«Hotel» από την ομάδα του «Βρες τον Δολοφόνο» στο Τhe Hub Events
27 Ιανουαρίου 2023
Η «Πουπουλένια πολιτεία» στο Θέατρο 104
28 Ιανουαρίου 2023
Συνέντευξη στη Μαριλένα Θεοδωράκου
Η Χριστίνα Σουγιουλτζή μιλάει στο theatermag για τη σύγχρονη performance διονυσιακής τελετουργίας με τίτλο «Βάκχες», η οποία παρουσιάζεται από την ομάδα «κι όμΩς κινείται», στο θέατρο Ροές. Η δημοφιλής ομάδα Ελλήνων ακροβατών και χορευτών, καταπιάνεται για πρώτη φορά με το Αρχαίο Δράμα και δημιουργεί μια παράσταση με βάση τις «Βάκχες» του Ευριπίδη και το «Σπαραγμό» της Μαργαρίτας Λυμπεράκη.
Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τη νέα σας παράσταση «Βάκχες». Πώς αποφασίσατε ως ομάδα να ασχοληθείτε με το Αρχαίο Δράμα;
«….σκέφτομαι την παραβολή για τους μοναχούς του Θιβέτ, που από αιώνες αποκρυπτογραφούν, όλα, τα εννέα δισεκατομμύρια ονόματα του Θεού». Μια μέρα καλούν τους ανθρώπους της ΙΒΜ, που καταφτάνουν με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές τους και μέσα σ’ ένα μήνα, έχουν τελειώσει όλη τη δουλειά. Η προφητεία των μοναχών έλεγε ότι, τη στιγμή που θα αποπερατωθεί, αυτή η απογραφή των ονομάτων του Θεού, ο κόσμος θα τελειώσει. Οι άνθρωποι της ΙΒΜ, προφανώς δεν το πιστεύουν, αλλά όταν ξανακατεβαίνουν απ’ τα βουνά με περατωμένο τον κατάλογό τους, βλέπουν τ’ αστέρια, να σβήνουν ένα- ένα, στο στερέωμα. «Το τέλειο έγκλημα, θα ήταν η εξάλειψη του φυσικού κόσμου». Στην αποθέωση της ψηφιακής πραγματικότητας, τόσο ραγδαία εξελισσόμενης, που σοκάρει ακόμα και τους πιο μυημένους, αισθανόμαστε την ανάγκη να ασχοληθούμε με μια κεφαλαιώδη ωδή στη σωματικότητα και στις έννοιες του άφατου, του μεταφυσικού. Πώς κατανοούνται, μεταφράζονται, απεικονίζονται και επικοινωνούν οι έννοιες της ύβρεως, της πίστης, της αναγέννησης, της έκστασης, του θείου, με τις οποίες διαπραγματεύεται το έργο, στο παρόν; Μας αφορούν; Ποιά η σύνδεση του παρόντος με την πνευματικότητα, το «άφατο»;
Πάνω σε ποια κείμενα βασιστήκατε για τη δημιουργία αυτής της σύγχρονης performance διονυσιακής τελετουργίας;
Στο έργο «Βάκχες» του Ευριπίδη, το κύκνειο άσμα του ποιητή και στο «Σπαραγμό» της Μαργαρίτας Λυμπεράκη. Σε ό,τι αφορά στο έργο του Ευριπίδη, βασιζόμαστε στο δικαίωμα που μας δίνει ο κοινός τόπος. Έτσι όπως τον μοιραζόμαστε με τους άλλους- όλους, αυτούς, που βρίσκονται σε επαφή με τη μυθοπλασία και τα σημαίνοντα του έργου. Δε νιώθουμε ειδικοί, είναι άπειρες οι παράμετροι της ανάλυσης και προφανώς τεράστιο το πεδίο της ενασχόλησης με το Λόγο. Ο «Σπαραγμός» της Μαργαρίτας Λυμπεράκη είναι ένα έργο που προτάθηκε από το Νίκο Μάνεση. Ο ελλειπτικός λόγος, η ποιητική των εικόνων του έργου, μας καθοδήγησαν στην πορεία των προβών. Μέρη του έργου προβάλλονται ως γραπτό κείμενο κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Πέντε πρόσωπα υπάρχουν σ’ ένα σκηνικό χώρο από χαρτί και σίδερα. Θα θέλατε να μας εξηγήσετε τι σημαίνει αυτό;
Είναι μεγάλο ζητούμενο να μπορούμε να αποδώσουμε το μύθο, την ιστορία, χωρίς να εμφανίσουμε σταθερούς ρόλους. Η ομάδα είναι ο χειριστής του σκηνικού. Κάποιος ξεχωρίζει, ανά στιγμές, με την πράξη του και ντύνεται κάποιο ρόλο. Η πορεία του σκηνικού είναι, όμως, αυτή που κρατάει την αφηγηματική γραμμή.
