Η Μαρία Παρασύρη και οι «Ευτυχισμένες Μέρες» στο Skrow Theater

Συνέντευξη: Μαριλένα Θεοδωράκου

Μπαίνοντας στο θέατρο Skrow, οι θεατές επιλέγουν τις θέσεις που θα καθίσουν. Ανασηκώνουν τα κεφάλια τους και βλέπουν μια γυναίκα να κάθεται πάνω σ’ έναν βράχο, το φυσικό σκηνικό που υπάρχει στη σκηνή του θεάτρου από κατασκευής, κάπου στα δύο μέτρα πάνω από τη σκηνή. Ακίνητη, με τα πόδια της κρεμασμένα, φοράει μια γούνα και τακούνια. Μοιάζει να κοιμάται. Πάνω στη σκηνή, ένας άνδρας καθισμένος σε μια καρέκλα. Ντυμένος με αθλητική φόρμα. Τα φώτα χαμηλώνουν και οι «Ευτυχισμένες Μέρες» ξεκινούν.

Για περισσότερο από μια ώρα και μισή, η Μαρία Παρασύρη εγκλωβισμένη πάνω στον βράχο σαν Προμηθέας Δεσμώτης,  υποδύεται τη Γουίνι, μονολογεί, ψάχνει τα πράγματα που έχει στην τσάντα της, βάζει κραγιόν, θυμάται, ξεχνάει, φωνάζει, τραγουδάει. Μιλάει στον Γουίλι, που τον υποδύεται ο Κώστας Κουτσολέλος, αλλά εκείνος της απαντά μονολεκτικά. Εγκλωβισμένη στην ακινησία της, επινοεί τρόπους να περάσει ο χρόνος και να βγάλει τη μέρα της. Ξυπνάει μόνο με ένα κουδούνι. Η ηθοποιός, που την περασμένη σεζόν είδαμε στην παράσταση «Η νύχτα των δολοφόνων» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, μιλάει για το έργο του Ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα και λογοτέχνη που γράφτηκε το 1960 και το οποίο ανέβηκε για πρώτη φορά στο Cherry Lane Theater της Νέας Υόρκης τον επόμενο χρόνο. Έκτοτε, το έργο έχει ανέβει πολλές φορές στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο και σήμερα, μαζί με το «Περιμένοντας τον Γκοντό», είναι  το πιο επιτυχημένο έργο του Μπέκετ.

Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με το συγκεκριμένο έργο του Μπέκετ;

Το διάβασα πρώτη φορά πριν δέκα χρόνια περίπου, όταν μου το δώρισε ο σύντροφος μου Θανάσης Δόβρης, ο οποίος είναι ο σκηνοθέτης της τωρινής παράστασης.

Ποιες ήταν οι σκέψεις σας για το ρόλο της Γουίνι;

Η Γουίνι είναι μια γυναίκα, υπόλειμμα κάποιου αλλοτινού της εαυτού (ή μήπως θα πρεπε να πούμε εαυτών;), υπόλειμμα ανθρώπου, εγκλωβισμένη σε μια ακινησία, που έχει εν μέρει επίγνωση της τραγικότητας της κατάστασής της, αλλά που δεν τα παρατάει. Πιάνεται από τις λέξεις, από κάποια λιγοστά αντικείμενα και απ΄την παρουσία του συζύγου της για να γλυτώσει από την εκκωφαντική σιωπή του τόπου που βρίσκεται.

Ποια είναι η άποψή σας για τον Σάμιουελ Μπέκετ;

Ο Μπέκετ είναι ο μεγάλος ανανεωτής του παγκόσμιου θεάτρου του περασμένου αιώνα. Είναι δύσκολο να φανταστούμε τον κόσμο χωρίς την δική του ματιά. Είναι ό,τι είναι ο Τζέιμς Τζόυς στην λογοτεχνία. Μια μεγάλη τομή. Η γλώσσα και η θεματολογία του είναι συνταρακτικές, καθώς και οι φιλοσοφικές του προεκτάσεις και αναφορές αλλά και η μεγάλη κειμενική συνάφεια με μουσικά συμφωνικά έργα. Σπάνια συναντάς σε θεατρικά κείμενα τέτοιες μουσικές τονικές αρχές. Πιστεύω ότι τα έργα του προσφέρουν μια εμπειρία στον θεατή και όχι απλώς ένα μήνυμα ή μια ιδέα. Όσο για τον ηθοποιό που καλείται να παίξει τα έργα του πιστεύω ότι περνάει μια δοκιμασία που τον αλλάζει.

Ποια είναι η υπόθεση του έργου; Ποια είναι τα θέματα που κατά τη γνώμη σας πραγματεύεται;

