Ο Δημήτρης Αποστολάκης και «Το Δρακοδόντι»

Από τη Μαριλένα Θεοδωράκου

Πρόκειται για μια συνδυαστική παράσταση,  η οποία είναι βασισμένη στο έργο «Δρακοδόντι» από τη δισκογραφία των Χαΐνηδων, σε στίχους του Δημήτρη Αποστολάκη και σε σκηνοθεσία – χορογραφία της ομάδας χορού και ακροβασίας «Κι όμΩς κινείται». Η παράσταση «Το Δρακοδόντι» που συνεχίζεται όλο τον Ιανουάριο στο Θέατρο Ροές, είναι ένα έμμετρο παραμύθι χωρισμένο σε αφηγηματικά μέρη, τραγούδια και οργανικά μέρη. Μέσα σε αυτή τη μουσική σύνθεση η ομάδα «Κι όμΩς κινείται» δημιουργεί μια παράσταση χορού με στοιχεία ακροβασίας. Ο Δημήτρης Αποστολάκης μιλάει για τον τρόπο που έμαθε να παίζει λύρα, καθώς και για τη συνεργασία του με τη σκηνοθέτρια της παράστασης Χριστίνα Σουγιουλτζή.

«Ξεκίνησα να παίζω λύρα από μικρή ηλικία στο χωριό που μεγάλωσα. Αυτοδίδαχτος. Πηγαίναμε σε γάμους και πανηγύρια και περιμέναμε να ακούσουμε τον λυράρη να παίζει» λέει ο Δημήτρης Αποστολάκης. «Φυσικά, δεν είχαμε κασετόφωνο οπότε οτιδήποτε προλαβαίναμε να απομνημονεύσουμε από εκείνη τη βραδιά προσπαθούσαμε να το αναπαράξουμε όταν πηγαίναμε μετά στο σπίτι, συνήθως ανεπιτυχώς. Στην πορεία μάθαινα πράγματα από συναδέλφους ή από δασκάλους και συνεχίζω να μαθαίνω. Μαθαίναμε με το αυτί, αυτός ήταν τότε ο τρόπος, δεν είχαμε δηλαδή μηχάνημα αναπαραγωγής ήχου. Ήταν πιο δύσκολος για τα παιδιά, ενώ τώρα υπάρχουν οι δάσκαλοι, το ίντερνετ, η τηλεόραση, το ραδιόφωνο. Είναι βέβαια αυτό και παγίδα, γιατί η παραπληροφόρηση συσκοτίζει το τοπίο και δεν αφήνει να δεις εύκολα την πραγματική γνώση. Έτσι, λοιπόν, άρχισα από μικρός στο χωριό και στην πορεία πήρα μαθήματα από ανθρώπους εμπνευσμένους που εκτιμούσα και συνεχίζω να μαθαίνω. Η ακοή είναι η βασική αίσθηση που παίζει βασικό ρόλο στη μουσική, ωστόσο η ολική γνώση προέρχεται από την παρατήρηση όλης της κινησιολογίας, από την αύρα που έχει ο μουσικός, από τις εκφράσεις του προσώπου του, από τι το λέει και από το πώς ζει την ημέρα του. Οπότε, το θέμα δεν είναι να αποκτήσεις το κοίταγμα της ακτινογραφίας ενός ανθρώπου, το κοίταγμα είναι να δεις όλο το πράγμα συνολικά. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει τέχνη, παρά μόνο τεχνίτες. Δεν υπάρχει μουσική, υπάρχουν μόνο μουσικοί. Η τέχνη είναι ένα φαντασιακό σεντόνι που το απλώνουν οι τεχνίτες. Αγαπήσαμε την τέχνη επειδή αγαπήσαμε την ομορφιά του όλου πράγματος των τεχνιτών. Το να βλέπεις έναν άνθρωπο να παίζει και να εισπράττεις όλη του την αύρα, όλη του την κίνηση, όλη του τη διάθεση είναι ένας ολιστικό τρόπος. Δεν αποκλείω κανένα σύστημα εκμάθησης, άλλωστε και εγώ ο ίδιος πήρα αργότερα μαθήματα βυζαντινής μουσικής, μαθήματα αντίστιξης και πολλά άλλα. Κάθε τρόπος είναι αποδεκτός. Η προϋπόθεση είναι να σε εμπνέει ο δάσκαλός σου. Εάν σε εμπνέει αυτό, τότε δεν έχει σημασία αν το μάθεις οπτικά, ακουστικά, μιμούμενος ή χοροπηδώντας. Η σχέση που καθόρισε όλον τον πολιτισμό του πλανήτη είναι η σχέση δασκάλου – μαθητή».