Η κίνηση είναι «δεσμευμένη» σε αυτή τη λειτουργία. Στην παράσταση δεν υπάρχει χορός, με την έννοια της εκφραστικής απόδοσης μουσικού έργου. Δεν υπάρχει μουσική. Τα μικρόφωνα ενισχύουν τους ήχους του σκηνικού. Ένα χάρτινο κουτί. Ο ψεύτικος και κάποιες φορές παράλογος κόσμος της ανθρώπινης κατασκευής.
Θέλαμε να δείξουμε μια κατασκευή που να μοιάζει στέρεη, αλλά να καταστρέφεται ολοσχερώς. Οι τοίχοι τσαλακώνονται και σκίζονται. Το πάτωμα υποχωρεί και σε ρουφάει. Ζαρώνει το έδαφος. Ανοίγει. Και αποκαλύπτει το σκελετό, τα σιδερένια του Κόκκαλα. Το χαρτί μπορεί να είναι τα φύλλα που πέφτουν, το νερό, ο αέρας, οι εποχές που περνούν και θα περάσουν… Αλλά και το σώμα του Πενθέα που σπαράσσεται σε κομμάτια, το σώμα της Πόλης που σπαράσσεται σε κομμάτια, το σώμα και ο ήχος του χρόνου, που περνά σαρωτικός και αλαζόνας.
Πώς θα σας δούμε στο θέατρο Ροές; Ποιος είναι ο ρόλος που ερμηνεύετε;
Η μεγάλη ερώτηση για την κίνηση ήταν και είναι οι έννοιες της έκστασης και της τελετουργίας. Η ανάγκη του ανθρώπινου σώματος-πνεύματος, να υποτάξει τη σκέψη μέσω της σωματικής πρακτικής, παραμένει ίδια, με όποιον τρόπο κι αν εκφράζεται, στοχεύει, πάντα, στην ουτοπία της έκστασης, της φυγής από το «εδώ και τώρα», του χρόνου, του τόπου και του πραγματικού. Νηστείες, τάματα, μέθη, επικοινωνία με πνεύματα, χρήση ουσιών…είναι πολλοί και πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, οι τρόποι που ψάχνουμε ατομική, αλλά και κοινωνικά τη φυγή από το δεδομένο της απτής πραγματικότητας.
Η νέα πίστη που εισβάλλει στη Θήβα μέσω του Διονύσου, απαιτεί από τις γυναίκες να εγκαταλείψουν την Πόλη, να σκαρφαλώσουν στον Κιθαιρώνα και εκεί να επιτελέσουν τη λατρεία. Η ακροβατική πράξη, η αλήθεια της ισορροπίας και της σωματικής επιτέλεσης, κατορθώματος περιέχει την κατάσταση της μέθης, του ιλίγγου. Η ουσιαστικότερη όμως θέση της παράστασης, σε σχέση με το θέμα αυτό, είναι η σιωπή.
Τι σημαίνει αυτό το κείμενο για τον σημερινό θεατή;
Η δυνατότητα συνδιαλλαγής με ένα γραπτό κείμενο, που έρχεται από τόσο μακριά στο χρόνο είναι συγκινητική. Πόσες εποχές, πόσες γενιές ανθρώπων διαποτίστηκαν, έκαναν εικόνα τα σημαίνοντα του έργου, τους ορισμούς του, πόσες ερμηνείες έχουν γίνει σε κάθε στίχο του. Φέρνει ίλιγγο να το σκεφτείς….
Είναι ανεκτίμητης αξίας η επαφή με το κείμενο. Ας είμαστε απενοχοποιημένοι στο τι καταλαβαίνουμε και στο τι αποδίδουμε…. Αυτό έχει τη δύναμη, όχι εμείς…..
Πληροφορίες για την παράσταση «Βάκχες»
Σκηνοθεσία – Χορογραφία κι όμΩς κινείται
Ήχος: Federico Bustamante
Σχεδιασμός σκηνικού: Νίκος Μάνεσης
Κατασκευές: Σταύρος Μάνεσης
Κοστούμια: Φανή Μουζάκη
Φως: Μαρία Αθανασοπούλου
Γραφιστικά: Χρυσόστομος Παπαχρήστου
Τεχνική Υποστήριξη: Πάνος Σολδάτος
Ερμηνεία: Νώντας Δαμόπουλος, Θοδωρής Λαμπρόπουλος, Νίκος Μάνεσης, Ιλεάνα Παππά, Χριστίνα Σουγιουλτζή
Πού: Θέατρο Ροές, Ιάκχου 16, Γκάζι, τηλ. 210 3474312
Πότε: από 25 Δεκεμβρίου 2022 και κάθε Δευτέρα και Τρίτη τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 2023
Προβλεπόμενη διάρκεια: 70 λεπτά
