνεσαι ότι κρύβουν τόσα πράγματα κάτω από το χαλάκι, όπου αρκεί μια πολύ μικρή αφορμή για να γίνει μια τεράστια έκρηξη και να τα διαλύσει όλα. Είναι κάπως σαν να ακούς ένα διαρκές τικ τακ να μετράει αντίστροφα και ξέρεις ότι κάποιας στιγμή, αυτός ο χρόνος που μετράει αντίστροφα, θα σκάσει σαν βόμβα. Και αυτό, δεν μπορείς να το αλλάξεις.

Κατερίνα Κρίστο: Φανταστείτε ανθρώπους μαζεμένους σε ένα τραπέζι (τους οποίους ας ονομάσουμε οικογένεια), όπου ένας ισχυρός δεσμός, μπορεί είτε να ανθίζει τα μέλη αυτής, είτε να κολλάει στο δέρμα και να αρχίζει να το καίει. Οι οικογένειες με τα «σύνδρομά» τους, μπορούν να είναι τόσο καταστροφικές, όσο ένα εμπρηστικό όπλο μαζικής καταστροφής.

Αντώνης Σανιάνος: Ο τίτλος σηματοδοτεί και το θέμα του έργου. Μέσα στους ήρωες της οικογένειας, υπάρχει μια βόμβα που μετράει ανάποδα, και όταν θα σκάσει, θα φέρει αναπόφευκτα τον αφανισμό τους. Είναι μια οικογένεια που σταμάτησε να έχει ειλικρινή επικοινωνία μεταξύ της και αυτό θα τους κοστίσει, όπως και κάθε φορά άλλωστε, όταν δεν λέμε την απόλυτη αλήθεια για ό,τι νιώθουμε. Είναι μια οικογένεια με πέντε ανθρώπους, που επί της ουσίας, ζουν «μόνοι τους» μέσα σε ένα κοινό, οικογενειακό σπίτι και αυτό βέβαια, γιατί η αγάπη, κάποια στιγμή, άνοιξε τη πόρτα και έφυγε από το σπίτι, χωρίς εκείνοι να το καταλάβουν.

Δάφνη Σκρουμπέλου: Η ημέρα της επετείου των γονιών. Ημέρα γιορτής. Τρία γεύματα γύρω απ’ το οικογενειακό τραπέζι. Μυστικά που κρύβονται, ερωτήσεις που μένουν μετέωρες, η φωνή ενός παλιατζή που τους υπενθυμίζει την πραγματική τους φύση. Μέχρι που η «Βόμβα Ναπάλμ», εκρήγνυται συμπαρασέρνοντας όλους τους ήρωες και φέρνοντάς τους αντιμέτωπους με τον εαυτό τους και με την αλήθεια, με φρικτές συνέπειες, καθώς όλοι σακατεύονται, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο.

Ματίνα Στάμου: Ο τίτλος του έργου, είναι ο πιο άμεσος τρόπος να περιγράψει και να εικονοποιήσει το τι συμβαίνει σε αυτό. Υπάρχει μια βόμβα, που είναι συνεχώς έτοιμη να εκραγεί σε αυτή την οικογένεια. Και να γκρεμίσει ό,τι βρίσκεται εκεί. Ωστόσο, υποκρινόμαστε στο όνομα της οικογένειας και κάνουμε χαριτωμένα «χάσταγκ» που κρύβουν την ασχήμια μας και τα προβλήματά μας. Όλοι μας, ειδικά σήμερα, μπορούμε να πέσουμε στην παγίδα αυτήν. Θέλουμε να είμαστε καλύτεροι από αυτό που πραγματικά είμαστε. Από τους άλλους. Θέλουμε να είναι όλα ιδανικά, φαινομενικά όμως. Για να μας δουν. Όχι για να είναι. Αρνούμαστε πεισματικά να αποδεχτούμε πως ιδανικό δεν υπάρχει, πως έχουμε κάνει κάπου λάθος. Και αυτό κάνει τα πράγματα χειρότερα. Μέχρι που θα έρθει η έκρηξη και θα πάρει τα πάντα μαζί της. Η σχεδόν τα πάντα. Θα δούμε…

Η ηθοποιός Κατερίνα Κρίστο. (Φωτογραφίες: Γιώργος Κασσαπίδης).

