Η Ρίνα είδε την παράσταση «The Thread»

Sharing is caring!

Η Θέα και η Ρίνα είναι δύο θεατρόφιλες που τις ενώνει και τις χωρίζει το θέατρο. Μιλούν για τις παραστάσεις που βλέπουν, συμφωνούν, διαφωνούν και ανταλλάσσουν απόψεις για τη ζωή, τα έργα, τους ηθοποιούς, τους συγγραφείς, αλλά και για την καθημερινότητά τους. Η Ρίνα λατρεύει τα κλασικά κείμενα, η Θέα είναι περισσότερο του εναλλακτικού ρεπερτορίου. Και οι δύο μαγεύονται από τη σκηνή του θεάτρου, παρακολουθούν σεμινάρια υποκριτικής και ονειρεύονται να ανεβάσουν κάποια μέρα τη δική τους παράσταση.

Θέα: Πήγες;

Ρίνα: Πήγα βέβαια. Το έχασα το καλοκαίρι στην Επίδαυρο, αλλά τώρα δεν το έχανα με τίποτα. Πάνω από 7000 θεατές παρακολούθησαν τον πρώτο κύκλο παραστάσεων στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Θέα: Λοιπόν, πώς ήταν;

Ρίνα: Ξέρεις ότι έχω κόλλημα με τον Παπαθανασίου από την πρώτη φορά που είδα το Blade Runner. Χρόνια τώρα. Από τότε το έχω δει μπορεί και πενήντα φορές, έχω ακούσει το soundtrack αμέτρητες οπότε μπορείς να φανταστείς πώς ένιωσα όταν άκουσα τη μουσική του Vangelis μέσα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.  Αυτό που νομίζεις ότι όλα μπορούν να συμβούν όπως όταν ακούς το Chariots of fire. Καταρχήν είναι το ίδιο το Μέγαρο, η μοναδική του αρχιτεκτονική, η αίθουσα Τριάντη -όπου σε πληροφορώ χωράει 1750 άτομα- είναι ένας μαγικός χώρος, όπου έχω απολαύσει όλες τις παραστάσεις που έχω δει. Και με 5 ευρώ υπόγειο πάρκινγκ.

Θέα: Τα κοστούμια;

Ρίνα: Θα σου πω. Μέτρησα 18 χορευτές ντυμένους με τα υπέροχα κοστούμια της Μαίρης Κατράντζου. Να με θυμηθείς, αυτά τα φορέματα θα τα δεις προς πώληση σε λίγο καιρό. Τι ταλέντο αυτό το κορίτσι! Θύμιζαν κάτι από Αρχαία Αίγυπτο, Μινωική Κρήτη, λίγο tribal και ethnic. Ταίριαζαν τόσο καλά στα σώματα των χορευτών και βοηθούσαν στην κίνησή τους.

Θέα: Γιατί το λένε «Τhe Thread»;

Ρίνα: Thread δηλαδή νήμα, από τον μίτο της Αριάδνης. Σου διαβάζω αυτά που λέει το πρόγραμμα. «Είναι το νήμα που ενώνει, το νήμα που οδηγεί, το νήμα που μπορεί να κατανοήσει ό,τι με πρώτη ματιά φαίνεται ασύνδετο, το νήμα που μπορεί να μας ταξιδέψει σε κόσμους ασύμβατους φαινομενικά, φωτίζοντας υπόγειες συγγένειες που οι άνθρωποι διστάζουν να αποδεχτούν. Το νήμα που, με εργαλείο τη χορευτική τέχνη, μας υπενθυμίζει τη βάση της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας: Από τα πολλά το ένα και από το ένα τα πολλά».

Θέα: Μου αρέσει!

Ρίνα: Η ιδέα της παράστασης γεννήθηκε πριν από τρία χρόνια από τη Γεωργία Ηλιοπούλου, η οποία είναι όπως διάβασα η ιδρύτρια και διευθύνουσα σύμβουλος της πολιτιστικής εταιρίας Λάβρυς, που έχει κάνει την παραγωγή. Ήθελε να δημιουργήσει μια πρωτογενή παραγωγή χορού με σπουδαίους συντελεστές διεθνούς φήμης και μια ομάδα 18 επιλεγμένων Ελλήνων χορευτών (12 χορευτών σύγχρονου και 6 χορευτών παραδοσιακού χορού).

Θέα: Και το κατάφερε all the way! Βάλε Βαγγέλη Παπαθανασίου, Μαίρη Κατράντζου, Ράσσελ Μάλιφαντ και Μάικλ Χαλς και η επιτυχία είναι σίγουρη. Τι δημιουργική ομάδα!

Ρίνα: Μουσική, κοστούμια, χορογραφία, σκηνοθεσία και φυσικά οι φωτισμοί του Μάικλ Χαλς. Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το φως σε μια παράσταση. Δεν υπήρχε τίποτα σε σκηνικό. Οι φωτισμοί και μόνον έκαναν τα πάντα. Δεν τον έχουν χαρακτηρίζει τυχαία ως τον «χορογράφο του φωτός». Έβλεπα τα χέρια των χορευτών να λάμπουν σα να ήταν χρυσά, ενώ το υπόλοιπο σώμα τους ήταν πιο σκοτεινό. Μετά χόρευαν σε ένα τετράγωνο κομμάτι φωτός και το υπόλοιπο κομμάτι της σκηνής ήταν σκούρο, μετά χόρευαν πάνω σε λωρίδες φωτός, άνοιγε η μια λωρίδα και κυλούσε ο χορευτής με το σώμα του. Το παιχνίδι με τα φώτα και την κίνηση ήταν μαγικό. Και φυσικά ο συγχρονισμός των χορευτών. Εντάξει μερικές φορές το έχαναν κάπου, αλλά λίγο με απασχολούσε. Ότι συνέβαινε πάνω στη σκηνή ήταν καθηλωτικό. Δεν ήθελα να τελειώσει. Από τη μία οι παραδοσιακοί ελληνικοί χοροί και από την άλλη ο σύγχρονος χορός. Πεντοζάλι, τσάμικο, χορός των μαντηλιών, ο άλλος με τα κουδούνια.

