Τι κάνει Μια Συντροφιά Ονειροπόλων στο θέατρο Άλφα / Ληναίος- Φωτίου;

Συνέντευξη: Μαριλένα Θεοδωράκου

 

Στο πιο σημαντικό θέατρο της Πατησίων, το ιστορικό Άλφα / Ληναίος- Φωτίου φωλιάζει η Συντροφιά Ονειροπόλων η οποία αποτελεί, εκτός από μια εφαρμοσμένη μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης, μια «κοσμοαλλαχτική» συλλογικότητα. Στα χνάρια του Στέφανου Ληναίου και της Έλλης Φωτίου μέρα τη μέρα, δράση τη δράση χτίζεται ένας χώρος όπου οι … Ονειροπόλοι μπορούν να αναπνέουν ελεύθερα.

Η ιδέα ήταν του σκηνοθέτη Κώστα Γάκη ο οποίος και συντονίζει τις δράσεις της Συντροφιάς.

Σεμινάρια, παραστάσεις, προβολές, ραδιοφωνικός σταθμός, youtube, συνεντεύξεις, μουσικές βραδιές, νέες τεχνολογίες, μαγείρεμα φαγητού για ανθρώπους που δεν έχουν, ξαφνικό θέατρο στους δρόμους της πόλης. Οι παραπάνω είναι μερικές από τις δράσεις της Συντροφιάς των Ονειροπόλων.

Για αυτές και πολλές ακόμα μιλούν στο theatermag.gr 29 μέλη της Συντροφιάς. Στο θέατρο Άλφα/Ληναίος Φωτίου, κι από ένα άλφα μικρό ξεκινάμε να γράφουμε την ιστορία μας. Καλλιτεχνικά, κοσμοαλλαχτικά. Ως ονειροπόλοι.

 

 

Ποιοι αποτελούν το Άλφα Μικρό Συντροφιά Ονειροπόλων;

Τζωρτζίνα Βαρδουλάκη: «Η συντροφιά μας είναι μια βαθιά συνάντηση ανήσυχων ψυχών, που μοιράζονται ιδέες, καλλιτεχνικές – φιλοσοφικές – πολιτικές. Είναι μια ομάδα πολυσυλλεκτική, ανθρώπων που έχουν συμφωνήσει να ενώσουν τις εμπειρίες και τις σκέψεις τους, τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους, σε ένα περιβάλλον καλλιτεχνικής έκφρασης χωρίς όρια. Είναι μια συντροφιά ανθρώπων που έχουν ονειρευτεί τον κόσμο αλλιώς».

 

Πώς ξεκίνησε η ιδέα για τη Συντροφιά Ονειροπόλων;

Αντώνης Κασιμάτης: «Αντί να βλαστημάς το σκοτάδι καλύτερα να ανάψεις ένα κερί. Θυμάμαι, ήταν τις πρώτες μέρες της καραντίνας τον Μάρτιο όταν αρχίσαμε διαδικτυακές συναντήσεις. Υπήρχε έντονος προβληματισμός για το τι συμβαίνει “έξω” στην κοινωνία (φόβος -απομόνωση – αυταρχισμός κτλ.) όταν άκουσα τον Κώστα Γάκη να λέει “χρειαζόμαστε ίσως μικρές φωτεινές εστίες αντίστασης φωτός ενάντια στην μιζέρια κι όλο αυτό το αρνητικό κλίμα”. Θεωρώ αυτός ήταν ένας πολύ σημαντικός “σπόρος” -μεταξύ άλλων- για τη δημιουργία της Συντροφιάς μας. Μια εστία δημιουργίας, έκφρασης κι αλληλεγγύης, ένα μικρό φως ενάντια στα σκοτάδια των καιρών, κι όχι τυχαία την πρώτη μας φορά τραγουδήσαμε όλοι παρέα με ένα μικρό κεράκι ο καθένας μας».

