Κωνσταντίνος Γιουρνάς: «Με συναρπάζουν πολύ τα αρχαία κείμενα»

Συνέντευξη: Μαριλένα Θεοδωράκου

Η παράσταση είχε ανέβει πριν από δύο χρόνια στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αισχυλείων από τον Γιώργο Ματζιάρη και τον Φώτη Κουτρουβίδη. Αυτή τη φορά στην παρέα των δύο ηθοποιών, οι οποίοι υπογράφουν την απόδοση και τη δραματουργική επεξεργασία, προστέθηκε και ο Κωνσταντίνος Γιουρνάς. Με αφορμή την Ηλέκτρα του Σοφοκλή και έχοντας ως αφετηρία την αρχή των τριών υποκριτών, τρεις άντρες ηθοποιοί αναλαμβάνουν να γίνουν φορείς του πιο αιματοβαμμένου μύθου, ανακαλύπτοντάς τον εκ νέου και χτίζοντας γέφυρες μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Τα παραπάνω συμβαίνουν στην παράσταση «Σχόλιο για την Ηλέκτρα» που ανεβαίνει στο θέατρο Θησείον. Ο Κωνσταντίνος Γιουρνάς μιλάει για το έργο του Σοφοκλή, για τους πολλαπλούς ρόλους που ερμηνεύει και για τον μύθο που ξεκινάει με ένα χυμένο αίμα το οποίο δε λέει να φύγει από το παλάτι των Ατρειδών.

«Ήταν μια ιδέα του Γιώργου Ματζιάρη  (ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία) να ξανακάνει την παράσταση, αλλά τελείως διαφορετικά. Αυτή η παράσταση που παίζουμε στο θέατρο Θησείον, δεν έχει καμία σχέση με την προηγούμενη» λέει ο Κωνσταντίνος Γιουρνάς. «Αρχικά και εγώ νόμιζα ότι θα έκανα μια αναπλήρωση, αλλά τελικά δεν συνέβη αυτό. Ήταν μια παράσταση που χτίστηκε από το μηδέν και κάπως έτσι ξεκίνησε. Ο Γιώργος είχε την ανάγκη να έρθει ξανά σε επαφή με αυτό το έργο και μου πρότεινε αυτή τη συνεργασία. Επειδή μου άρεσε σαν concept και σαν ιδέα είπα ναι, να το τολμήσουμε όλοι μαζί. Επειδή καλούμαστε να κάνουμε πολλαπλούς ρόλους, χρειαζόταν -κυριολεκτικά και μεταφορικά- ένας λευκός καμβάς όπου ταιριάζει απόλυτα με το όλο λευκό τοπίο του θεάτρου Θησείον. Επίσης, κάνουμε γυναικείους και ανδρικούς ρόλους οπότε χρειαζόμασταν ένα κοστούμι το οποίο δεν θα παραπέμπει ούτε σε κάτι τελείως γυναικείο ούτε σε κάτι τελείως ανδρικό. Αυτή η ιδέα η οποία θυμίζει δερβίση, κάτι σε λίγο πιο παραδοσιακή μορφή του άνδρα που όντως φορούσε φούστες και τέτοιου τύπου ενδύματα παλαιότερα, παρόλα αυτά παραμένει, έχει και πάλι μια ανδρική οπτική και όψη. Είναι λίγο συνδυαστικό στην εικόνα. Όσον αφορά στο σκηνικό ο Γιώργος ήθελε κάτι λιτό, κάτι μέσα στο οποίο θα μπορέσουμε να υπάρχουμε, να μην είναι μεγαλεπήβολο αλλά ταυτόχρονα να έχει μια “μεγαλοπρέπεια”. Γιατί όντως επειδή το σκηνικό έχει ένα ύψος δίνει έναν χαρακτήρα μίνιμαλ και ουδέτερο που πάνω στον λευκό καμβά υπάρχει κηλίδα αίματος».

«Πάμε τώρα στην ουσία του έργου, στον μύθο. Στο πώς αρχίζει ο μύθος, στο πώς προχωράει και στο πώς τελειώνει. Ο μύθος ξεκινάει με ένα χυμένο αίμα το οποίο δε λέει να φύγει από το παλάτι των Ατρειδών, με το φόνο του Αγαμέμνωνα, με το ότι κυριαρχεί πλέον η Κλυταιμνήστρα με τον Αίγισθο, με το ότι υπάρχει συνεχώς ένα πλάσμα που θρηνεί και συνεχώς φέρνει τη μνήμη της απώλειας και μετά έχουμε έναν άνθρωπο ο οποίος έρχεται -από προφητείες, από θεούς, από την ίδια του την αδελφή-, να εκπληρώσει όλη αυτή την προφητεία, όλο αυτό το χρέος του σκοτωμένου πατέρα διαπράττοντας το τεράστιο αμάρτημα το οποίο λέγεται μητροκτονία. Οπότε από ένα αίμα καταλήγουμε σε ένα δεύτερο αίμα. Θεωρητικά είναι ένας λευκός τοίχος που ουσιαστικά ποτέ δεν καθαρίζει. Επειδή και οι τρεις μας (σ.σ. Κωνσταντίνος Γιουρνάς, Φώτης Κουτρουβίδης, Γιώργος Ματζιάρης) έχουμε αρκετά εφόδια από τις σχολές που έχουμε σπουδάσει και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι είμαστε απόφοιτοι της ίδιας χρονιάς, εγώ από το Ωδείο Αθηνών, ο Φώτης από το Εθνικό Θέατρο και ο Γιώργος από το Κρατικό Βορείου Ελλάδος. Είναι πολύ ωραία αυτή η σύμπραξη και αυτή η συγκυρία, γιατί φέρνουμε διαφορετικά εργαλεία τα οποία προσπαθούμε να τα συνδυάσουμε και το σημαντικότερο είναι ότι συνδεθήκαμε υπερβολικά ωραία. Ο Γιώργος έχει έναν τρόπο που σε κάνει να χωράς μέσα σε αυτό που θέλει να φτιάξει και σου δίνει λόγο και χώρο. Είναι ένα έργο που και οι τρεις για τους δικούς μας λόγους είχαμε ήδη μελετήσει. Ήταν πολύ ενδιαφέρον ότι το είχαμε μελετήσει ξεχωριστά και έτσι φέραμε παραμέτρους. Ο βασικός σχεδιασμός είναι βέβαια του Γιώργου, που πάνω σε αυτόν και εμείς χτίζαμε και δίναμε υλικό».

