Η Θέα είδε το «Mute» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Η Θέα και η Ρίνα είναι δύο θεατρόφιλες που τις ενώνει και τις χωρίζει το θέατρο. Μιλούν για τις παραστάσεις που βλέπουν, συμφωνούν, διαφωνούν και ανταλλάσσουν απόψεις για τη ζωή, τα έργα, τους ηθοποιούς, τους συγγραφείς, αλλά και για την καθημερινότητά τους. Η Ρίνα λατρεύει τα κλασικά κείμενα, η Θέα είναι περισσότερο του εναλλακτικού ρεπερτορίου. Και οι δύο μαγεύονται από τη σκηνή του θεάτρου, παρακολουθούν σεμινάρια υποκριτικής και ονειρεύονται να ανεβάσουν κάποια μέρα τη δική τους παράσταση.

Θέα: Είμαι mute.

Ρίνα: Γιατί, τι έπαθες;

Θέα: Είδα τo Mute με τον Γιώργο Χρυσοστόμου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Ρίνα: Καλός; Τον είχα δει στις Πέτρες στις τσέπες του πρόπερσι, εξαιρετικός ήταν με τον Μάκη Παπαδημητρίου. Άκουσες ότι τώρα θα κάνει τη Μήδεια στο Θησείον;

Θέα: Ο Χρυσοστόμου;

Ρίνα: Ο Παπαδημητρίου, με Νικορέστη Χανιωτάκη. Τον Κιμούλη θυμάμαι που είχε κάνει τη Μήδεια στην Επίδαυρο με Σπύρο Ευαγγελάτο, θυμάσαι που τρέχαμε μέσα στη ζέστη να προλάβουμε; Ωραία παράσταση.

Θέα: Και βέβαια θυμάμαι.

Ρίνα: Για πες για το Mute.

Θέα: Τι να πω; Ο τύπος είναι απίστευτος. Τη σκηνοθεσία την έχει κάνει μαζί με τη Σοφία Πάσχου των Patari Project, που τώρα κάνει τις Τέσσερις Εποχές στο Νιάρχος. Άλλη ματιά, τι παραστασάρες, τι ωραίους καλλιτέχνες έχουμε. Από τους Χιονάνους, το Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο, τη Μύτη του Γκόγκολ και πήγα πρόσφατα στο Σκλαβί στο θέατρο Πόρτα.

Ρίνα: Αυτό δεν ήθελες να το δεις πέρυσι;

Θέα: Ναι πολύ, πήγαμε την Κυριακή μαμάδες και παιδιά. Τρεις μαμάδες κλαίγαμε στο τέλος της παράστασης. Άναψαν τα φώτα, όλοι χειροκροτούσαν και εμείς κλαίγαμε. Μαγεία, ευρηματικότητα, θέατρο με λίγα σκηνικά αντικείμενα. Το κείμενο της Καλογεροπούλου αφενός είναι η βάση, αλλά και η σκηνοθεσία που έχει κάνει η Πάσχου με τον Θωμά Μοσχόπουλο, οι γρήγορες εναλλαγές των ρόλων των ηθοποιών, δεν έχω λόγια. Mute και εκεί. Οι ηθοποιοί φαντάσου είχαν ένα κομμάτι ύφασμα ραμμένο μέσα έξω, το φορούσαν από τη μια και έκαναν ένα ρόλο, μετά το αναποδογύριζαν και έκαναν έναν άλλο. Το ίδιο το ύφασμα το χρησιμοποιούσαν για να κάνουν ότι ιππεύουν ένα άλογο, έκαναν επίσης τη φιγούρα ενός μικρού παιδιού και πόσα άλλα. Πολύ συγκινητικό έργο, πολύ καλή παράσταση. Και μετά ο γιος μου να με ρωτάει πότε θα πάρουμε Gormiti.

Ρίνα: Του πήρες;

Θέα: Όχι, αλλά πήραμε το βιβλίο της Καλογεροπούλου και όταν το διαβάσαμε το βράδυ θυμήθηκε τα πάντα, λέξη προς λέξη. Είναι τρομερό αυτό που κάνει το θέατρο στα παιδιά. Έχει αυτό τον μαγικό τρόπο να σε κάνει να αποθηκεύεις εικόνες και συναισθήματα. Όλα τα παιδάκια έβγαιναν από την αίθουσα μαγεμένα.

Ρίνα: Πάντως και στο Mute διάβασα ότι ο Χρυσοστόμου έκανε αθλητική ζωή για να ανταπεξέλθει και ότι είναι από τις πιο πειθαρχημένες δουλειές που έχει κάνει.