 

Πώς δώσατε αυτό το όνομα;

Ντέμη Σαρακανίδα: «Είμαστε μια συντροφιά ονειροπόλων. Κάθε μία λέξη είναι εκλεκτή και χαρακτηρίζει το εγχείρημα της νεοσύστατης ομάδας μας. Είμαστε σύντροφοι, συνοδοιπόροι και συνδημιουργοί ενός κόσμου και τους καρπούς μας- καλλιτεχνικούς και ανθρωπιστικούς- τους κοινωνούμε και τους μοιραζόμαστε με όλους διότι το Θέατρο δεν είναι ένα τσιμεντένιο κέλυφος.
Ο κόσμος του ονείρου εμπεριέχει μαγεία, παραδοξότητα, τόλμη και είναι άπλαστος. Έχει περισσότερο ενδιαφέρον από τον προκατασκευασμένο, γεμάτο συμβάσεις κόσμο της πραγματικότητας. Εντυπωσιακή η ετυμολογία και η σημασία της λέξης “ονειροπόλος” (όνειρο+πέλω= είμαι, υπάρχω), αποδοσμένη από τον δάσκαλο και ιδρυτή της συντροφιάς: “ονειροπόλος” σημαίνει αυτός που ΕΙΝΑΙ όνειρο, αυτός που ΥΠΑΡΧΕΙ ονειρευάμενος, ή εκ του αντιθέτου δεν υπάρχει, δεν είναι, δε ζει, δεν υφίσταται χωρίς ονείρεμα. Ας ονειρευόμαστε μαζί με ανοιχτά τα μάτια και ας γίνει το όνειρό μας η πραγματικότητα».

 

 

Τι απεικονίζει το λογότυπο της Συντροφιάς;

Βασίλης Καραγκούνης: «Άνθρωποι διαφορετικοί κάνουν μια μικρή αρχή. Φυτεύουν τον σπόρο της αγάπης και μαζί μεγαλώνουν το δέντρο των ονείρων για έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι εκφράζουν τα συναισθήματα και τις ιδέες τους με στόχο τα κλαδιά του να αγγίξουν τα αστέρια. Μια ομάδα αγάπης και αλληλεγγύης. Μια συντροφιά ονειροπόλων».

 

Ποιες είναι οι δράσεις που γίνονται στο Θέατρο Άλφα/Ληναίος Φωτίου από τη Συντροφιά;

Δανάη Γκανάσου: «Η συντροφιά μας είναι δραστήρια σε πολλούς τομείς και ελπίζουμε να είμαστε ακόμα περισσότερο με την άρση της καραντίνας. Ετοιμάζεται αυτή τη στιγμή ο ραδιοφωνικός μας σταθμός στο θέατρο Άλφα/Ληναίος – Φωτίου στον οποίο θα φιλοξενήσουμε ποικίλης ύλης θεματολογία.
Κυριαρχούν οι συνεντεύξεις μας από ενδιαφέροντες, φωτεινούς ανθρώπους που θεωρούμε ότι είναι σημαντικό να ακουστούν περαιτέρω.
Παράλληλα, δουλεύονται διάφορες καλλιτεχνικές δράσεις και δημιουργίες όπως τραγούδια, παραμύθια, ποιήματα και ταινίες μικρού μήκους. Υπάρχουν επίσης και εθελοντικές δράσεις. Σκοπός μας είναι να βγάλουμε στον κόσμο όλη τη χαρά, τη θετικότητα, και το όνειρο έμπρακτα. Για αυτό λεγόμαστε άλλωστε και Ονειροπόλοι».

 

Ποια είναι τα όνειρα της Συντροφιάς;

Αγνή Χιώτη: «Σε μια συντροφιά ονειροπόλων τα όνειρα είναι πολλά. Χωρίς δεσμά και χωρίς ταβάνια. Επιθυμούμε μέσα από τις δράσεις μας να βρούμε χώρο να μιλήσουμε για πράγματα που μας αφορούν, να επικοινωνήσουμε όσα μας προβληματίζουν και να εκφράσουμε όσα έχουμε μέσα στην ψυχή μας. Να αφυπνιστούμε αλλά και ως κολεκτίβα να λειτουργήσουμε αντίστοιχα σαν ένα μέσο αφύπνισης για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Έχουμε μια κυψέλη ζεστασιάς όπου μπορούμε να κουρνιάσουμε για να αποφύγουμε όλη αυτή την σκοτεινιά γύρω μας και όνειρο μας είναι να ακολουθήσουν όσο περισσότεροι άνθρωποι γίνεται και όλοι μαζί να δημιουργήσουμε μια τεράστια αγκαλιά».