Μια γυναίκα μισοθαμμένη σε μια έρημη γη, μονολογεί σχεδόν ακατάπαυστα απευθυνόμενη στον σύζυγο της ο οποίος μιλάει σπάνια και σέρνεται μόνο για να μπει ή να βγει από την τρύπα του. Στις Ευτυχισμένες Μέρες η βασική χρονική ακολουθία της ημέρας και της νύχτας δεν υπάρχει. Μόνο φως. Αμετάβλητο και άγριο. Η Γουίνι μην μπορώντας καθόλου να κινηθεί είναι καταδικασμένη στο μαρτύριο του συνεχούς φωτός. Και του μη χρόνου. Ο ύπνος και το ξύπνημά της ελέγχονται απόλυτα από ένα κουδούνι. Σε αυτόν τον μη τόπο, όπου τίποτα δεν φυτρώνει πια και καμία αλλαγή δεν συμβαίνει ποτέ, η Γουίνι αγωνίζεται να συνεχίσει τη ζωή της, παλεύει ενάντια στο θάνατο και τη μοναξιά ασχολούμενη ευλαβικά με τα αντικείμενα που υπάρχουν μέσα στην τσάντα της και μιλώντας στον Γουίλι με μια απελπισμένη ανάγκη να επικοινωνήσει, να ακουστεί, να υπάρξει μέσα από τον άλλον. Είναι ένα αδιανόητο έργο, ένα τεράστιο  ποίημα  για  την ανθρώπινη κατάσταση. Οι φιλοσοφικές του προεκτάσεις και αναφορές είναι πολλές και συχνά κρυμμένες μέσα στο κείμενο. Τα θέματά του είναι η μοναξιά, η ανάγκη συντροφικότητας και επικοινωνίας, το πώς οι άνθρωποι υπάρχουμε όταν υπάρχουμε για τον άλλον, η στασιμότητα που είναι μασκαρεμένη σαν αλλαγή. Ότι δηλαδή τα πράγματα μοιάζουν να μεταβάλλονται αλλά τίποτα καινούργιο δεν συμβαίνει. Ποτέ. Μιλά για την πλάνη του ανθρώπου που νομίζει ότι ο κόσμος αλλάζει και το νομίζει αυτό επειδή δεν θυμάται. Ξεχνάει. Όπως η Γουίνι. Καθετί που γίνεται έχει ξαναγίνει και θα επαναληφθεί ξανά και ξανά στο μέλλον. Θα το ξεχάσουμε και όταν το συναντήσουμε θα μας φανεί καινούργιο. Μιλά για την αποτυχία και την κενότητα της γλώσσας να ορίσουμε τον κόσμο γύρω μας και  μέσα μας  ή να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλον.

Πως ήταν η συνεργασία σας με τον σκηνοθέτη της παράστασης και τον Κώστα Κουτσολέλο;

Ο Θανάσης Δόβρης είναι κατά τη γνώμη μου ένας άνθρωπος προικισμένος με μια σπάνια ικανότητα να «διαβάζει» και να φτάνει στον πυρήνα των μεγάλων κειμένων. Και των ανθρώπων. Έχει την ψυχραιμία να κοιτάζει τον άλλον χωρίς να βάζει τον εαυτό του μπροστά και μπορεί να βγάλει από έναν ηθοποιό με μια ακαταμάχητη ευγένεια και αγάπη ό,τι αληθινότερο έχει. Του είμαι ευγνώμων για πολλά πράγματα. Τώρα  προστίθεται και αυτή η παράσταση στα παραπάνω. Η συνεργασία με τον Κώστα Κουτσολέλο ήταν ανακουφιστική για μένα. Κατάφερε να δώσει στον Γουίλι υπόσταση, πράγμα που δεν νομίζω να έχει ξανασυμβεί. Με αυτόν δίπλα μου νομίζω γίνομαι πιο θαρραλέα. Αυτός ο ρόλος,  αυτός ο λόγος του οποίου γίνεται φορέας ο ηθοποιός είναι σαν απόπειρα να ανέβεις το Έβερεστ κάθε φορά. Έτσι το νιώθω. Και είναι πολύ σημαντικό για μένα που συνεργαστήκαμε με ανθρώπους που θαυμάζω και εκτιμώ πολύ. Τον Μάνο Λαμπράκη που έκανε τη μετάφραση, το Νίκο Ντούνα που έγραψε τη μουσική και τη φοβερή Μαρία Αποστολακέα που ήταν συνεργάτις σκηνοθεσίας.

Πώς θα σας δούμε επί σκηνής; Ποιες ήταν οι οδηγίες του σκηνοθέτη;

Η δικιά μας Γουίνι βρίσκεται εγκλωβισμένη με έναν τρόπο, όπως ο Προμηθέας, σε μια βραχώδη μεταφυσική περιοχή. Οι οδηγίες του σκηνοθέτη δεν τελειώνουν ποτέ σε αυτήν την παράσταση. Μια από αυτές την βρήκα ένα πρωί σε μήνυμα στο τηλέφωνο μου και έλεγε «σήμερα στο δρόμο κοίτα τους ανθρώπους στα μάτια».

Υπάρχει κάποια φράση ή κάποια σκηνή που ξεχωρίζετε;

Είναι τόσα λίγα αυτά που μπορεί κανείς να πει. Τα λέει κανείς όλα. Όλα όσα μπορεί. Και καμιά αλήθεια. Πουθενά.

Πληροφορίες παράστασης

«Ευτυχισμένες Μέρες» του Σάμιουελ Μπέκετ

Μετάφραση: Μάνος Λαμπράκης

Σκηνοθεσία: Θανάσης Δόβρης

Συνεργάτης Σκηνοθεσίας: Μαρία Αποστολακέα

Κοστούμια: Μάριος Ράμμος

Σχεδιασμός φωτισμού: Τάσος Παλαιορούτας

Συνεργάτις σκηνοθέτη: Μαρία Αποστολακέα

Πρωτότυπο μουσικό θέμα διαλείμματος: Νίκος Ντούνας

Παίζουν: Μαρία Παρασύρη, Κώστας Κουτσολέλος

Πού: Skrow Theater, Αρχελάου 5, Παγκράτι, τηλ. 210 7235842, www.skrowtheater.com

Πότε: από Δευτέρα, 25 Φεβρουαρίου 2019 και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00

Εισιτήρια: 12  ευρώ γενική είσοδος, 10 ευρώ φοιτητικό, μειωμένο, ομαδικό (για κρατήσεις άνω των 10 ατόμων), 8 ευρώ ανέργων/ΑΜΕΑ

Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά