Ο Ακύλλας Καραζήσης σκηνοθετεί την παράσταση «Selfie: στο βάθος πίσω η πόλη»

Συνέντευξη: Μαριλένα Θεοδωράκου

Μια παράσταση βασισμένη σε κείμενα των Βασίλη Βασιλικού, Γιώργου Ιωάννου και Νίκου-Γαβριήλ Πεντζίκη σκηνοθετεί ο Ακύλλας Καραζήσης. Ο τίτλος της; «Selfie: στο βάθος πίσω η πόλη» ανεβαίνει στην Πειραματική Σκηνή -1 του Εθνικού Θεάτρου. Πρόκειται για ένα πολυφωνικό ποίημα, μία σκηνική σύνθεση για την μεταπολεμική Ελλάδα μέσα από τα μάτια των τριών εμβληματικών συγγραφέων της Θεσσαλονίκης. Η πόλη, πέρα από τα επίθετα και τις ιδιότητες που, κατά καιρούς, της προσάπτουν, μοιάζει να έχει τη δική της, κρυμμένη, μυθολογική ζωή. Αυτή η ζωή μπορεί χρονολογικά να κατατάσσεται στο παρελθόν, είναι όμως πανταχού παρούσα στο σήμερα, σε ένα διευρυμένο παρόν. Ο πολυπράγμων ηθοποιός και σκηνοθέτης Ακύλλας Καραζήσης περιπλανιέται στην πόλη που μεγάλωσε και ιχνηλατεί την παιδική ηλικία της Θεσσαλονίκης μετά τον πόλεμο. Η παράσταση, το κείμενο, η περιπετειώδης αφήγηση είναι μια προσπάθεια κατανόησης ή και εφεύρεσης μιας πόλης σε συσκότιση.

«Η παράσταση “Selfie: στο βάθος πίσω η πόλη”, είναι μια πρόταση που έκανα στον Πρόδρομο Τσινικόρη και στον Ανέστη Αζά, τους δύο καλλιτεχνικούς διευθυντές της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, να κάνω κάτι για τη Θεσσαλονίκη» λέει ο Ακύλλας Καραζήσης. «Πρόκειται για κάποια διηγήματα του Βασίλη Βασιλικού, κάποια διηγήματα του Γιώργου Ιωάννου και αποσπάσματα από τρία τέσσερα βιβλία του Νίκου-Γαβριήλ Πεντζίκη. Ο Πεντζίκης είναι πολύ ιδιαίτερος, τα κείμενά του είναι πολυσυλλεκτικά, δεν μπορείς να τα χαρακτηρίσεις ούτε διηγήματα, γιατί έτσι τα αδικεί κανείς. Αυτά τα βιβλία για μένα είναι πολύ σημαντικά όχι μόνο για μένα, αλλά και για τη λογοτεχνική καταγραφή της πόλης της Θεσσαλονίκης. Κατά τη τύχη έχει ένα βιογραφικό παράλληλο το γεγονός ότι τα διηγήματα του Βασιλικού και του Ιωάννου, τα διάβαζα στην ηλικία των 15-16 χρονών στη Θεσσαλονίκη, όπου έχω γεννηθεί και μεγαλώσει, την εποχή της Χούντας και για πρώτη φορά έπαιρνα μια τελείως διαφορετική αίσθηση της πόλης μου. Της πόλης  που ζούσα σαν παιδί, που ήταν μια αρκετά δυσάρεστη -πολιτικά τουλάχιστον- πραγματικότητα. Ήταν μια μυθοπλαστική διέξοδος, γιατί αυτά τα διηγήματα μιλούσαν για αυτή την πόλη. Κυρίως “Το Φύλλο” και “Οι Φωτογραφίες” του Βασιλικού και κάποια διηγήματα από τις συλλογές του Ιωάννου, όπως  “Η Σαρκοφάγος” και το “Για ένα φιλότιμο”, αυτά είναι γραμμένα όλα ας πούμε πάνω κάτω στα τέλη του 1950, μέσα του 1960 και αρχές του 1970. Ακριβώς δηλαδή την εποχή που μεγάλωνα και εγώ στη Θεσσαλονίκη. Κάποια αναφέρονται στην Κατοχή που ήταν πολύ ζωντανή ακόμα, μέσα από τις αναμνήσεις και μέσα από τα βιώματα των γονιών κτλ. Δεν είναι καμία ηθογραφία, είναι ζωντανά κομμάτια από λογοτεχνήματα θεσσαλονικιώτικα όπως τα προσέλαβα εγώ τότε ως έφηβος ταυτίζοντας την εφηβεία μου με την εφηβεία της πόλης».