Θέα: Αυτό το έργο ήθελε να το κάνει εδώ και είκοσι χρόνια. Το σκέφτηκε όταν ήταν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Α, στη Θεσσαλονίκη στο Κ.Θ.Β.Ε. θα ανεβάσει του χρόνου η Πάσχου το «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική» της Χρύσας Σπηλιώτη. Τι κρίμα, η γυναίκα χάθηκε με τις φωτιές στο Μάτι. Anyway. Το σκηνικό, λοιπόν, είναι μια σκαλωσιά με οκτώ τετράγωνα που στο κάθε ένα ο Χρυσοστόμου κάνει και έναν διαφορετικό χαρακτήρα. Πόσο καλά τα έχει στήσει η σκηνογράφος, έτσι ώστε να μπορεί να μπαινοβγαίνει. Ιδέα της Πάσχου θα ήταν, γιατί ως Patari Project τα πατάρια και οι σκαλωσιές είναι το ατού της. Φοράει γάντια, ξέρεις αυτά με τα κομμένα δάχτυλα, γιατί αλλιώς θα είχε διαλύσει τα χέρια του. Θυμάμαι όταν έκανα ενόργανη που οι παλάμες μου ήταν μονίμως με φουσκάλες. Στην αρχή κάνει έναν μαέστρο. Μετά παίζει ντραμς στο Calling Elvis των Dire Straits και προσπαθεί να πιάσει μια μύγα που τον ενοχλεί. Παίζει χωρίς ντραμς φυσικά, στον αέρα αλλά το κάνει τόσο καλά, τόσο ίδια. Πόσες ώρες εξάσκησης, φαντάζεσαι; Στο διπλανό κομμάτι της σκαλωσιάς κάθε φορά που πατάει το πόδι του εκεί, χτυπάει το τηλέφωνο και εκείνος ξαπλώνει. Δεν το πολυκατάλαβα αυτό να σου πω.  Δίπλα έχει μια πλαστική κούκλα με την οποία ερωτοτροπεί, κάνει δηλαδή έναν σεξομανή, μετά ακούγεται η φωνή του Freddie Mercury στο Live Aid που λέει αυτά τα ε, ο, ντι, ντο, ρε και απαντά το πλήθος. Μα το κάνει τόσο ίδια. Δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του όση ώρα είναι στη σκηνή, στη σκαλωσιά δηλαδή την οποία ανεβοκατεβαίνει συνεχώς.

Ρίνα: Και δε μιλάει καθόλου;

Θέα: Καθόλου. Πατάει πάνω στη φωνή του Mercury σα να είναι karaoke, αλλά δεν είναι. Είναι κάτι άλλο. Έχει μουσική, αλλά και δεν έχει. Μετά κάνει έναν γυμναστηριακό τύπο που μασάει τσίχλα, κάνει σχοινάκι και φωτογραφίζει τα οπίσθιά του. Παρένθεση άκου και αυτό. Κάπου προς το τέλος μάς τα δείχνει κιόλας. Εκεί να δεις. Τα κουνάει πάνω κάτω. Έχει πλάκα γιατί το ρούχο που φοράει είναι σαν μια φόρμα που μάλλον έχει φερμουάρ πίσω. Μετά κάνει έναν που έχει υψοφοβία, έναν που νομίζει ότι κάποια τον φλερτάρει σ’ ένα μπαρ. Είναι σαν μικρά σκετς χωρίς λόγια, αλλά όσο περνάει η ώρα τα κάνει τόσο γρήγορα, πηγαίνει από τον έναν χαρακτήρα στον άλλον, από το ένα σημείο της σκαλωσιάς στο διπλανό, πάνω, κάτω, κρεμιέται, σκαρφαλώνει. Και ιδρώνει πολύ, πάρα πολύ, στάζει συνέχεια. Δεν ξέρω τι χρειάστηκε να κάνει για να τα καταφέρει όλα τόσο καλά.

Ρίνα: Φαντάζομαι πόσο νερό θα πίνει μετά. Έχεις σκεφτεί τι κάνουν οι ηθοποιοί για να χαλαρώσουν και να βγουν από το ρόλο τους;

Θέα: Δεν ξέρω τι κάνουν, ίσως εκείνος να μιλάει αφού στο έργο δε λέει λέξη. Πάντως είναι σα να μιλάει, καταλαβαίνεις τα πάντα από τον τρόπο που τοποθετεί το σώμα του, τον τρόπο που κινείται. Έχει στιγμές που γελάς, είναι κάτι σαν το Σαρλό, σαν βουβός κινηματογράφος, αλλά δε σου λέω άλλα. Να πας να τον δεις. Και θα δεις και μια έκπληξη από … άσε δε σου λέω.

Ρίνα: Θα πάω. Τι;

Θέα: Δεν θέλω να σου πω για το τέλος. Δεν ξέρω πως το κάνει, αυτοσχεδιάζει φαντάζομαι, αλλά στο τέλος για τρία λεπτά τον πιάνει λογοδιάρροια. Μιλάει ακατάπαυστα.

Ρίνα: Τώρα δε μου είπες ότι δεν θα μου πεις το τέλος;

Θέα: Καλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να ακούσεις αυτά που λέει και τον τρόπο που τα λέει. Απνευστί.

Ρίνα: Anyway.

Θέα: Άσε που ήταν και κάποιος με ένα κινητό και κάτι έκανε κατά τη διάρκεια της παράστασης. Τι αγένεια. Ε, βρήκε λοιπόν ο Χρυσοστόμου την ευκαιρία και τον έκραξε ευγενικά. Σκέφτηκα, ότι ένας ηθοποιός δεν έχει ποτέ την ευκαιρία να πει κάτι για τη χρήση των κινητών όσο εκείνος παίζει στη σκηνή. Πόσω μάλλον ότι είναι μόνος του και ερμηνεύει έναν μονόλογο τόσο κοντά στο κοινό, έτσι;

Ρίνα: Ε βέβαια. Το άλλο με τις καραμέλες; Μα την ώρα της παράστασης θα ξετυλίξεις την καραμέλα σου κυρία μου;

Θέα: Και ο βήχας; Με το που σβήνουν τα φώτα αρχίζουν όλοι γκουχου γκούχου λες θα καθαρίσουν το λαιμό τους για να απαγγείλουν.

Ρίνα: Λοιπόν. Έφυγα.

Θέα: Και εγώ. «Ε_ΦΥΓΑ Μικρασία» ήταν η παράσταση που σκηνοθέτησε η Γιολάντα Μαρκοπούλου και ανέβηκε κάπου στην Ελευσίνα. Δεν πρόλαβα να τη δω.

Info

Η Θέα είδε την παράσταση Mute που παίζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Σοφίας Πάσχου και Γιώργου Χρυσοστόμου, και ερμηνεία Γιώργου Χρυσοστόμου κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Περισσότερες πληροφορίες στο www.nkt.gr