«Έχουμε κάνει ένα πολύ διττό πράγμα, το έχουμε φέρει στο σήμερα για τα δεδομένα του τελευταίου μας αιώνα» συνεχίζει ο Κωνσταντίνος Γιουρνάς. «Αν όμως ανατρέξουμε στην αρχαιότητα, κάνουμε ακριβώς το ίδιο. Είμαστε, δηλαδή, τρεις άνδρες υποκριτές που υποδυόμαστε όλους τους ρόλους. Ακριβώς, όπως γινόταν στην Αρχαία Ελλάδα. Και εγώ το αντιλαμβάνομαι περισσότερο στα περάσματα της παράστασης. Δεν είναι τυχαίο το πώς εμποτίζεσαι από τον προηγούμενο στον επόμενο ρόλο. Αυτό που καλείσαι να κάνεις είναι σχήματα, είναι μορφές ολόκληρες, δεν είναι ρεαλιστικά τα πράγματα. Έχεις να παίξεις με κόσμους, που όμως αυτοί οι κόσμοι όταν καλείσαι να τους αναπαράξεις εσύ, και τον έναν και τον άλλον, έρχεσαι σε τέτοια διλλήματα που δημιουργείται τεράστιο ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, εγώ καλούμαι να κάνω την Κλυταιμνήστρα και τον Ορέστη, όπου ως Κλυταιμνήστρα “χαίρομαι” για τον θάνατο του γιου μου, αφού δεν θα πεθάνω εγώ και στη συνέχεια ως Ορέστης είμαι αυτός που σκοτώνει την Κλυταιμνήστρα. Εχει ένα τρομερό ενδιαφέρον η μετάβαση από τον έναν ρόλο στον άλλο. Η παράστασή μας δεν είναι κάτι μεταμοντέρνο, είναι περισσότερο μια ανάγκη ώστε να επιστρέψουμε σε κάτι το οποίο έτσι ήταν γραμμένο τότε, έτσι το έπαιζαν τότε. Υπάρχουν κάποιες γραμμές τις οποίες αν τις ακολουθήσεις, αν τις ανιχνεύσεις νομίζω ότι υπάρχει θησαυρός. Με συναρπάζουν πολύ τα αρχαία κείμενα. Είναι δύσκολα, γιατί μιλάμε για τελείως άλλο κόσμο. Για έναν κόσμο πολύ μακριά από εμάς, που όντως έχει να κάνει με ιδέες, με πολύ φιλοσοφία, με βάθος, με το πώς ο Χορός βρίσκεται σε όλο αυτό ως κοινωνία. Αλλά και το ιστορικό υπόβαθρο της κάθε τραγωδίας, γιατί ανέβηκε, πότε ανέβηκε, τί ήθελε να πει ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης, ο Σοφοκλής εκείνη τη στιγμή στην αρχαία Αθήνα, τί ήθελε να τονίσει. Και όλο αυτό, τελικά, επειδή όντως έχει μέσα βαθιά φιλοσοφία, καταλήγει να είναι όχι απλά διαχρονικό, αλλά να σε ταράζει συθέμελα. Δεν είναι απλώς οι φόνοι, δεν είναι δηλαδή θρίλερ, αλλά ταράζει το πολιτικό σου γίγνεσθαι. Θεωρώ ότι είναι δύσκολη ανάλυση, επίσης είναι δύσκολο να αποποιηθείς ότι φέρεις κάποια βαριά ευθύνη και όλο αυτό θέλει κάποια τακτοποίηση».

Πληροφορίες παράστασης

«Σχόλια για την Ηλέκτρα»

Απόδοση – Δραματουργική Επεξεργασία: Γιώργος Ματζιάρης, Φώτης Κουτρουβίδης

Σκηνοθεσία: Γιώργος Ματζιάρης

Σκηνικά: ΛΙΚΝΟ Architecture and Design Studio

Κοστούμια: Χριστίνα Τσουτσουλίγα

Μουσική: Γιώργος Πούλιος

Κίνηση: Φαίδρα Σούτου
Φωτισμοί: Βασίλης Κολοβός, Χάρης Βασιλόπουλος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Άντα Πουράνη

Φωτογραφίες: Ελένη Αϊβαλή

Video: Σταύρος Σβήγκος

Επικοινωνία – Δημόσιες σχέσεις: Χρύσα Ματσαγκάνη

Παραγωγή: Ομάδα μήνυμαL.

Ερμηνεία: Κωνσταντίνος Γιουρνάς, Φώτης Κουτρουβίδης, Γιώργος Ματζιάρης

Πού: Θησείον, Ένα θέατρο για τις τέχνς, Τουρναβίτου 7, Ψυρρή, τηλ. 210 3255444

Πότε: Από 8 Μαΐου 2019, (για 10 παραστάσεις), Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή στις 19.00, Σάββατο και Κυριακή στις 21.15

Εισιτήρια: Γενική Είσοδος: 12 ευρώ, Μειωμένο: 10 ευρώ, Ατέλειες: 5 ευρώ