«Η παράσταση που παρουσιάζουμε στις Ροές έχει βασιστεί στον ομότιτλο δίσκο “το Δρακοδόντι” που κυκλοφόρησε το 2005 και μου δόθηκε όταν ήμουν ένα διάστημα μοναχός στα όρη, όπως συνηθίζω να κάνω» συνεχίζει ο Δημήτρης Αποστολάκης. «Ο δίσκος προέκυψε τότε με τους Χαΐνηδες και ποτέ δεν τον παίξαμε ζωντανά γιατί ήταν ένα ολιστικό έργο και ήθελε μια άλλη συνθήκη τόσο από μέρους μας όσο και από τη συνδιαλλαγή μας με τους ακροατές. Ο δίσκος περίμενε υπομονετικά να γίνει και περίμενε τον άνθρωπο που θα κάνει το τόλμημα να το ανεβάσει στη σκηνή. Αυτός ο άνθρωπος ήταν μια ιδιοφυής χορογράφος και σκηνοθέτις, η Χριστίνα Σουγιουλτζή με την ομάδα της “Κι όμΩς κινείται”, που κατά τη γνώμη μου είναι η σημαντικότερη ομάδα χορού και ακροβασίας στην Ελλάδα με διεθνείς διακρίσεις. Μια ομάδα που κάνει μαθήματα με κουτί, δηλαδή με ό,τι προαιρείται να προσφέρει κανείς, μια ομάδα που δεν έχει σχέση με καμία εξουσία, που έχει υψηλή καλαισθησία και βιρτουόζικες κινήσεις. Με τη Χριστίνα έχουμε χρόνια συνεργασία και ήταν εκείνη που πρότεινε να κάνουμε το Δρακοδόντι. Είναι ένα έμμετρο παραμύθι, που είναι χωρισμένο σε αφηγηματικά μέρη, τραγούδια και οργανικά μέρη. Το παραμύθι μιλάει για έναν ήρωα που τάζει στην αγαπημένη του το δόντι του δράκου και ψάχνει να βρει το δράκο. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τέτοιος μύθος. Εμένα μου δίνονται τα πράγματα, δεν τα κυνηγώ, δεν τα συλλαμβάνω. Οι λέξεις, οι νότες είναι πανάρχαιες. Απλά όταν φροντίζεις να έχεις ανοιχτή την καρδιά σου και να ζεις σύμφωνα με το λεπτό δρόμο της προσωπικής σου αλήθειας, τότε η φύση -όποτε κρίνει αυτή σκόπιμο- σού εμπιστεύεται το μυστικό της. Και όταν λέω η φύση, δεν εννοώ μόνο τα ζώα και τα φυτά, εννοώ και τους ανθρώπους. Τα μουσικά όργανα που ακούγονται στην παράσταση είναι το λαούτο που παίζει ο Μιχάλης Νικόπουλος ο οποίος κάνει και φωνητικά, η τρομπέτα, το φλικόρνο, το κλαρίνο και το νέι που παίζει ο Peter Jacques,  η Σπυριδούλα Μπάκα είναι στο τραγούδι και στα φωνητικά, ο Γιάννης Νόνης στο μπάσο και στο τραγούδι, ο Τάκης Κανέλλος παίζει τύμπανα και άλλα κρουστά και εγώ παίζω λύρα, αφηγούμαι και τραγουδώ. Επίσης, ο Δημήτρης Ζαχαριουδάκης παίζει κιθάρα και τραγουδεί και ο Σάκης Γκίκας είναι στη ρύθμιση του ήχου».

Πληροφορίες παράστασης

«Το Δρακοδόντι»

Μουσική σύνθεση: Δημήτρης Αποστολάκης- Χαΐνηδες

Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης

Σκηνοθεσία- Χορογραφία: Κι όμΩς κινείται- Σουγιουλτζή Χριστίνα

Φωτισμοί: Αθανασοπούλου Μαρία

Σκηνικός χώρος- κατασκευές: Camilo Bentancor

Κοστούμια: Αγγελική Μάνεση – Φανή Μουζάκη

το μουσικό σχήμα Χαΐνηδες 

Δημήτρης Αποστολάκης – λύρα, τραγούδι
Δημήτρης Ζαχαριουδάκης – κιθάρα, τραγούδι
Peter Jacques – τρομπέτα, φλικόρνο, κλαρίνο, νέι
Τάκης Κανέλλος – τύμπανα
Σπυριδούλα Μπάκα – τραγούδι
Μιχάλης Νικόπουλος – λαούτο, μαντολίνο, μπουζούκι, τραγούδι
Γιάννης Νόνης – μπάσο

η ομάδα κι όμως κινείται 

Μάλκομ Γεωργούλης

Νώντας Δαμόπουλος

Χριστόφορος Μακατσώρης

Αλέξανδρος Νούσκας -Βαρελάς

Χριστίνα Σουγιουλτζή

Λία Χαμηλοθώρη

Πού: Θέατρο Ροές, Ιάκχου 16, Γκάζι, τηλ. 210 3474312

Πότε: από 23 Νοεμβρίου 2019 και κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21.00. Έως τέλος Ιανουαρίου 2020.

Εισιτήρια: 15 ευρώ (κανονικό), 13 ευρώ (άνεργοι, φοιτητές, παιδιά, ΑΜΕΑ)