Θα θέλατε να μας μιλήσετε για το ρόλο που ερμηνεύετε;

Νίκος Ιατρού: Εγώ έχω το ρόλο του παππού της οικογένειας. Μου φάνηκε εξ αρχής πολύ ενδιαφέρον κάτι τέτοιο, γιατί κι εγώ κι ο Πάνος επικεντρωθήκαμε κυρίως στην συναισθηματική και ποιητική ηλικία αυτού του ανθρώπου. Προσπαθήσαμε να βρούμε και να αγγίξουμε τι κουβαλάει και τι φέρει αυτός ο άνθρωπος, φυσικά και σε συνάρτηση με τους υπολοίπους. Στα δικά μου μάτια, ο ρόλος του παππού, είναι με έναν τρόπο, αυτός που προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες αυτής της οικογένειας, αλλά ταυτόχρονα παίρνει ριζικές αποφάσεις γι’ αυτόν και τη ζωή του. Νομίζω ότι δεν φοβάται να αντιμετωπίσει τις καταστάσεις, την αλήθεια κι όλα αυτά που στο οποίο «γέρνει» η ζωή, είτε θετικό είτε αρνητικό.

Κατερίνα Κρίστο: Μέσα σε αυτή την οικογένεια, θα συναντήσω την γιαγιά. Είναι ένας άνθρωπος που ακουμπάει με ευαισθησία και προσοχή στις πληγές των άλλων, κουβαλώντας μεγάλο φορτίο στις πλάτες της. Η γιαγιά έχει καρκίνο, αυτό που φοβόμαστε όλοι να πούμε και συνεχώς βρίσκουμε άλλες λέξεις να το ονομάσουμε! Αποδέχεται την κατάστασή της και προσπαθεί να κληρονομήσει στην οικογένεια της, την σπίθα που έχει για ζωή και αυτή την «ματιά» που μπορεί ακόμα και να θεραπεύσει. Αυτή η γιαγιά, είναι αυτή η κυρία που θα σου δώσει χαρτομάντηλο στη στάση και θα σου πει να ζήσεις τη ζωή σου σα να μην υπάρχει αύριο!

Αντώνης Σανιάνος: Εγώ υποδύομαι το ρόλο του πατέρα σε αυτή την οικογένεια. Είμαι ένας πατέρας, που δεν αφήνω «χώρο» στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου, προσπαθώ να κρατήσω έναν έλεγχο και μια ισορροπία, αλλά επιφανειακά, ενώ μέσα μου, είμαι ένας ολότελα διαφορετικός άνθρωπος. Παρ’ όλα αυτά, αγαπάω, όμως έχω ξεχάσει τους τρόπους να το δείχνω και αφού αυτό δεν το αναλογίστηκα σοβαρά, θα κληθώ να πληρώσω και εγώ το τίμημα. Η μοίρα είναι αμείλικτη. Στο τέλος, μέσα από τις πράξεις και τα λόγια των άλλων, θυμάμαι πόσο σημαντικοί ήταν εκείνοι για εμένα.

Δάφνη Σκρουμπέλου: Ερμηνεύω το ρόλο της κόρης, η οποία συμβολίζει την αθωότητα, την παιδικότητα, την ειλικρίνεια, την καθαρότητα της ψυχής. Ένα παιδί που ρωτάει διαρκώς, για να μάθει την αλήθεια. Αλλά οι ερωτήσεις της, ταράζουν την ισορροπία της «τέλειας οικογένειας» και γι’ αυτό την αγνοούν και την παραπέμπουν στην εγκυκλοπαίδεια. Κι εκεί βρίσκει τις απαντήσεις. Αυτός είναι πλέον ο κόσμος της. Γίνεται η ίδια η εγκυκλοπαίδεια. Τα λήμματα ξεχύνονται από μέσα της. Ο κόσμος των μεγάλων, των ψεμάτων δεν την χωρά πια. Και αποφασίζει να πετάξει ελεύθερη όπως οι πεταλούδες.

Ματίνα Στάμου: Εγώ είμαι η μαμά αυτής της οικογένειας. Μια μαμά που θέλει τα πράγματα να γίνονται με τον δικό της τρόπο. (όπως οι περισσότερες εξάλλου). Θέλω να έχω τον πλήρη έλεγχο αυτού του σπιτιού. Όταν όμως η οικογένεια, αποτελούμενη όπως είναι φυσικό και από άλλους ανθρώπους που κάνουν τις δικές τους επιλογές, κάποια στιγμή και υψώνουν τη δική τους φωνή (με όποιο τρόπο) φεύγει από τον έλεγχό μου, έρχεται ένα κενό που κάπως πρέπει να γεμίσει. Όταν συνειδητοποιείς πως μπορεί να έχεις πάρει τη ζωή σου, τη σχέση σου, το ρόλο σου μέσα στην οικογένεια λάθος, εκεί το κενό γίνεται αβάσταχτο.

Η ηθοποιός Ματίνα Στάμου. (Φωτογραφίες: Γιώργος Κασσαπίδης).

Πώς ήταν η συνεργασία με τον σκηνοθέτη Πάνο Κούγια;

Νίκος Ιατρού: Η συνεργασία μου με τον Πάνο είναι κάτι το οποίο θα ήθελα σίγουρα να ξαναζήσω. Συνεργαστήκαμε με πολλή χαρά, πολύ κέφι και διάθεση. Τον Πάνο τον ήξερα από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού, εκείνος στο τμήμα Σκηνοθεσίας κι εγώ στο τμήμα Υποκριτικής και παρότι δεν ήμασταν στο ίδιο έτος, είχα δει αρκετές φορές δουλειά του. Επομένως, όταν με πήρε τηλέφωνο και μου είπε τί έχει στο μυαλό του για την παράσταση, δεν το σκέφτηκα πολύ και είπα ναι, γιατί του είχα εμπιστοσύνη και ήξερα ότι η οπτική μας και η αισθητική μας, ταιριάζει σε πολλά πράγματα. Ο Πάνος είναι ένας σκηνοθέτης που δίνει πολύ χώρο στους ηθοποιούς του κι αυτό νομίζω, είναι το πιο σημαντικό και για την παράσταση, αλλά και για τους ηθοποιούς τους ίδιους, για να αισθάνονται δημιουργική ελευθερία κι απελευθέρωση.

Κατερίνα Κρίστο: Με τον Πάνο γνωριζόμαστε από την σχολή, εκείνος στο τμήμα σκηνοθεσίας, είχαμε από τότε μια όμορφη επικοινωνία και χαίρομαι πολύ που συνεργαζόμαστε, ειδικά σε με ένα έργο που έχει γράψει ο ίδιος και μοιράζεται μαζί μας.

Αντώνης Σανιάνος: Ο γλυκός και ευαίσθητος σκηνοθέτης μου. Τον ξέρω χρόνια και νιώσαμε ότι κάποια στιγμή θα βρεθούμε στη σκηνή, το έλεγε η καρδούλα μας. Ο Πάνος όταν μιλάει για το θέατρο και την δουλειά του καίγεται ολόκληρος, την αγαπάει πολύ, με αυτά τα συναισθήματα κύλησε και η πρώτη μας συνεργασία στο θέατρο Φούρνος. Είμαστε τυχεροί, που είναι ακόμα τόσο νέος, έχει μπόλικη φλόγα μέσα του. Όπως λέει και ο ίδιος, τα λόγια είναι βέλη. Του αρέσει οι ηθοποιοί να μιλάνε από «μέσα προς τα έξω». Μου ξημέρωσε, λοιπόν, το 2023 μια πολύ συγκινητική δουλειά και τον ευχαριστώ για αυτό.

Δάφνη Σκρουμπέλου: Ο Πάνος, εκτός από ένας ευφυής άνθρωπος, είναι και ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης, επαγγελματίας και συνεργάτης. Με ιδέες, ευαισθησίες, ήπιος, χωρίς εντάσεις, ανοιχτός σε ιδέες των ηθοποιών, κατανοητός στις καθοδηγήσεις του. Ως ηθοποιός, αισθάνεσαι μία δημιουργική ελευθερία δουλεύοντας μαζί του. Υπάρχει μια σχέση εμπιστοσύνης, αλληλοεκτίμησης και αλληλοσεβασμού. Χαρακτηριστικά, που όχι μόνο διευκολύνουν τη συνεργασία μαζί του, αλλά σε κάνουν να θέλεις να ξανασυνεργαστείς.

Ματίνα Στάμου: Με τον Πάνο γνωριζόμαστε πολλά χρόνια και μας δένουν πολλά πράγματα. Είναι ένας σπάνια υπέροχος άνθρωπος και ένας ευαίσθητος καλλιτέχνης. Έχουμε την τύχη να συμφωνεί η ματιά μας στα πράγματα και καλλιτεχνικά. Αυτό, σε συνδυασμό με το ειλικρινές νοιαξιμο για τον άνθρωπο που έχει απέναντί του, μου επιτρέπει να βρίσκομαι εκεί, με απόλυτη εμπιστοσύνη και ανοιχτή καρδιά. Έχει έναν μοναδικό τρόπο να σε κάνει να γελάς αληθινά, να συγκινείσαι, να χαίρεσαι τις πρόβες, αλλά να διατηρεί την αίσθηση του μέτρου υπέρ της δουλειάς. Είναι χαρά και τιμή που η πρώτη μου επαγγελματική στιγμή είναι μαζί του.

Ο ηθοποιός Νίκος Ιατρού. (Φωτογραφίες: Γιώργος Κασσαπίδης).

Υπάρχει κάποια σκηνή ή διάλογος της παράστασης που ξεχωρίζετε;

Νίκος Ιατρού: Δε νομίζω ότι μπορώ εύκολα να ξεχωρίσω ένα μόνο μέρος από το έργο, γιατί τώρα που το σκέφτομαι, μου έρχεται ένα σημείο στο μυαλό κι αμέσως, μου έρχονται κι άλλα, οπότε είναι πολλές οι στιγμές που προσωπικά έχω αδυναμία. Γενικότερα, πιστεύω πως το συγκεκριμένο έργο έχει τόσες πολλές και δυνατές εικόνες, που σε ταρακουνούν και σε κάνουν να σκεφτείς, να θυμηθείς, να αναπολήσεις. Το έργο, ακροβατεί μεταξύ πραγματικότητας και ποιητικής πραγματικότητας και αυτό το κάνει τρισδιάστατο.

Κατερίνα Κρίστο: Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στις τελευταίες φράσεις της μικρής κόρης (Δάφνη Σκουρμπέλου). Μου θυμίζει ένα παιδάκι που έμενε συχνά μόνο και προσπαθούσε να ακούσει προσεκτικά τις σιωπές.

Αντώνης Σανιάνος: Όλο το κείμενο, για εμένα, είναι μια εξομολόγηση που μας υπενθυμίζει πόσο σημαντικό είναι να μην λείπει η αγάπη από τις σχέσεις μας. Μου έρχονται σκόρπιες φράσεις συχνά στο μυαλό όπως «Μόνο όσοι λάτρεψαν αξίζει να λατρεύουν». Επίσης, «Δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ στη ζωή πρέπει να φεύγουν μαζί». Στην τελευταία σκηνή, που καταλήγω μόνος με την μαμά (Ματίνα Στάμου), προσπαθούμε να αναλογιστούμε τι μας συνέβη τελικά και αλλάξαμε, πως θα χωρέσουμε τα γεγονότα, πως τελικά, ο πόνος και οι απώλειες μας οδηγούν στο «Όλα αυτά έγιναν για να έρθουμε πιο κοντά». Θα θυμάμαι αυτή τη φράση, με κάνει να σκέφτομαι ότι ο πόνος μας συμμορφώνει, μας φέρνει καμιά φορά πιο κοντά στις καρδιές μας.

Δάφνη Σκρουμπέλου: Η σκηνή που ξεκινά με την έκρηξη της «Βόμβας Ναπάλμ» στο μεσημεριανό γεύμα και καταλήγει στη σκηνή της αυτοκτονίας του παππού και της κόρης.

Ματίνα Στάμου: Υπάρχουν πολλές στιγμές στο έργο που με αγγίζουν και με συγκινούν. Ίσως, κρατάω λίγο περισσότερο την ιστορία που αφηγείται ο παππούς (Νίκος Ιατρού), για δύο ανθρώπους που αγαπήθηκαν πολύ και την τελευταία σκηνή, τον διάλογο που έχω με τον μπαμπά της οικογένειας (Αντώνη Σανιάνο). Αυτό το μετέωρο, η συνειδητοποίηση της ευθύνης και η ανθρώπινη ανάγκη να πάμε παρακάτω, ό,τι κι αν έχει συμβεί, με συγκινούν πολύ.

Η ηθοποιός Δάφνη Σκρουμπέλου. (Φωτογραφίες: Γιώργος Κασσαπίδης).

Ποια είναι η δική σας τοποθέτηση σχετικά με την υποβάθμιση των πτυχίων των θεατρικών σχολών;

Νίκος Ιατρού: Δε νομίζω ότι χωράει συζήτηση για όλο αυτό που έχει γίνει. Θέλω να πω, στο δικό μου μυαλό αυτό το διάταγμα είναι στα όρια του παράλογου. Είναι μια ξεκάθαρη υποβάθμιση ολόκληρου του καλλιτεχνικού κλάδου και της δουλειάς μας. Είναι πολύ σημαντικό ότι είμαστε ενωμένοι και διεκδικούμε όλοι μαζί και θέλω να πιστεύω πως πραγματικά, θα γίνει κάτι και θα αλλάξει όλη αυτή η κατάσταση, που έχει δημιουργηθεί με την υποβάθμιση των πτυχίων μας, της προσπάθειας μας και της δουλειάς μας εν γένει.

