Γιώργος Χρυσοστόμου: «Η μόνη ανησυχία που είχα εδώ και είκοσι χρόνια ήταν αυτή η παράσταση»

Συνέντευξη: Μαριλένα Θεοδωράκου

Δεν είναι μονόλογος, δεν είναι χοροθέατρο, ούτε παντομίμα, ούτε τσίρκο. Αυτό που με σιγουριά λέει ο Γιώργος Χρυσοστόμου είναι πως πρόκειται για την πιο πρωτότυπη παράσταση της Αθήνας φέτος. Με τίτλο «Mute» ο ηθοποιός ερμηνεύει εννέα ήρωες χωρίς να μιλάει καθόλου στην παράσταση που είχε στο μυαλό εδώ και είκοσι χρόνια. Ένας άνθρωπος που κυνηγά το μυαλό του, ένας άνθρωπος που αρνείται τις λέξεις. Μια πολυκατοικία. Ένας μαέστρος, ένας ηλικιωμένος, ένας φοβιτσιάρης, ένας γυμναστής, ένας σεξομανής, ένας γκαντέμης… Τι τους συνδέει; Είναι ένας ή περισσότεροι; Μια παράσταση με μουσική χωρίς μουσικούς, με λέξεις χωρίς λέξεις. Μια παράσταση που κάποιος τολμά να ανοίξει την πόρτα του δωματίου του και να δείξει τι πραγματικά υπάρχει μέσα σε αυτό. Μια παράσταση που ξεκίνησε σαν ιδέα στη Θεσσαλονίκη και που τώρα υλοποιήθηκε και ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Κόσμου.

«Προσπαθώ να μεταλαμπαδεύσω μια αίσθηση που έχω. Δεν ξέρω πως να μεταφέρω σε κάποιον ότι κάτι που περίμενε είκοσι χρόνια φτάνει να γίνεται πραγματικότητα» λέει ο Γιώργος Χρυσοστόμου. «Αυτό είναι το πιο μεγάλο σοκ με την παράσταση. Δεν είναι η ίδια η παράσταση και το αν θα πάει καλά ή όχι. Σαφώς και με ενδιαφέρει η επιτυχία της και είναι κάτι πολύ φοβιστικό, αλλά αυτό το οποίο εγώ διαχειρίζομαι αυτή τη στιγμή και προσπαθώ να δώσω στον κόσμο να καταλάβει είναι το πώς περιμένεις κάτι είκοσι χρόνια- είκοσι χρόνια όμως- και ξαφνικά γίνεται πραγματικότητα. Το σκέφτηκα το 1998-1999 μόνος μου σε ένα δωμάτιο σε άλλους τρεις συγκάτοικους που δεν μιλούσαμε μεταξύ μας. Μέναμε τέσσερις άνθρωποι σε ένα σπίτι, αλλά δεν είχαμε σχέσεις. Ήμουν στη Θεσσαλονίκη, μόλις είχα περάσει στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος κατευθείαν από τη Ρόδο όπου έχω γεννηθεί. Είχα ένα δωμάτιο, λοιπόν, που το είχα βάψει μπλε, δεν ξέρω για ποιον λόγο. Δεν είχα κρεβάτι και θυμάμαι ότι άκουγα εμμονικά μουσική και εκεί μου γεννήθηκε η ιδέα πως μπορεί κάτι που δεν έχει λόγια να γίνει παράσταση. Αυτό το άφηνα μετά το έπιανα, ήταν κάτι σαν η παράνομη σχέση μου. Μια τα βρίσκαμε μια τα χάναμε, 3-4 χρόνια μετά ξαναβρισκόμασταν. Μετά βγήκαμε με αυτή την ιδέα με τον Μουζουράκη, τον Μπαλάφα και τον Γιώργο Μυλωνά στο Οξυγόνο live. Ήταν το 2005-2006. Και ένα κομμάτι αυτής της ιδέας βγήκε επίσης σε live παράσταση με τους “Άγαμους Θύτες” σε άλλο νυχτερινό κέντρο. Γενικά στη νύχτα κυκλοφορούσαν αυτοί οι ήρωες τους οποίους έχω φτιάξει στο μυαλό μου και μετά μια ωραία πρωία αφού είχα δει αρκετές δουλειές της Σοφίας Πάσχου σκέφτηκα ότι εκείνη μπορεί να μου τους κάνει παράσταση. Έπρεπε να της δείξω κάτι το οποίο λειτουργούσε σε live stage με κόσμο να γελάει από κάτω μεθυσμένος, αλλά σε έναν άλλο χώρο κάποιον μόνος του δεν μπορεί να συνδεθεί έτσι απλά. Οπότε πιο πολύ μιλούσα παρά της έδειχνα. Μου είπε Γιώργο θα τα κάνουμε παράσταση αυτά. Και φτάνουμε στο τώρα, να έχει περάσει όλη αυτή η διαδρομή και αύριο στις 17 Οκτωβρίου να έχω πρεμιέρα. Δεν είναι φοβιστικό ακριβώς, ωστόσο έχω μια περίεργη ησυχία. Είναι τρομερό να λες ότι αυτό που έχω σκεφτεί τελικά γίνεται χειροπιαστό. Δεν είχα ποτέ στη ζωή μου κάποιο άλλο μεγάλο πλάνο, ας πούμε να αγοράσω το σπίτι των ονείρων μου και ξαφνικά να το έχω μετά από είκοσι χρόνια. Δεν έχω τέτοιες ανησυχίες. Η μόνη ανησυχία που είχα εδώ και είκοσι χρόνια ήταν αυτή η παράσταση. Και το λέω γιατί είχε γίνει ανησυχία. Διότι ναι μεν έπαιζα στο θέατρο όλα αυτά τα χρόνια, αλλά πάντα υπήρχε μια play list με αυτό το αρχείο. Και κρυφά τις νύχτες καθόμουν σπίτι και σκεφτόμουν τον τρόπο που θα το έκανα παράσταση. Κάποια στιγμή άρχισε να γίνεται βραχνάς και έλεγα πρέπει να το κάνω αλλιώς θα πεθάνω. Έλεγα ότι αν δεν το κάνω πρέπει να τα πετάξω τελείως από το σκληρό δίσκο της μνήμης μου και να μην τα ξαναδώ ποτέ. Αλλά έλα που τα θυμόμουν και απ’έξω».

