Ο Πάνος Παπαδόπουλος ερμηνεύει τον Βικτώρ

Συνέντευξη: Μαριλένα Θεοδωράκου

Ο Πάνος Παπαδόπουλος υποδύεται τον εκκεντρικό Βικτώρ, πρωτοστατώντας σε μια αλλόκοτη γιορτή αποδόμησης της μπουρζουαζίας. Πρόκειται για το εμβληματικό έργο του κινήματος του σουρεαλισμού «Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία» του Ροζέ Βιτράκ, που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη, μετά την ξαφνική αυλαία που επέβαλε η πανδημία.

Η παράσταση επιστρέφει με την ίδια ανατρεπτική διάθεση, το ίδιο καυστικό χιούμορ, για να φέρει στην επιφάνεια φετιχιστικά απωθημένα, υποβόσκουσες επιθυμίες και ψυχαναλυτικές ανησυχίες.

Ποια ήταν η επαφή σας με το συγκεκριμένο έργο και με τον συγγραφέα Ροζέ Βιτράκ;

Το έργο το είδα μαθητής ακόμη, γυμνασίου, από κάτι εξετάσεις τριτoετών φοιτητών του Θεάτρου Τέχνης που σκηνοθετούσε ο δάσκαλός μας, Δημήτρης Δεγαίτης. Έμεινα έκθαμβος από την όλη ατμόσφαιρα, από την εκκεντρική γραφή του και το παράδοξο του να ερμηνεύει ένας μεγάλος άνθρωπος ένα παιδί εννέα χρονών. Δεν σταμάτησα ποτέ από τότε να το έχω στο μυαλό μου και να λαχταράω να συναντηθώ μαζί του.

Ποιες ήταν οι σκέψεις σας όταν το διαβάσατε;

Διαβάζοντάς το με σκοπό να το ανεβάσουμε αυτή τη φορά, συνειδητοποιώ ότι είναι σίγουρα μέσα στα αγαπημένα μου έργα. Αποκτώ ταυτόχρονα και μια λαχτάρα να αποδείξουμε με την παράστασή μας ότι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τη χαρά που προσφέρει το κείμενο στους ηθοποιούς να περπατήσουν μέσα σε αυτές τις παράδοξες καταστάσεις, αλλά και με την ουσία του ίδιου του κειμένου που είναι συναρπαστική.

Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τον Βικτώρ, το ρόλο που ερμηνεύετε;

Το παιδί αυτό είναι ένας μικρός δαίμονας με κοφτερό μυαλό. Οι δικοί του τον αντιμετωπίζουν σαν διάνοια φορτώνοντας πάνω του, όλες τις επιθυμίες και τ’ απωθημένα τους. Καμαρώνουν για το ύψος του, (είναι κιόλας 1 και 80), όσο και για τον ιδιόμορφο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις καταστάσεις. Μέσα σ’ ένα βράδυ, στη γιορτή των γενεθλίων του, ανακαλύπτει όλα τα φρικιαστικά μυστικά της οικογένειάς του, τα ξεσκεπάζει και πεθαίνει, έχοντας ζήσει συμπυκνωμένα όλη τη ζωή. Βλέπει λοιπόν, πως το μόνο που του απομένει είναι να αποτελέσει το αγαπημένο παιδί της οικογένειάς του και αυτό είναι κάτι που σίγουρα δεν το θέλει.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Μάνο Βαβαδακη, πώς δουλέψατε σκηνοθετικά και υποκριτικά;

Με τον Μάνο ήμασταν συμμαθητές στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Εκείνος ήταν δύο έτη μεγαλύτερος. Δουλέψαμε στο «Έξυπνο Πουλί» και μετά στο «Μεγάλο Κρεβάτι», στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού. Έχει μια ηρεμία και συγχρόνως μια ικανότητα να οδηγεί μεγάλα σύνολα,  που την θαυμάζω. Εγώ θα ήμουν πολύ χαοτικός στη θέση του. Επίσης, αγαπάει πολύ και σέβεται τα κείμενα. Πιστεύω ότι το έργο αυτό του ταίριαξε θαυμάσια.