Κατερίνα Κρίστο: Ο πολιτισμός είναι τα σπουδαστ@ που βρίσκονται αυτή την στιγμή στις καταλήψεις και στους δρόμους και τρώνε ξύλο από το κράτος. Οι άνθρωποι που προσπαθούν να καταστρέψουν και να φιμώσουν την ελευθερία, είναι οι ίδιοι που δεν πήραν ποτέ τις ευθύνες για τον παιδοβιαστή Λιγνάδη, για τις δολοφονίες εν ψυχρώ, για την ιδιωτικοποίηση της υγείας και της παιδείας και άλλα πολλά που τους καθιστούν επικίνδυνους. 10 100 1000 καταλήψεις! Η υποβάθμιση των πτυχίων, είναι ο λόγος που έφερε τόσο κοντά τόσους ανθρώπους και σε κοινή πλεύση ,αυτό αρχίζει και γίνεται κάτι μεγαλύτερο, γίνεται ανάγκη για ελευθερία!

Αντώνης Σανιάνος: Πτυχίο για εμένα σημαίνει αφοσίωση, επιλογή και μελέτη, πάνω σε αυτό που επέλεξες. Ώρες μελέτης για την ακρίβεια, στο αντικείμενο και στους στόχους μας. Μέσα στις δραματικές σχολές, οι ώρες είναι περίπου 8 με 10 κάθε μέρα για τους σπουδαστές, άρα φαντάζεστε ποια είναι η θέση μου και η γνώμη μου. Το ελάχιστο που πρέπει να γίνει, είναι να αναγνωριστεί με κάποιο τρόπο η αφοσίωση μας.

Δάφνη Σκρουμπέλου: Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι στη χώρα που γεννήθηκε το θέατρο, υποβιβάζεται η τέχνη και ο πολιτισμός. Δεν μπορώ να διανοηθώ, ότι το πτυχίο τριετούς φοίτησης στις δραματικές σχολές, ισοδυναμεί δια νόμου με απολυτήριο λυκείου. Πρέπει το προεδρικό διάταγμα να ανακληθεί.

Ματίνα Στάμου: Είναι μια άδικη απόφαση που μειώνει κυρίως ηθικά, αλλά και πρακτικά τους καλλιτέχνες. Όλους τους καλλιτέχνες, όχι μόνο τους ηθοποιούς. Είναι μια σχεδόν τιμωρητική αντιμετώπιση, που δεν ταιριάζει δίπλα στη λέξη πολιτισμός. Πρέπει κάποια στιγμή να απαντήσουμε με ειλικρίνεια, αν μας ενδιαφέρει να έχουμε πολιτισμό ως χώρα. Αλλά και να γνωρίζουμε τι είμαστε χωρίς αυτόν. Μειώνοντας επίσημα τον πολιτισμό μιας χώρας, μειώνεις μοιραία την ίδια την χώρα.

Πληροφορίες για την παράσταση «Ναπάλμ Χάσταγκ Φάμιλι: Μια οικογενειακή ιλαροτραγωδία»

Κείμενο- σκηνοθεσία : Πάνος Κούγιας
Ηθοποιοί: Νίκος Ιατρού, Κατερίνα Κριστό, Αντώνης Σανιάνος, Δάφνη Σκρουμπέλου, Ματίνα Στάμου
Σκηνικός χώρος – Κοστούμια: H theia Soula
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική: Teo Kougias
Εικαστικό υλικό: Γιάννης Καρούμπαλος
Φωτογραφίες: Γιώργος Κασσαπίδης
Εκτέλεση παραγωγής: Constantly Productions
Επικοινωνία: Le Canard qui Parle
Διάρκεια: 55 λεπτά
Ευχαριστούμε τους: Οντίν Λιναρδάτου, Βασίλης Σουβατζόγλου, Γιώργος Σουβατζόγλου, Φοίβος Σκρουμπέλος

Πού: Θέατρο Φούρνος, Μαυρομιχάλη 168, Εξάρχεια, Αθήνα, τηλ. 21 0 6460748

Πότε: από 20 Φεβρουαρίου 2023 και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 (για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων)

Τιμές εισιτηρίων: 14 ευρώ (γενική είσοδος), 10 ευρώ (φοιτητικό – θεατών άνω των 65 – ανέργων -ατόμων με ειδικές ανάγκες), 8 ευρώ (ατέλειες)

Ηλεκτρονική προπώληση εισιτηρίων: viva.gr