«Βρέθηκε η καταλληλότερη συνεργάτιδα για αυτό το έργο η Σοφία Πάσχου που δουλέψαμε μαζί στη σκηνοθεσία. Έχω επιλέξει top girls ως συνεργάτιδες» συνεχίζει ο ηθοποιός. «Εκτός από τον Χουάν Αγιάλα που υπογράφει τη δραματουργία της παράστασης είναι όλες γυναίκες. Σκηνικά και κοστούμια η Μαγδαληνή Αυγερινού, τη μουσική επιμέλεια έχει κάνει η Φωτεινή Γαλάνη, τον σχεδιασμό φωτισμών η Σοφία Αλεξιάδου και βοηθός σκηνοθέτη και κίνησης είναι η Ηλιάνα Γαϊτάνη. Η καθεμία είναι κορυφαία στο είδος της. Είμαι ενθουσιασμένος, σωματικά κατεστραμμένος και όταν το δείτε θα καταλάβετε τι εννοώ, γιατί καταλήγει να είναι προσωπική εξομολόγηση. Όποιος με ξέρει και έχει δει πέρασμα μου λέει Γιώργο η παράσταση είναι ότι έχουμε συζητήσει τόσο καιρό. Κάποιος που δεν με ξέρει έχει συνδεθεί με κάποιον από αυτούς τους ήρωες που είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Μέχρι πέρυσι είχα τον Μάκη Παπαδημητρίου που κάναμε το “Πέτρες στις τσέπες του” και πάρα πολύ κείμενο. Οπότε είχα μια ασφάλεια. Τώρα είπα ότι δεν θέλω να πάω σε ασφαλή μονοπάτια. Είπα να κάνω κάτι που φοβάμαι, επειδή αυτό πάει λίγο παράλληλα με τη ζωή μου. Και εννοώ ότι τώρα βάζω τρικλοποδιές στο Γιώργο που πάει στα σίγουρα και γι’ αυτό κάνω ανάποδα skills. Δηλαδή, από αυτό που ετοιμάζομαι να κάνω βάζω φρένο εκείνη την ώρα και κάνω το ακριβώς ανάποδο. Για παράδειγμα, έχω πάρα πολλά νεύρα για να πάω στην πρόβα και αντί να αρχίσω να θυμώνω, πηγαίνω με ένα κουτί γλυκά. Κάνω τα τελείως ανάποδα. Αυτό, λοιπόν, μου συμβαίνει και στη θεατρική μου πορεία και έχω και πολλά δέλεαρ από παραγωγούς να ξανακάνουμε ντουέτο με τον Μάκη ή να κάνω κάτι αστείο. Κατέληξε το “Mute” να είναι σοκαριστικά μελαγχολικό, ενώ είναι πολύ αστεία τα σκετς, γιατί περί σκετς μιλάμε, φτάνει να είναι στο στομάχι πολύ επίπονο. Το βλέπω μετά στον κόσμο. Και εμένα μου έχει κινήσει το ενδιαφέρον για να δω πως θα αντιδράσει ο κόσμος. Αυτό είναι και το μυστήριο της παράστασης».

