Λεία Βιτάλη: «Πιστεύω ότι το ροκ είναι στάση ζωής»

Sharing is caring!

Συνέντευξη: Μαριλένα Θεοδωράκου

Το έργο γράφτηκε πριν από δέκα περίπου χρόνια και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2009 στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Αυτή τη σεζόν, το «Rock Story» της Λείας Βιτάλη ανεβαίνει στο θέατρο Αργώ σε σκηνοθεσία Γιάννη Καραχισαρίδη. Η συγγραφέας μιλάει για το έργο της που είναι εμπνευσμένο από την προσωπικότητα και τη ζωή του Παύλου Σιδηρόπουλου, για τον ήρωα της παράσταση τον Λεό και για το ροκ που όπως η ίδια λέει είναι μια στάση ζωής.

«Tον Σιδηρόπουλο τον γνώρισα στις μπουάτ που τραγούδαγε, αλλά πέρα από αυτό, για μένα, ο Παύλος είναι ένας θρύλος, που συνδέεται με μια εποχή που δεν καθόμασταν παθητικά στον καναπέ μας, αλλά ψαχνόμασταν και οραματιζόμασταν μια αλλαγή για όλο τον κόσμ» λέει η συγγραφέας. «Αυτό οραματιζόταν το ροκ γενικότερα και ο Παύλος ειδικότερα. Βεβαίως εκείνη η εποχή δεν ήταν ούτε αθώα ούτε ειδυλλιακή, άλλωστε και ποια εποχή υπήρξε αθώα; Τόμε όμως είχαμε όλοι μας μια δυναμική, πιστεύαμε σε κάτι καλύτερο, ενώ τώρα είμαστε περισσότερο απογοητευμένοι. Αυτό με συνδέει με την εποχή του Παύλου και με το ροκ. Και ήθελα για αυτό το πράγμα να γράψω. Δεν πιστεύω ότι το ροκ είναι απλώς μια μουσική. Πιστεύω ότι το ροκ είναι στάση ζωής. Και αυτό σημαίνει μια αντίσταση στο κατεστημένο, κάτι ασυμβίβαστο προς όλο αυτό που υπάρχει γύρω μας, μια διάθεση ζωής, να ρουφήξουμε τη ζωή μέχρι το μεδούλι της. Αυτό μπορεί να μας φτάσει στα άκρα, γιατί είναι ένας αντισυμβατικός τρόπος ζωής. Με αυτή τη στάση ζωής μπορεί κανένας να περάσει εύκολα στο απέναντι σημείο και πολλοί το πέρασαν και έγιναν εντέλει αυτοκαταστροφικοί. Το ρίσκο είναι πολύ μεγάλο όταν πιάνεις τη ζωή δυνατά και θέλεις να τη ζήσεις. Οι ροκ άνθρωποι ζουν πάνω στην κόψη, αλλά η μαγκιά είναι να μπορείς να ισορροπήσεις εκεί πάνω χωρίς να ματώσεις».

«Το έργο είναι εμπνευσμένο από την προσωπικότητα του Παύλου, δεν είναι η βιογραφία της ζωής του με κανέναν τρόπο, διότι και εγώ δεν είμαι βιογράφος, είμαι συγγραφέας γράφω μυθιστορήματα και θεατρικά έργα μυθοπλασίας» συνεχίζει η Λεία Βιτάλη. «Έκανα έρευνα για αρκετά χρόνια γύρω από αυτού του είδους την προσωπικότητα και γύρω από το ροκ σε βάθος και έφτιαξα μια ιστορία όπου ο ήρωας μου προσπαθεί να ξεφύγει από τον συμβατικό τρόπο ζωής. Κάποια στιγμή, όμως, τον κερδίζουν οι ουσίες, γιατί τότε υπήρχε και μια κουλτούρα σχετική με αυτό. Ξεκινώντας το έργο βλέπουμε έναν άνθρωπο ο οποίος νομίζουμε ότι είναι νεκρός. Είναι εκείνα τα τρία λεπτά ανάμεσα στη ζωή και στην ολοκληρωτική φυγή, που λένε ότι υπάρχουν. Τρία λεπτά όπου περνάει όλη μας η ζωή σαν κινηματογραφική ταινία. Παρακολουθούμε έναν άνθρωπο ο οποίος προσπαθεί συνεχώς να πάει κόντρα στο ρεύμα, να ερωτευτεί, εμποδίζεται για όλα αυτά τα πράγματα, για την ελευθερία του, για το ασυμβίβαστο του έρωτα. Εμποδίζεται από το σύνολο της κοινωνίας, γιατί η κοινωνία θέλει να ζούμε μέσα στα πλαίσια που ορίζει και οτιδήποτε είναι έξω από αυτά τα πλαίσια, το πολεμάει, το κυνηγάει και προσπαθεί να το αφανίσει, γιατί θεωρεί ότι είναι διαφορετικό. Ο Λεό βρίσκεται σ’ ένα μεταίχμιο στην Ελλάδα στη δεκαετία του 1980, τότε που οραματιζόμασταν μια αλλαγή. Επίσης, βρίσκεται και μέσα σε μια οικογένεια όπως είναι οι περισσότερες ταλαιπωρημένες από τα πάντα “αμαρτωλές” οικογένειες, όπου σαν μια μικρή κοινωνία προσπαθεί και αυτή να φέρει τον Λεό μέσα στα πλαίσια του political correct. Αλλά εκείνος αντιδρά. Επομένως παρακολουθούμε τη ζωή ενός ανθρώπου και όπως το λέω σαν μια ξέφρενη πορεία από την απόλυτη ελευθερία και τον ασυμβίβαστο έρωτα σε μετωπική σύγκρουση με το θάνατο, με όχημα το ίδιο του σώμα, τα όνειρά του και τη ροκ μουσική. Νομίζω ότι η παράσταση αυτή είναι μια εμπειρία ζωής. Στο έργο παρακολουθούμε τον πατέρα ο οποίος έχει ένα αμαρτωλό παρελθόν και αυτό έχει επίπτωση στην αποδοχή του Λεό από το περιβάλλον του. Τη μητέρα του η οποία είναι ερωτευμένη με τον Λεό, που ερμηνεύει η Αιμιλία Υψηλάντη και ανάμεσά τους υπάρχει ένας αμοιβαίος έρωτας, αυτός ο λεγόμενος έρωτας αγαπο-μίσους. Παρακολουθούμε την αδελφή του και τη σχέση μαζί της, μια πολύ τρυφερή και αγαπησιάρικη σχέση, από τα παιδικά τους χρόνια, τα παιχνίδια τους, διότι το έργο έχει πολλά φλάσμπακ για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο μεδούλι του ήρωα. Και τέλος, την αγαπημένη του, αυτόν τον ασυμβίβαστο έρωτα ο οποίος δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί ποτέ και άφησε πολύ δυνατή τη σφραγίδα της μη ολοκλήρωσης πάνω του. Πέρα από τη ζωή ενός ανθρώπου, ενός ροκ σταρ και τι είναι αυτό που κρύβεται πίσω από το είδωλο, το έργο είναι μια ιστορία σχέσεων μέσα στην οικογένεια. Αυτή η κανιβαλιστική σχέση μέσα στην οικογένεια».

