Ορφέας Αυγουστίδης: «Σε μια τόσο δύσκολη εποχή φαίνεται ότι ο Μπέκετ είναι έως και mainstream»

Συνέντευξη: Μαριλένα Θεοδωράκου

Ερμηνεύει τον Λάκι, έναν ρόλο – αίνιγμα, στην παράσταση «Περιμένοντας τον Γκοντό». Ο Ορφέας Αυγουστίδης μιλάει για την επιθυμία της ομάδας των συντελεστών να ανεβάσουν το έργο του Σάμιουελ Μπέκετ η οποία γεννήθηκε από μια εσωτερική ανάγκη προκειμένου να κρατήσουν ζωντανή τη φλόγα της θεατρικής πράξης σε αυτές τις ιδιαίτερα δύσκολες στιγμές.

«Η περιοδεία αυτή οργανώθηκε και η ιδέα της γεννήθηκε μέσα σε αυτή την κατάσταση του lockdown. Δεν είχαμε μια ροή παραστάσεων που ξαφνικά ήρθε ο κορωνοϊός και την διέκοψε και προσπαθήσαμε να προσαρμοστούμε» λέει ο Ορφέας Αυγουστίδης για την παράσταση «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμουελ Μπέκετ που ξεκίνησε στις 15 Ιουλίου στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» και ολοκληρώνεται με δύο παραστάσεις στο Ηρώδειο στις 16 και 17 Σεπτεμβρίου.

«Ήταν μια πρόταση σε σχέση με την αδράνεια που προκάλεσε ο εγκλεισμός λόγω του Covid-19. Ένα έργο που μιλάει και για την αδράνεια, την στάση, την αναμονή. Γιατί αυτό που βιώσαμε ήταν και είναι αυτή η τρέλα των καθημερινών νέων πληροφοριών και του ορισμού της απόλυτης αστάθειας. Αυτό βιώσαμε και εμείς ως καλλιτέχνες. Τα πάνω, τα κάτω, με τρόμο, με το να αντιμετωπίζουμε τον τρόπο που διοχετεύονται οι καινούργιες πληροφορίες στο κοινό, που έχει σαν αποτέλεσμα το να φοβάται να πάει στο θέατρο. Που κατά τη γνώμη μου είναι ένας από τους πιο ασφαλής τόπους, διότι όλοι οι θεατές κοιτάζουν προς μια κατεύθυνση, δεν είναι ο ένας πάνω στον άλλον, τα  μέτρα τηρούνται απόλυτα και πλέον υποχρεούσαι να φοράς μάσκα. Δεν συνωστίζεσαι, ούτε βάζεις πράγματα στο στόμα σου. Έτσι και εμείς, προσπαθούμε με τα πάνω και με τα κάτω να ολοκληρώσουμε αυτή την πρόταση που κάναμε πριν από λίγους μήνες, γιατί περί πρότασης και στάσης πρόκειται, και χαιρόμαστε πολύ γιατί σε μια τόσο δύσκολη εποχή φαίνεται ότι ο Μπέκετ είναι έως και mainstream. Από μόνος του και χωρίς να κάνει κανένας καμία προσπάθεια. Αυτός ο λόγος και όσα λέγονται επί σκηνής ενδιαφέρουν πολύ τον κόσμο, επειδή έχει αυτή τη στιγμή ανησυχίες, δεν βρίσκεται σε μια φάση ασφάλειας από ότι φαίνεται είναι ανοιχτός και το μυαλό του είναι αυτή την περίοδο εύφορο για να μπορεί να καλλιεργήσει τα ερωτήματα που θέτει ο Μπέκετ».

«Ερμηνεύω τον Λάκι, έναν ρόλο ο οποίος μαζί με όλους τους Μπεκετικούς χαρακτήρες είναι ένας ρόλος γρίφος, ένας ρόλος-αίνιγμα» συνεχίζει ο ηθοποιός. «Μέσα του μπορεί να χωρέσει πολλές ερμηνείες, γι’ αυτό και ο ηθοποιός ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που καλείται να κάνει όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με τέτοιους ρόλους είναι η απόφαση. Δηλαδή τι θα επιλέξεις από αυτά και πιο δρόμο θα πάρεις. Εγώ με τον Λάκι πήρα έναν δρόμο που με αφορά και που μπορώ να συνδεθώ με έναν άνθρωπο που είναι εκτός τόπου και εκτός χρόνου, όπως τον ορίζουμε εμείς. Βρίσκεται στο σημείο όπου ολοκληρώνονται όλοι οι κύκλοι της ζωής όπως τους αντιλαμβανόμαστε εμείς. Βρίσκεται στην ολοκλήρωση της ζωής και στην αρχή της ταυτόχρονα, γιατί είναι η τελεία που κλείνει τον κύκλο. Ένας άνθρωπος ο οποίος κουβαλάει όλη την ματαιότητα της ύπαρξης και ταυτόχρονα την αγωνία, τη λαχτάρα και την φρεσκάδα της γέννησης. Αυτά τα άκρα τα φέρνει αυτός ο άνθρωπος και συμβολικά τον βλέπουμε και μέσα από μια συνθήκη που είναι δούλος. Είναι υπό τους χειρισμούς του δυνάστη του, του Πόντζο που τον υποδύεται ο Άρης Σερβετάλης, γιατί είναι αυτό το δίδυμο ο Πόντζο και ο Λάκι. Αυτά τα σχήματα και αυτά τα σύνολα δημιουργούν στο κοινό διαφορετικές δονήσεις στον καθένα ανάλογα που μπορεί να τον πιάσει. Για κάποιον μπορεί να είναι κάτι άλλο και κάποιον άλλον να έχει ένα εντελώς διαφορετικό αντίκρισμα».

«Είναι η τρίτη μου συνεργασία με τον Γιάννη Κακλέα. Είχαμε πολλά χρόνια να βρεθούμε, δουλέψαμε πρώτη φορά μαζί στην πρώτη μου θεατρική εμφάνιση στη “Νύχτα ραδιο-φώνων” το 2006. Είναι από τους σκηνοθέτες που έχουν αφήσει μεγάλο σημάδι στο θέατρο, με τόσες πολλές και διαφορετικές παραστάσεις που έχει κάνει. Μου αρέσει ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα, η ενέργειά του, η όρεξή του, το μυαλό του. Ευχαριστήθηκα πολύ αυτή τη συνεργασία. Τι να πω για τον Θανάση Παπαγεωργίου και τον Σπύρο Παπαδόπουλο, δύο σπουδαίους ανθρώπους που νιώθω πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι στη σκηνή μαζί τους και μπορώ και τους ακούω. Επίσης, με τον Άρη Σερβετάλη δουλέψαμε πολύ ωραία μαζί, χάρηκα που συναντήθηκα με αυτόν τον καλλιτέχνη, γιατί δεν είχαμε ξαναβρεθεί ποτέ. Ήταν ένα ωραίο καλοκαίρι, μια ωραία αφορμή να νιώθουμε καλά που μας δείχνει ότι μπορείς να στοχεύεις κάπου και να ικανοποιείς τον εαυτό σου και με λίγα πράγματα. Και δεν εννοώ με την επιτυχία, αλλά με το αποτέλεσμα μιας σημαντικής συνάντησης μέσα σου. Θα ολοκληρώσουμε τις παραστάσεις στο Ηρώδειο και ελπίζουμε να πάνε όλα καλά».

Πληροφορίες παράστασης

«Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ

Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας

Σκηνικά: Σάκης Μπιρμπίλης-Γιάννης Κακλέας

Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Επιμέλεια κίνησης: ‘Αρης Σερβετάλης – Αγγελική Τρομπούκη

Βοηθός Σκηνοθέτη: ‘Αρης Κακλέας

Φωτογραφίες: Κωστής Γκιόκας

Η μετάφραση είναι της ομάδας των συντελεστών της παράστασης

Οργάνωση περιοδείας: Χρόνος-Δράσεις Πολιτισμού

Παραγωγή: ΤΕΧΝΗΧΩΡΟΣ

Παίζουν: Σπύρος Παπαδόπουλος, Θανάσης Παπαγεωργίου, ‘Αρης Σερβετάλης, Ορφέας Αυγουστίδης, Άρης Κακλέας, Αγγελική Τρομπούκη

Παραστάσεις: 3 Σεπτεμβρίου Θέατρο Νταμάρι – Αλίκη Βουγιουκλάκη, Βριλήσσια στις 21.15, 9 και 10 Σεπτεμβρίου Δημοτικό θέατρο του Άλσους (Δ. Κιντής) – Ηλιούπολη στις 21.15, 16 και 17 Σεπτεμβρίου Ωδείο Ηρώδου Αττικού στις 21.15

Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά

Εισιτήρια: από 15 ευρώ

Ηλεκτρονική Πρόπωληση παραστάσεων Αττικής:

https://www.viva.gr/tickets/theater/periodeia/perimenontas-ton-gkonto/  

Λίγα λόγια για το έργο

Το «Περιμένοντας τον Γκοντό», το αριστουργηματικό έργο του Σάμιουελ Μπέκετ, του σημαντικότερου, ίσως, θεατρικού συγγραφέα του καιρού μας, παραμένει συγκλονιστικά επίκαιρο, μέσα στην αφοπλιστική του αλήθεια σχετικά με τη διαχρονική προσπάθεια του ανθρώπου να λύσει το αίνιγμα της ίδιας του της ύπαρξης.

Στο έργο ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν δύο επιζήσαντες μοναχικοί χαρακτήρες, συναντιούνται στο ίδιοσημείο για άλλη μια φορά. Μετέωροι σε ένα έρημο τοπίο, μιλούν, αστειεύονται, παίζουν, σιωπούν και περιμένουν. Ο Γκοντό υποσχέθηκε πως θα ’ρθει.

Είναι ψευδαίσθηση; Θα κρατήσει την υπόσχεση του και θα δώσει τη λύση; Υπάρχει και δοκιμάζει την πίστη τους ;Ή μήπως αδιαφορεί για αυτούς και τους έχει ξεχάσει;

Αν και είναι φανερή η ματαιότητα αυτής της αναμονής οι μοναχικοί αυτοίάνθρωποι κάνουν τα πάντα για να περάσουν όσο πιο ευχάριστα μπορούν τον χρόνο που τους απομένει ελπίζοντας ότι ο Γκοντό θα έρθει και θα απαντήσει σε όλα τα υπαρξιακά ερωτήματα που τους απασχολούν.

Το «Περιμένοντας τον Γκοντό» παραμένει πάντα τολμηρό και σύγχρονο.

Ο Σάμιουελ Μπέκετ με αυτό το έργο διαπραγματεύεται την ανθρώπινη ύπαρξη με κατανόηση, και χιούμορ γράφοντας  μια κωμωδία που παρωδεί την τραγωδία του ανθρώπινου είδους από την εμφάνισή του σ΄αυτό τον κόσμο μέχρι και σήμερα.