 

 

Θα θέλατε να μας πείτε για το περίπτερο – βιβλιοθήκη στα Φιλιατρά και τη συνέντευξη με τον κύριο που το έχει;

Κώστας Γάκης: «Αναζητώντας μια μέρα ιντερνετικά κι άλλους ενδιαφέροντες χώρους και δράσεις στην Ελληνική επικράτεια βρήκα την ιστοσελίδα “Περί Βιβλίων” στο Facebook. Όπως μας εξηγεί η περιγραφή: ένα περίπτερο στα Φιλιατρά Μεσσηνίας μετά το πέρας της κανονικής του λειτουργίας μετατράπηκε σε δανειστική βιβλιοθήκη αλλά και σε χώρο ευρείας πολιτιστικής άνθισης.
Αμέσως έστειλα μήνυμα στον υπεύθυνο Νίκο Κούρδογλου με τον οποίον είχαμε μια υπέροχη κουβέντα μέσω skype. Τη συνέντευξη αυτή ενός πολύ τρυφερού και ενδιαφέροντος ανθρώπου θα έχετε σύντομα την ευκαιρία να την απολαύσετε στο κανάλι μας στο youtube».

 

Ετοιμάζετε έναν ραδιοφωνικό σταθμό; Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτή τη δράση;

Έρη Μανουρά: «Πράγματι, ετοιμάζουμε έναν διαδικτυακό ραδιοφωνικό σταθμό! Ο κύριος Ληναίος που μας φιλοξενεί στο ζεστό θέατρο Άλφα, μας παραχώρησε άλλη μία… φωλίτσα, το δωμάτιο που κάποτε ήταν το γραφείο του, λίγα μόλις βήματα από το θέατρο Άλφα και το Πολυτεχνείο, που από εκεί θα εκπέμπουμε τα κοσμοαλλαχτικά-ελπίζουμε- σήματά μας.
Ήδη έχουμε ξεκινήσει να οργανώνουμε τις εκπομπές μας, που θα έχουν καλλιτεχνικό περιεχόμενο και θα απευθύνονται σε όλες τις ηλικίες! Αφηγήσεις παραμυθιών που θα κάνουμε για παιδιά, αφιερώματα σε νέους ή και άγνωστους καλλιτέχνες, μουσικά ταξίδια, ραδιοφωνικό θέατρο κ.ά.
Επίσης, όταν θα γίνει αυτό εφικτό, συνεντεύξεις από ενδιαφέροντες ανθρώπους που δεν είναι απαραίτητα από τον χώρο της τέχνης. Είναι συγκινητικό για εμάς που ξεκινάμε αυτή την προσπάθεια μόλις 100 μέτρα από το σημείο που εξέπεμπε ο ραδιοφωνικός σταθμός των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου. Μακάρι αυτός ο σταθμός να αποτελέσει μια γέφυρα ουσιαστικής επικοινωνίας και ζεστασιάς με όλη την πόλη».

 

Τι σημαίνει για εσάς η λέξη συλλογικότητα, ομαδικότητα;

Ελένη Καταλιακού: «Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ον κοινωνικό, αγελαίο. Δεν μπορεί να ζήσει μόνος του και να είναι ευτυχισμένος.
Ο άνθρωπος που ανήκει σε μια ομάδα, λειτουργεί συλλογικά και εκεί αναγνωρίζεται. Δεν μπορεί να αναγνωριστεί κανείς μόνος του, όσο και να προσπαθούν να μας επιβάλλουν ότι είναι ωραία να είμαστε μόνοι μας. Να ζούμε μόνοι μας, να τρώμε μόνοι μας, να εργαζόμαστε μόνοι μας, να αρρωσταίνουμε μόνοι μας, να πεθαίνουμε μόνοι μας!
Συλλογικότητα για μας σημαίνει να συνυπάρχουμε με ίσους όρους. Να μοιραζόμαστε, να νοιαζόμαστε, να δίνουμε και να παίρνουμε. Εδώ, είναι η αλληλεγγύη, η προσφορά, η δημιουργία, η χαρά και το χαμόγελο».

 

Τι συμβαίνει στις μέρες μας με τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Murad V. Kandilcioğlu: «Οι ανθρωπόμορφες κοινωνίες υπήρξαν ανέκαθεν δομημένες με τρόπους και συστήματα που να ευνοούν, σε μείζονα ή ελάσσονα κλίμακα, την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Δυστυχώς, στις μέρες μας, ο παντός είδους ρατσισμός, ο κοινωνικός αποκλεισμός και ο εθνικισμός φουντώνουν. Οι κοινωνίες της προόδου ευημερούν σε απόβλητα ενώ αιμορραγούν οι ελεύθερες ανάσες.
Ωστόσο, η σύγχρονη καταστολή δεν επιτυγχάνεται με τανκς αλλά με βελούδινα φιρμάνια-προϊόντα μιας δήθεν κοινωνικής αναγκαιότητας, δίοδοι για να παραχθεί μια εκούσια παραίτηση. Ο εξευτελισμός και η πτώση των ανθρώπων καθώς επίσης και ο εμβολισμός τους από κάθε είδους δικαίωμα. Με δόσεις ελεγχόμενες η ελπίδα, δυσθεώρητη η χαρά, μαντρωμένη σε ατσάλινα καλούπια η όποια προοπτική. Κάποια στιγμή οι άνθρωποι θα πάρουν τα βουνά και θα μείνουν πίσω οι μηχανές να βογκούν!».