«Θεωρώ ότι ο Παύλος είναι πάντα επίκαιρος και ιδιαίτερα τώρα που θα θέλαμε να έχουμε οράματα στη ζωή μας, αλλά δεν έχουμε. Ο Γιάννης Καραχισαρίδης είναι ένας έμπειρος σκηνοθέτης και νομίζω ότι όπως μου έχει εξομολογηθεί, του άρεσε πολύ το έργο και ήταν και η εποχή του το ροκ, οπότε σκηνοθετικά το φρόντισε ιδιαίτερα. Ο Βασίλης Παναγιωτίδης που ερμηνεύει τον Λεό είναι ηθοποιός και επαγγελματίας τραγουδιστής με μια εξαιρετική φωνή και αποδίδει επί σκηνής ζωντανά διάφορα ροκ τραγούδια με την κιθάρα του. Η παράσταση δεν είναι μιούζικαλ, είναι ένα κοινωνικό έργο, απλώς επειδή ο πρωταγωνιστής του έργου είναι μουσικός είναι σαφές ότι υπάρχει πολύ live μουσική. Το θέατρο επιτρέπει στον θεατή εκείνη τη στιγμή να τον παρασύρει σε μια εμπειρία ζωής. Έστω και αν δεν το ζεις και αυτό είναι η ασφάλειά μας ως θεατές, ότι πάμε δηλαδή στο θέατρο και έχουμε μια εμπειρία ζωής πάρα πολύ έντονη χωρίς όμως τον κίνδυνο να πάθουμε τίποτα, εφόσον δεν το ζούμε πραγματικά. Αλλά αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να σκεφτούμε παραπάνω, να προβληματιστούμε, να δούμε πώς θα το κάναμε εμείς. Αυτή η αμεσότητα του θεάτρου έχει πολλά πλεονεκτήματα για τον θεατή. Παίρνουμε την παράσταση σπίτι μας, μαζί μας και εξακολουθούμε να την σκεφτόμαστε εφόσον βέβαια και η παράσταση μας δίνει στα ερεθίσματα για να σκεφτούμε παρακάτω. Θέλω να πιστεύω ότι έτσι έχει γραφτεί αυτό το έργο.  Και για να μην παρεξηγηθούμε, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι το ροκ είχε και την κουλτούρα των ουσιών. Σήμερα όμως που ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνουν οι ουσίες και πόσο αυτοκαταστροφικές είναι, μπορούμε να τα διαχωρίσουμε. Να κρατήσουμε τα οράματα και να αποφύγουμε τις ουσίες».

Πληροφορίες παράστασης

«Rock story» ένα έργο της Λείας Βιτάλη εμπνευσμένο από τον Παύλο Σιδηρόπουλο

Σκηνοθεσία: Γιάννης Καραχισαρίδης

Πρωταγωνιστούν: Αιμιλία Υψηλάντη, Γιώργος Ζιόβας, Βασίλης Παναγιωτίδης, Δήμητρα Βαμβακάρη, Έλια Βεργανελάκη

Σκηνικά Κοστούμια: Χριστίνα Κωστέα

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Boηθός σκηνοθέτη: Νίκη Σπανού

Φωτογραφίες- Video art: Γιάννης Βολιώτης

Video παράστασης: Διονύσης Σιδηροκαστρίτης

Επικοινωνία του θεάτρου ΑΡΓΩ: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

Πού: Θέατρο Αργώ, Ελευσινίων 15, Αθήνα (Στάση Μετρό Μεταξουργείο), τηλ. 210 5201684

Πότε: Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη στις 21.00

Εισιτήρια: 15  ευρώ (γενική είσοδος), 12 ευρώ (μειωμένο)