Θέα: Περίμενε, το ψάχνω. Κουλουριαστός ζωναράδικος και Τσέστος ζωναράδικος.

Ρίνα: Σωστά. Ηλεκτρισμό. Αυτό ένιωθα σε όλη τη διάρκεια. Λες και με διαπερνούσαν ηλεκτρικά κύματα, καλώδια, νήματα, δεν ξέρω και εγώ τι. Η ηλεκτρονική μουσική του Παπαθανασίου που έγραψε για τη συγκεκριμένη παράσταση είχε και γκάιντες, λύρες, νταούλια. Άκου και αυτό που έγραψε ο ίδιος για την παράσταση «Πάντα έδινα και δίνω την πρώτη θέση στη μνήμη. Όποιος κατορθώνει να εμβαθύνει, όσο το δυνατόν περισσότερο, στον χώρο που ονομάζουμε μνήμη, τόσο δύναται να εκτοξευθεί στο μέλλον με εντυπωσιακή συνέπεια και αποτελεσματικότητα. Με άλλα λόγια, όσο ένας άνθρωπος ή ένας λαός γνωρίζει το παρελθόν του και την ιστορία του, τότε μπορεί να ενεργήσει πιο θετικά για το παρόν και για το μέλλον. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που προέρχεται από έναν τόπο, ο οποίος, μέσα από τα βάθη των αιώνων, δεν στερήθηκε ποτέ πολιτιστικού και πνευματικού πλούτου».

Θέα: Και για τους χορευτές; Δεν μου είπες τίποτα.

Ρίνα: Save the best for last, φίλη μου. Δεν ξέρω πως θα μπορούσε να λειτουργήσει όλο αυτό ακόμα και με τους εξαιρετικούς φωτισμούς, τις χορογραφίες, τα κοστούμια και όλα, αν δεν υπήρχαν τα σώματα των χορευτών. Πόση χάρη από τις γυναίκες και πόση δύναμη από τους άνδρες. Χτυπούσαν τα πόδια τους με τέτοια δύναμη και τόσο γρήγορα, χόρευαν με το μαντήλι όπου ο ένας το κρατάει και ο άλλος χορεύει γύρω από αυτό, στριφογυρίζει το σώμα του στον αέρα. Μεγάλη τεχνική, πολύ εξάσκηση, πολύ αφοσίωση και μελέτη. Όλοι Έλληνες χορευτές, εξαιρετικοί ένας προς έναν. Τα κορίτσια –ξέχασα να σου πω- εμφανίστηκαν στην αρχή σε έναν κύκλο, κρατούσε η μια το χέρι της άλλης, έμπαιναν και σχημάτιζαν άλλους κύκλους και μετά μια γραμμή. Και όλο αυτό… άσε θα μπορούσα να σου μιλάω για ώρες. Δεν υπάρχει άλλη φυλή στην ιστορία της ανθρωπότητας που να τίμησε και να έδωσε τόση αξία στο χορό όπως οι Έλληνες. Αυτό σου λέω και κλείνω.

Info

Η Ρίνα είδε την παράσταση «The Thread» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών http://www.megaron.gr όπου παρουσιάστηκε στις 3,4,6,7,8 Δεκεμβρίου 2019 στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη.

Πρωτότυπη μουσική: Βαγγέλης Παπαθανασίου

Σκηνοθεσία – χορογραφία: Ράσσελ Μάλιφαντ

Κοστούμια: Μαίρη Κατράντζου

Φωτισμοί: Μάικλ Χαλς

Διδασκαλία παραδοσιακών χορών: Ελένη Σπαθιά, Τάκης Καραχάλιος

Σύλληψη ιδέας: Γεωργία Ηλιοπούλου

Χορευτές:  Δημήτρης Δελής, Μαργαρίτα Δημητριάδη, Αναστάσης Καραχανίδης, Ηρώ Κόντη, Μήνα Λέτσου, Ηλίας Μπαγεώργος, Λίνα Ντεμελή, Χρήστος Ξυραφάκης, Δημήτρης Παγανός, Βασίλης Αρβανιτάκης, Λάμπρος Τσώλης, Μαρία Παπακωνσταντίνου, Θεμιστοκλής Παυλής, Ηώ Σπηλιωτοπούλου, Δάφνη Σταθάτου, Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, Μυρτώ Σχοινοπλοκάκη, Μαρία Τσιγγίστρα, Γιώργος Τσώλης

Μουσικοί: Μιχάλης Καλιοντζίδης (λύρα), Δημήτρης Μπάκης (γκάιντα),  Παντελεήμων Νικολαΐδης (αγγείον ή τουλούμ), Βαγγέλης Παπαναστασίου (κλαρίνο), Ιωάννης Σέρβος (τσαμπούνα)

Πολυφωνικό σύνολο: Βαγγέλης Κότσου, Νίκος Μενουδάκης, Παναγιώτα Μπαλινάκου, Ρούλα Γρηγορία Ριφούνα, Αθηνά Σιδέρη, Αλέξανδρος Τσιμέκας