Ποια έρευνα κάνατε για το ρόλο σας;

Μελέτησα αρκετά τον βωβό κινηματογράφο. Κυρίως τον τρόπο με τον οποίο οι ηθοποιοί αυτοί υπάρχουν στο χώρο, χωρίς να χρησιμοποιούν λόγια. Πώς στέκονται και παρατηρούν.

Ποιο είναι το θέμα του έργου;

Πολύ, πολύ σύντομα: Ένα παιδί την ημέρα των γενεθλίων του, μαζί με την παιδική του φίλη Εστήρ, ξεσκεπάζει όλη την υποκρισία της αστικής τάξης και αποχωρεί από τον κόσμο των ενηλίκων, εφόσον δεν μπορεί να τον αλλάξει. Πρόκειται δηλαδή για ένα ταξίδι ενηλικίωσης που μένει στη μέση.

Τι είναι αυτό που κάνει το έργο τόσο σημαντικό ακόμα και σήμερα;

Οι σχέσεις της οικογένειας θα έλεγα. Αυτή η περίεργη σύνδεση που δεν μπορείς να την ορίσεις και σε ακολουθεί από την αρχή ως το τέλος. Οι προσδοκίες, οι φόβοι και οι απαιτήσεις των άλλων, είναι για μένα αυτό που με κάνει να συνδέομαι περισσότερο με το κείμενο. Όπως επίσης και το θάρρος που παίρνει αυτό το παιδί να τα απαρνηθεί όλα αυτά και να αποχωρήσει. Μου θυμίζει πολύ έντονα μια απάντηση του Νίτσε όταν τον ρώτησαν, τι αγαπάει στους άλλους κι εκείνος απάντησε: «Τις ελπίδες μου».

Πληροφορίες παράστασης

«Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία» του Ροζέ Βιτράκ

Μετάφραση, Σκηνοθεσία, Σκηνικά: Μάνος Βαβαδάκης

Κοστούμια: Βασιλική Καψούρου

Σχεδιασμός Φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Κωνσταντίνα Μπανταβή

Φωτογραφίες-Artwork: Χρήστος Συμεωνίδης

Κατασκευές Σκηνικών Αντικειμένων: Κομνηνός Κουσιέρας

Επικοινωνία: Ελεάννα Γεωργίου

Παίζουν: Στέλλα Βογιατζάκη, Θανάσης Ζερίτης, Στέργιος Κοντακιώτης, Μαρία Παρασύρη, Πά-νος Παπαδόπουλος, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Κωνσταντίνος Πλεμμένος. Μαζί τους η Χαρά Κεφαλά.

Παραγωγή: Constantly Productions – Ευάγγελος Κώνστας

Πού: Θέατρο Σφενδόνη, Μακρή 4, Μακρυγιάννη (Μετρό στάση Ακρόπολη) Τηλ.: 215 515 8968

Πότε: από 26 Οκτωβρίου 2020 και κάθε  Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Τιμές εισιτηρίων: 15€, 8€ μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων)

Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά

Πληροφορίες: 6945054160

Παρακαλούνται οι θεατές να προσέρχονται στο θέατρο μισή ώρα πριν απ’ την έναρξη της παράστασης, για να διασφαλίζεται η ομαλή τους προσέλευση και η τήρηση των μέτρων α-σφαλείας που ορίζουν τα υγειονομικά πρωτόκολλα.

Ηλεκτρονική Προπώληση:

viva.gr, 11876, SevenSpots, Reload Stores, WIND, Βιβλιοπωλεία Ευριπίδης, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Αθηνόραμα, Viva Kiosk, Yoleni’s

Σκηνοθετικό σημείωμα

Ο Βικτώρ αντιλαμβάνεται τον κόσμο διαφορετικά. Ο Βικτώρ θέλει ν’ αλλάξει τον κόσμο, να ξε-φύγει από τις νόρμες, να χαράξει τη δική του πορεία, μακριά απ’ αυτή που σχεδιάζεται ερή-μην του. Ο Βικτώρ θέλει να αποτινάξει το βάρος του να είσαι παιδί, το βάρος των επιθυμιών

των γονιών, το βάρος των επιταγών της κοινωνίας. Δεν αντέχει, χτυπάει, δαγκώνει και δηλη-τηριάζει τις ζωές τους, γίνεται ο θανατηφόρος μανδραγόρας της τελευταίας τους απόλαυσης. Και πεθαίνει. Πεθαίνει από θάνατο. Εκείνος που επιθύμησε να φάει απ’ το δέντρο της γνώσης, τιμωρήθηκε με θάνατο. Τιμωρία ή ευλογία η επιστροφή στο σημείο μηδέν;

Μια διαδικασία μύησης. Ένα έργο που οδηγεί μέσω του αλλόκοτου, στην κατανόηση του μυ-στηρίου της ζωής, της δυσκολίας να ελέγξουμε την ιστορία, του φόβου ν’ απαγκιστρωθούμε απ’ τη μοίρα και το πεπρωμένο, που φωτίζει τη δύναμη του ατόμου να καθυποτάξει τους δρά-κους της ζωής. Ας παραχωρήσουμε στο παιδί μέσα μας την εξουσία. Ας ψάξουμε την αγάπη, χωρίς στεγανά, χωρίς περιορισμούς. Μόνο την απόλυτη και υπέροχη αγάπη. Για να νικήσουμε τον πόνο του θανάτου.

Ο Συγγραφέας

Ο Ροζέ Βιτράκ (γενν. 1899) ήταν Γάλλος σουρεαλιστής, θεατρικός συγγραφέας και ποιητής. Επηρεασμένος απ’ τον συμβολισμό και τα συγγράμματα του Λοτρεαμόν και του Αλφρέντ Ζαρύ, ανέπτυξε πάθος για το θέατρο και την ποίηση. Συνεργάστηκε με τον Μαρσέλ Αρλάν, τον Φρανσουά Μπαρόν, τον Ζωρζ Λιμπούρ και τον Ρενέ Κρεβέλ στο λογοτεχνικό περιοδικό Aven-ture. Λίγα χρόνια αργότερα, συναντήθηκε με τον Αντρέ Μπρετόν και τον Λουί Αραγκόν στο Café Certa (1921), και σύντομα εντάχθηκε κι επισήμως στο σουρεαλιστικό κίνημα, συμβάλλο-ντας ενεργά στις πρώτες εκδόσεις του La Révolution Surrealiste. Ωστόσο, το 1925 ο Μπρετόν τον κατηγόρησε για αριβισμό και τον διέγραψε. Το 1926, σε συνεργασία με τον Αντονέν Αρτό, ίδρυσαν το Théâtre Alfred-Jarry, στο οποίο παρουσίαζαν μερικά από τα σημαντικότερα έργα τους, όπως τα “Μυστήρια της αγάπης” (1927) και το “Βικτώρ ή τα Παιδιά στην Εξουσία” (1928), ένα προανάκρουσμα για το Θέατρο του Παράλογου. Τα επόμενα χρόνια, ο Βιτράκ ερ-γάστηκε ως τεχνοκριτικός σε λογοτεχνικά περιοδικά. Το έργο του αναγνωρίστηκε μετά θάνα-τον και μεταφράστηκε στα ιταλικά, γερμανικά, αγγλικά και ολλανδικά. Πέθανε το 1952 απ’ το αλκοόλ, σε ηλικία 53 χρόνων. Ο “Βικτώρ” γνώρισε μεγάλη επιτυχία το 1963, σε σκηνοθεσία Ζαν Ανούιγ. Χαρακτηρίστηκε ως το “σημαντικότερο θεατρικό γεγονός της τριετίας”, ξεκινώ-ντας την παγκόσμια διαδρομή του.