 

 

Μαγειρεύετε φαγητό για ανθρώπους που δεν έχουν. Θέλετε να μας πείτε για αυτή την δράση;

Έλενα Πάσχου: «Αυτή η δράση μας δίνει χαρά. Είναι όμορφο να μαγειρεύεις για ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Μέχρι στιγμής έχουμε προσφέρει φαγητό σε κοινωνικές δομές που δραστηριοποιούνται στην ευρύτερη περιοχή του Θεάτρου Άλφα/Ληναίος-Φωτίου.
Αυτό που για μας είναι το πιο σημαντικό και στο οποίο θα μπορούμε να δραστηριοποιηθούμε πιο ενεργά μετά την άρση της καραντίνας, είναι η προσφορά που συνοδεύεται με μοίρασμα. Μοίρασμα των ιστοριών μας και των ιστοριών των ανθρώπων για τους οποίους μαγειρεύουμε, μοίρασμα της προετοιμασίας φαγητού, όπως ακριβώς μοιραζόμαστε τις ελπίδες και τα όνειρά μας.
Αυτό που μας κινητοποιεί είναι το να κάνουμε δράσεις που να δημιουργούν γέφυρες ανάμεσα στη Συντροφιά μας στο ιστορικό Θέατρο Άλφα, με την κοινότητα που διαρκώς αφουγκραζόμαστε και της οποίας είμαστε ζωντανό κύτταρο».

 

Λάβατε συμμετοχή στο Euro Kids Festival στην Washington, με το «Ένα παραμύθι για τη διαφορετικότητα, A different princess». Τι είναι αυτή η ιδέα;

Νατάσα – Φαίη Κοσμίδου: «Το διεθνές φεστιβάλ παραμυθιού της Ουάσιγκτον ζήτησε από τον Κώστα Γάκη, τον σπουδαίο μας δάσκαλο και εμπνευστή της συντροφιάς των Ονειροπόλων, να “αναλάβει” το παραμύθι που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα για το 2020.
Ο Κώστας δείχνοντάς μου απεριόριστη εμπιστοσύνη μού ανέθεσε να γράψω αυτό το παραμύθι. Αποφάσισα λοιπόν, να μιλήσω στα παιδιά για την Αγάπη, την Αποδοχή και την Συμπερίληψη μέσα από μία διασκεδαστική και τρυφερή ιστορία μιας διαφορετικής πριγκίπισσας.
Δίπλα της μαθαίνουμε πως σημασία δεν έχει τι χρώμα έχουν τα μαλλιά μας, τα μάτια και το δέρμα μας, τι βάρος και τι ύψος έχουμε, από πού είναι η καταγωγή μας και τι γλώσσα μιλάμε.
Σημασία μόνο έχει πού και με ποιους αισθάνεται ηρεμία η καρδιά μας. Ο Κώστας πήρε στα χέρια του την ιστορία αυτή, την σκηνοθέτησε, έγραψε μουσική για αυτήν, η Έλενα Πάσχου την μετέφρασε στα αγγλικά και έκανε στο video του παραμυθιού μία υπέροχη αφήγηση.
Και κάπως έτσι η ομάδα των Ονειροπόλων εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές αυτό φεστιβάλ! Συγκίνηση, Αγάπη και Ευγνωμοσύνη».

 

Πώς αντιλαμβάνεστε την έννοια θέατρο σήμερα;

Νίκος Δερτιλής: «Την έννοια θέατρο σήμερα την αντιλαμβάνομαι όπως την αντιλαμβανόμουν πάντα. Ίσως δεν θέλω να την αντιληφθώ κάπως αλλιώς. Το θέατρο αποτελείται από ηθοποιούς και θεατές και συμβαίνει ζωντανά, εδώ και τώρα.
Το θέατρο περνάει μια μεγάλη κρίση, όπως έχει ξαναπεράσει στο παρελθόν τις ιστορίας του. Βλέπουμε παραστάσεις on line, ακόμα και μαγνητοσκοπημένες σήμερα λόγω της πανδημίας. Για μένα αυτό δεν είναι θέατρο, ίσως έχει κάτι από θέατρο αλλά δεν είναι. Ίσως δεν θέλω να είναι.
Το θέατρο πρέπει να μείνει στο μυαλό και την ψυχή μας όπως είναι και του αξίζει, ζωντανό και ελεύθερο. Δεν υποτιμώ τις παραστάσεις στο διαδίκτυο. Ασφαλώς κάτι έχουν να προσφέρουν για να συμβαίνουν, αλλά δεν θέλω να το βαφτίσω αυτό θέατρο.
Ούτε σαν εξέλιξη ούτε σαν μετάλλαξη του θεάτρου, ούτε σαν κάποιο παράγωγό του. Καλά κάνει και υπάρχει, αλλά ας υπάρχει σαν κάτι άλλο».

 

 

Πώς μπορεί το κοινό να σας ακολουθήσει σε αυτό το ταξίδι;

Μαριλένα Παπαδάκη: «Η συντροφιά της Κολεκτίβας είναι σαν μια τεράστια αγκαλιά που μέσα της βρίσκονται όλων των ειδών οι άνθρωποι και δραστηριότητες και ακριβώς αυτή είναι η ουσία της και η ομορφιά της. Ο καθένας μπορεί να την ακολουθήσει με όποιο τρόπο μπορεί, από μια απλή ανάρτηση ή αναδημοσίευση, μέχρι την ενεργή συμμετοχή στις κοινωνικές και ανθρωπιστικές δράσεις της.
Η κολεκτίβα μας σαν βάση της έχει την τέχνη και όλη την ομορφιά που κρύβει μέσα της η τέχνη, όχι όμως μόνο στο καλλιτεχνικό επίπεδο αλλά και στο κοινωνικό. Γι’ αυτό και η συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων μελών είναι αναγκαία για την ανταλλαγή των ιδεών, των δράσεων, για την αλληλεπίδραση πολλών διαφορετικών απόψεων και οπτικών, για την υποστήριξη την οικονομική και την πρακτική.
Το σημαντικότερο όμως όλων είναι ότι από τη στιγμή που κάποιος ακολουθήσει την κολεκτίβα όλα έρχονται φυσικά, γιατί είναι στη φύση μας η επαφή και η δοτικότητα, με όποιο τρόπο και αν γίνεται ακόμη και μέσα από μία ψυχρή οθόνη».

 

Ποια είναι η συνεργασία σας με τη Διεθνή Αμνηστία;

Μαρία Παπαφωτίου: «Είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι μιας και η παράστασή μας “Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό” τέθηκε φέτος υπό την αιγίδα της Διεθνούς Αμνηστίας. Η δράση της ομάδας και της εταιρίας μας συγκεντρώνεται έντονα γύρω από τους κοινωνικούς αγώνες μειονοτήτων και κατατρεγμένων πληθυσμών.
Δε θα μπορούσε να βρει καλύτερη στήριξη από τη σύμπραξη με τη Διεθνή Αμνηστία. Έναν οργανισμό με έντονο ακτιβισμό για τα ανθρώπινα δικαιώματα και προτεραιότητα πάντα στη συνθήκη του “Μαζί”. Μας τιμά, λοιπόν, πολύ η συνεργασία αυτή και μας γεμίζει με ελπίδα και πείσμα για τη μετέπειτα πορεία σε σχέση με τους στόχους μας, που πάντα έχουν ανθρωποκεντρικό πρόσημο».

 

Θα θέλατε να μας πείτε για τα βίντεο που φτιάχνετε;

Πολυχρόνης Κέντρης: «Στα βίντεο της ομάδας τον Ονειροπόλων συνήθως το πρώτο πράγμα που προσπαθούμε να πετύχουμε είναι να αφορά και το κοινό μας και να είναι επίκαιρο το θέμα μας. Τον τελευταίο καιρό ψάχνουμε να πάρουμε συνεντεύξεις από άτομα που πιστεύουμε έχουν πράγματα να μας μάθουν, όπως για την εξέλιξη της τεχνολογίας μέχρι και σήμερα, ή το πώς θα μπορούσαμε να καταφέρουμε να φέρουμε τον κόσμο πιο κοντά, όπως με μια ιστορία που μας έκανε να αλλάξουμε γνώμη για πράγματα που μας κρατούσαν πίσω, και έτσι μας έδωσε την ώθηση να συνεχίσουμε να προχωράμε».

 

Ποιες προσδοκίες έχετε μέσα από τη Συντροφιά;

Τόνια Καρτάλη: «Η συντροφιά των ονειροπόλων είναι για μένα, η υλοποίηση μιας ιδέας. Μιας μικρογραφίας του οράματος για έναν καλύτερο κόσμο. Άνθρωποι που νιώθουν και δίνουν αγάπη, υποστήριξη, ανθρωπιά. Άνθρωποι που μέσα από την τέχνη μοιράζουν και μοιράζονται.
Προσδοκώ μέσα απλό την προσφορά της συντροφιάς μας να βλέπω ανθρώπινα χαμόγελα.
Δίνοντας στους ανθρώπους απλόχερα μουσική, θέατρο, υποστήριξη, αγώνα για δικαιοσύνη, ποίηση, χρώμα, αλλά ακόμα και βοήθεια σε είδη πρώτης ανάγκης κάποιες φορές, δίνουμε την ώθηση να πάει αυτός ο κόσμος, ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στην αγάπη!
Ένα βήμα πιο κοντά στη νίκη κατά του γκρίζου, του φόβου, της μοναξιάς».

 

 

Πώς μπορεί να βοηθήσει το δίκτυο της Συντροφιάς στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της αλληλεγγύης;

Μαρία Λάμπρου: «Ως μονάδες και ως σύνολο διαθέτουμε δύο πολύ ισχυρά μέσα, τη φωνή και τη δράση μας. Η Συντροφιά μας έχει στραμμένο το βλέμμα της στην κοινότητα που την περιβάλλει, πάλλεται με τους κραδασμούς της και παίρνει θέση απέναντι στα πράγματα με κριτήριο τί προάγει το ανθρώπινο, το αλληλέγγυο, το συλλογικό. Μέσα από τις δράσεις μας, καλλιτεχνικές και μη, θέλουμε να αγωνιστούμε για έναν κόσμο συμπερίληψης και αγκαλιάς, να δώσουμε φωνή και βήμα σε ανθρώπους με κοινωνικά θετικό πρόσημο και να συμπράξουμε προς μια κοινή κατεύθυνση ανθρωπιάς».

 

Τι είναι αυτό που σας εμπνέει στις δράσεις που κάνετε;

Ξένη Βασιλάκη: «Το θέατρό μας βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας, μιας ιστορικής Αθήνας, που οι παλμοί της χτυπούν δυνατά! Η ομάδα μας αφουγκράζεται τους παλμούς της πόλης, συντονίζεται με αυτούς και δρα. Η κινητήρια δύναμή μας θα έλεγα παρά έμπνευση, είναι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που αγωνίζεται, που διεκδικεί που υπερασπίζεται και ονειρεύεται έναν κόσμο αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και φωτός».

Πόσο ανάγκη έχουμε στις μέρες που ζούμε την ανθρώπινη επικοινωνία;

Μάρα Γραμμουστιάνου: «Στην εποχή του Covid έχουμε πολύ ανάγκη την ανθρώπινη επικοινωνία. Μια ευχή που πολύ μ΄αρέσει είναι “να βρεθούμε και να αγκαλιαστούμε”. Αυτό δείχνει πόσο ανάγκη έχουμε την ανθρώπινη επικοινωνία.
Βλέπω κάθε μεσημέρι πέντε γυναίκες με μάσκες και έναν καφέ η κάθε μία σε παγκάκι της πλατείας να συζητάνε. Δηλαδή, οι άνθρωποι βρίσκουν τρόπους επικοινωνίας και παράλληλα κρατούν τις αποστάσεις. ΄Όλο αυτό μου αρέσει πολύ και το κάνω κι εγώ.
Δεν έχω ακόμα βρει έναν τρόπο -κι αν ξέρετε να μου τον πείτε- να βλέπω κινηματογράφο και θέατρο. (Δεν έχει καμία τηλεόραση τέτοια που μπορούμε να δούμε, παρά μόνο στον ηλεκτρονικό υπολογιστή)».

Μιλήστε μας για τη συνέντευξη με τον κύριο Δανέζη.

Αντωνίνα Παπαθανάσογλου: «Η συνέντευξη με τον Μάνο Δανέζη ήταν αποκαλυπτική περισσότερο για εμάς ως προς τον τρόπο που τελικά η επιστήμη και οι ευρύτερες γνώσεις ενός ανθρώπου έρχονται να γίνουν πραγματική διδασκαλία, μέσω ενός μοναδικού και σπάνιου χαρακτηριστικού στις ημέρες μας. Μέσω της απλότητας και της ταπεινοφροσύνης του δασκάλου. Πέρα από επιστήμονας και καθηγητής ο κ. Δανέζης είναι ένα ανήσυχο πνεύμα, ένας άνθρωπος που θέτει ερωτήσεις πριν από όλα στον εαυτό του. Ένας δάσκαλος που αντίστοιχα μαθαίνει την ώρα που διδάσκει από τους ίδιους τους μαθητές. Τους πραγματικούς καθηγητές τους θυμόμαστε, γιατί μας κέρδισαν όχι μόνο για την αγάπη τους στο επιστημονικό τους αντικείμενο, αλλά για την αγάπη τους στους ανθρώπους, προσπαθώντας να τους αφυπνίσουν. Η αλληλεγγύη, το εμείς, η αυτομόρφωση, η θέση του ατόμου στη ψηφιακή εποχή ήταν λίγα από τα θέματα που προσεγγίστηκαν».

Πώς οραματίζεστε τη συντροφιά σας;

Γιώργος Κωστόπουλος: «Οραματίζομαι την Συντροφιά μας ως μια μεγάλη, ανοιχτή παρέα, ανεξάρτητη από όλους και παράλληλα εξαρτημένη από τον καθένα. Με κοινούς στόχους και την προσωπική φλόγα του καθενός που θα δημιουργεί και θα ανατροφοδοτεί την πηγή θετικής ενέργειας που μας χαρακτηρίζει, βοηθώντας μας έτσι να αντιμετωπίσουμε το δύσκολο σήμερα αλλά και το άγνωστο αύριο.

Μια μικρή κοινωνία, ένα κομμάτι του ευρύτερου κόσμου το οποίο θα σφύζει από αγάπη, χαρά, τέχνη και απεριόριστο σεβασμό. Μια συντροφιά ανθρώπων που θα προσφέρει στον κόσμο τη μαγεία της ομαδικότητας, αφιλοκερδώς».

Μιλήστε μας για τη σύσταση της ομάδας και τη δική σας θέση σε αυτήν.

Χρήστος Κωστάκης: «Η συντροφιά των ονειροπόλων είναι ένα εγχείρημα συλλογικής εργασίας από ανθρώπους με διαφορετικές ιδέες, ενασχολήσεις και ενδιαφέροντα. Ανθρώπους της καθημερινότητας, μικρών ηρώων της ζωής που έχουν ως βασικό κίνητρο και στόχο την δημιουργία σχέσεων αλληλεγγύης, φιλίας και ισότητας μέσα στην καθημερινή αδηφάγο πραγματικότητα. Τι και αν δεν είμαι καλλιτέχνης, τι και αν θεωρούμαι τεχνοκράτης, Η ομάδα για εμένα δεν έχει αφεντικά και προϊσταμένους. Δικαίωμα στο όνειρο έχουμε όλοι, όπου και αν ανήκουμε και σε αυτό το εγχείρημα θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις να δώσω σάρκα και οστά. Είμαι ο Χρήστος και είμαι και εγώ ένας ονειροπόλος ταξιδευτής. Enjoy the ride».

 

Τι σηματοδοτεί για σας η Συντροφιά των Ονειροπόλων;

Φαίη Ορφανίδου: «Η Συντροφιά των Ονειροπόλων για μένα είναι η ελπίδα ότι στις δύσκολες εποχές που ζούμε υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με τους οποίους μπορώ να μοιραστώ το όραμά μου για τον κόσμο. Την αγάπη και το νοιάξιμό μου για τον πλανήτη και για όλα του τα πλάσματα.
Για τους ανθρώπους, κοντινούς και μακρινούς, και για τα υπέροχα δημιουργήματα για τα οποία είναι ικανοί. Ονειρεύομαι συμπράξεις, συνέργειες, συναντήσεις ψυχής και πνεύματος (και σύντομα και φυσικές, στη μετά-COVID εποχή). Ονειρεύομαι φως. Ονειρεύομαι όνειρα που γίνονται πραγματικότητα».