«Έχω κάνει ένα κολάζ, το οποία γίνεται από τη στιγμή που αρχίζουν οι πρόβες» συνεχίζει ο σκηνοθέτης. «Έτσι δουλεύω αυτά τα κείμενα και έτσι είχα δούλεψα και στην παράσταση “Μπαμπά χορεύεις;” που είχε σαν κέντρο τον πατέρα που είχα κάνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά πριν από δύο χρόνια. Το αναφέρω αυτό, γιατί δουλεύω με έναν τρόπο, έχω κάποια κείμενα τα οποία τα ξέρω από παλιά και τα αγαπώ, και κάποια καινούργια φυσικά. Ας πούμε τον Πεντζίκη δεν τον διάβαζα σε εκείνη την ηλικία, τον ανακάλυψα με μεγάλη χαρά αργότερα, μετά την εφηβεία μου. Και κάνω μια σύνθεση λοιπόν, την οποία δεν την κάνω από πριν, δεν γράφω ένα σχέδιο σαν ένα υποκατάστατο έργου αλλά το δουλεύω σχεδόν μαζί με τους ηθοποιούς με την έννοια ότι γίνεται παρόντων των ηθοποιών. Οι ηθοποιοί είναι αφηγητές οι οποίοι μπαινοβγαίνουν μέσα σε ρόλους, ο καθένας έχει πολλούς ρόλους. Είναι αποσπάσματα ζωής και ψηφιδωτά ζωής. Ένα μεγάλο ψηφιδωτό για τη Θεσσαλονίκη που ξεκινάει λίγο ανάκατα, αλλά εκτείνεται στη χρονική περίοδο από την Κατοχή μέχρι και τη δεκαετία του 1990».

«Η μουσική είναι βασικό συστατικό αυτής της παράστασης με διπλή έννοια. Ο Μιχάλης Σιγανίδης είναι ένας εξαιρετικός συνθέτης, πολύ ιδιοσυγκρασιακός και πολύ ιδιαίτερος. Είναι κοντραμπασίστας ο οποίος όμως παίζει τα πάντα, έχει δικιά του πολύ ενδιαφέρουσα δισκογραφία και τον ξέρω σχεδόν από την εφηβεία. Είναι ένας άνθρωπος πολύ ιδιαίτερος και πολύ Θεσσαλονικιός. Όχι με την έννοια του καρντάσια και χαλαρά, δεν εννοώ με την καρικατούρα του Θεσσαλονικιού. Ούτε αυτός, αλλά ούτε και η παράσταση έχει τίποτα απολύτως να κάνει με αυτό. Έχει να κάνει με ένα βαθύ κομμάτι της Θεσσαλονίκης, με ένα βαθύτερο “εγώ” της Θεσσαλονίκης, το εγώ της πόλης που προσπαθούμε κάπως να ανιχνεύσουμε. Και μέσα σε αυτό το βασικό κομμάτι της ανίχνευσης και της περιήγησης είναι και ο Μιχάλης Σιγανίδης που είναι ζωντανό κομμάτι της πόλης. Και βέβαια και ζωντανή η παρουσία του επάνω στη σκηνή με την εξαιρετική μουσική του, που δημιουργείται σε μεγάλο μέρος εκείνη την ώρα. Δουλεύω με ανθρώπους που τους ξέρω καλά και με ανθρώπους που μας συνδέουν κοινές αναζητήσεις. Όπως και οι ηθοποιοί Στέλλα Βογιατζάκη, Ευθύμης Θέου, Σύρμω Κεκέ, Γιώργος Κριθάρας, Κατερίνα Παπανδρέου, Γιώργος Σύρμας. Εξυπακούεται ότι η δουλειά μαζί τους είναι χαρά».

Πληροφορίες παράστασης

«Selfie: στο βάθος πίσω η πόλη»
Αστική περιπετειώδης αφήγηση

Μια παράσταση βασισμένη σε κείμενα των Βασίλη Βασιλικού, Γιώργου Ιωάννου και Νίκου-Γαβριήλ Πεντζίκη

Δραματουργία – Σκηνοθεσία: Ακύλλας Καραζήσης

Σκηνικά: Μαρία Πανουργιά

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Μουσική: Μιχάλης Σιγανίδης

Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Ζησούδη

Φωτογράφος παράστασης: Κάρολ Τζάρεκ

Διανομή: Στέλλα Βογιατζάκη, Ευθύμης Θέου, Σύρμω Κεκέ, Γιώργος Κριθάρας, Κατερίνα Παπανδρέου, Γιώργος Σύρμας

Συμμετέχει live ο  μουσικός Μιχάλης Σιγανίδης

Πού: Εθνικό Θέατρο – Πειραματική Σκηνή -1 (Σκηνή «Κατίνα Παξινού») – Κτίριο Rex Πανεπιστημίου 48, τηλ. 210 3305074

Πότε: από 29 Μαρτίου 2019, κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 20.00. Έως 19 Μαΐου 2019.

Εισιτήρια:  13 ευρώ (γενική είσοδος),  10 ευρώ (νεανικό, φοιτητικό) και 5 ευρώ (για ανέργους), τηλ. 210-7234567 (μέσω πιστωτικής κάρτας), στο www.ticketservices.gr και στο  tickets.public.gr