«Είναι εννέα ήρωες αυτό μπορώ να πω. Όπως και η κοινωνικοπολιτική μου σκέψη αυτόν τον καιρό, έτσι και αυτοί οι ήρωες κάνουν απέλπιδα προσπάθεια να επικοινωνήσουν ουσιαστικά. Αυτό που κατάλαβα ότι δείχνω στην παράσταση ερήμην μου είναι -μεταξύ ημών και εγώ- ότι δεν κοιτάω κάποιον στα μάτια, αλλά κοιτάω ένα θολό πλάνο, π.χ. τα μαλλιά κάποιου ή κάποιον από πίσω του. Δεν επικοινωνώ και αυτό βλέπω ότι το connecting people να είναι μη connected. Στο πρόγραμμα της παράστασης έχω γράψει ένα απόφθεγμα για τον κάθε ήρωα. Είναι ένας ήρωας που ζει με μια κούκλα. Αυτό. Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο. Πρέπει να το δεις για να καταλάβεις. Υπάρχει ένα καθαρό storyline στην παράσταση, είναι ποίημα όχι με τη στενή έννοια του όρου. Είναι κάτι που όπως έχω διαπιστώσει καταλαβαίνεις αυτό που σου προκάλεσε μια δύο ώρες αφού την έχεις παρακολουθήσει. Είναι σα να βλέπεις έναν πίνακα και να μην ξέρεις για ποιον λόγο κάτι μετακινήθηκε μέσα σου, δεν χρειάζεται και να τον εξηγήσεις. Αλλά σίγουρα, και εγώ και οι θεατές, θα φύγουμε από τη σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου με στομάχι».

Πληροφορίες παράστασης

«Mute»

Ιδέα: Γιώργος Χρυσοστόμου

Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου, Γιώργος Χρυσοστόμου

Δραματουργία: Juan Ayala

Σκηνικά-κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού

Μουσική επιμέλεια: Φωτεινή Γαλάνη

Σχεδιασμός φωτισμών: Σοφία Αλεξιάδου

Βοηθός σκηνοθέτη – κίνηση: Ηλιάνα Γαϊτάνη

Παίζει ο Γιώργος Χρυσοστόμου

Πού: Θέατρο του Νέου Κόσμου (Κεντρική Σκηνή), Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Νέος Κόσμος, τηλ. 210 9212900

Πότε: από 17 Οκτωβρίου 2019 έως 19 Ιανουαρίου 2020. Από 17/10/2019 έως 24/11/2019 Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή στις 21.00, Σάββατο στις 18.30 και Κυριακή στις 21.30. Από 6/12/2019 έως 19/1/2020 Τετάρτη στις 18.30, Παρασκευή στις 21.15, Σάββατο στις 18.30 και Κυριακή στις 21.15

Εισιτήρια: Τετάρτη-Παρασκευή 15 ευρώ (κανονικό), 12 ευρώ (μειωμένο), Σάββατο-Κυριακή 18 ευρώ (κανονικό), 15 ευρώ (μειωμένο)

Διάρκεια παράστασης: 65 λεπτά