Τι περιεχόμενο δίνετε στην έννοια κοινωνική αλλαγή;

Παναγιώτης Παίνεσης: «Εκτός από συντροφιά ονειροπόλων, είμαστε και συντροφιά αλλαγής. Μικρής, μεγάλης δεν παίζει ρόλο. Να κάνουμε δύο ανθρώπους να χαμογελάσουν, άλλους δύο να εμπνευστούν, άλλους δύο να ονειρευτούν μαζί μας. Όλα έχουν σημασία.
Ευελπιστώ ακόμα, πως ίσως μπορέσουμε κάποια στιγμή να κάνουμε την τέχνη ακόμα πιο προσιτή, πιο ανθρώπινη. Για όσους το έχουν πραγματικά ανάγκη. Για τους ανθρώπους που δεν έχουν λεφτά να πάνε στο θέατρο, στο σινεμά, στο λάιβ. Για τους αρρώστους, τους ταλαιπωρημένους, τους πληγωμένους. Σε μια εποχή που το χρήμα κινεί τα νήματα, δεν είναι απλό εγχείρημα. Ονειρευόμαστε όμως…».

Ποια ανάγκη σας καλύπτεται με τη συμμετοχή σας στη Συντροφιά;

Όλγα Παραπραστανίτη: «”Μια πηγαία αλληλεγγύη”, αυτό οραματίζομαι για τη συντροφιά των ονειροπόλων. Οι άνθρωποι έχουμε “διαμερισματοποιήσει” τη ζωή μας.
Ονομάζουμε γνώση την επιφάνεια, ενώ αν αυτά τα δια-μερίσματα τα ενώσουμε έμπρακτα θα πάψει ο ατομικισμός. Βαθιά ονειροπόλα, θα πείτε, ωστόσο, εδώ έρχεται η συντροφιά να με συμπληρώσει, η συντροφιά των ονειροπόλων.
Χρειάζομαι στέγη έκφρασης των καινοτομιών των ανθρώπων με άξονα τη συλλογικότητα. Χρειάζομαι να φορέσω το χαμόγελο της καινοτομίας τους για να εμπνευστώ και εγώ. Χρειάζομαι ένα περιβάλλον ισότιμο με περίσσιο οξυγόνο για όλους.
Χρειάζομαι τον Σεφέρη και τον Αναγνωστάκη, τον Καβάφη και η λίστα δεν τελειώνει. Μα πιο πολύ χρειάζομαι εσάς για να υπάρξω και εγώ. Η δική μου ύπαρξη λοιπόν, θα ταχθεί υπέρ των Έργων της αλληλεγγύης».

 

Δώστε το δικό σας στίγμα ονείρου στη συντροφιά.

Κωνσταντίνος Τζουάνας: «Ονειρεύομαι τη συντροφιά μας με κοινωνικό και καλλιτεχνικό πρόσωπο. Μπορούμε να αποφασίζουμε δράσεις και να μοιράσουμε τις δουλειές ώστε να είναι πιο εύκολο για όλους. Από καλλιτεχνικής πλευράς, μπορούμε να κάνουμε προβολές με σημαντικές ταινίες ή δημιουργίες δικές μας, όπως επίσης και βραδιές ποίησης».

 

Σε ποια φάση ζωής σας συνάντησε η Συντροφιά των Ονειροπόλων;

Λίλα Σέρρα: «Το μικρό Άλφα και η ομάδα των ονειροπόλων, ήρθε για μένα όταν η εσωτερική ενέργειά μου είχε πιάσει λίγο “πάτο”… Ήρθε και σε μια περίοδο που η ενέργεια ήταν χαμηλή γενικότερα, στη ζωή όλων μας.
Επομένως και σε απλά μαθηματικά, οι ονειροπόλοι είναι έμπνευση! Είναι άνθρωποι, ιδέες και αποστάγματα ζωής με σημασία. Και με ουσία. Είναι η απόδειξη ότι οι άνθρωποι που ξεχωρίζω σε αυτή τη ζωή, αυτοί που δεν το βάζουν κάτω, που επιμένουν να πασαλείβουν με ασημόσκονη τις σκέψεις, τα όνειρα αλλά και τις πράξεις τους, είναι πολύ πολύ κοντά μου, “μια zoom συνάντηση δρόμος…”».

Τι ρόλο παίζει η μουσική στη Συντροφιά σας;

Γιώργος Καψής: «Θεωρώ ότι είναι σημαντικό που προσφέρουμε μέσω της τέχνης και της μουσικής. Μέσα από την Συντροφιά μας, ευελπιστούμε να δώσουμε χαρά και κουράγιο στον κόσμο, τη δική μας “μουσική” ως βάλσαμο ψυχής στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε».