Γεωργία Δρακάκη: «Πενιές και λαϊκά τραγούδια-χωρίς αυτά δεν μπορώ να φανταστώ ούτε τη ζωή μου, ούτε τη γραφή μου»

Συνέντευξη: Μαριλένα Θεοδωράκου

Οι σχέσεις μοιάζουν με τα δύο άκρα μιας παρένθεσης. Όσο κι αν πλησιάσουν μεταξύ τους δυο άνθρωποι, θα υπάρχει πάντοτε ένα κενό, μες στο οποίο κατοικεί το πιο ακριβό απόσταγμα της αγάπης και του πόνου τους. Αμφοτεροβαρείς μοναξιές. Ισότιμα άλλοθι. Αυτό συνειδητοποιούν ο Τάσος και η Κατερίνα. Αυτό καταλαβαίνουν μια μητέρα και η κόρη της. Αυτό ανακαλύπτουν η Ιωάννα και ο εραστής της. Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Γεωργία Δρακάκη, μιλάει για το θεατρικό έργο που έγραψε με τίτλο  «Η Άδεια Παρένθεση», το οποίο ανεβαίνει στο Studio Μαυρομιχάλη, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Κατσαρού.

Θα θέλατε να μας πείτε λίγα για τη συγγραφή του κείμενου; Πότε ξεκινήσατε να το γράφετε, ποια ήταν η αφορμή;

Καλοκαίρι 2016, μεσημέρι, Πλάκα. Συζητούσαμε με τον σύντροφό μου περί ανέμων και υδάτων και, κάποια στιγμή, τον άκουσα να λέει «Άδεια Παρένθεση». Μου φάνηκε εξαιρετικός τίτλος για κάτι. Για τι, όμως; Δύο καλοκαίρια αργότερα είχε αρχίσει να με τρώει η επιθυμία να γράψω πάλι ένα θεατρικό. Ένας καφές με την Κατερίνα Γκατζόγια, την ηθοποιό που ενσαρκώνει τον κεντρικό ρόλο του έργου, υπήρξε καταλυτικός. «Κατερίνα, πού θα παίξεις φέτος;»/ «Εσύ, αλήθεια, Γεωργία, γράφεις κάτι αυτή την εποχή;» Από τον Μάιο του 2018, βασισμένη σε σημειώσεις μου, έως Οκτώβρη του ίδιου έτους γράφτηκε ένα θεατρικό έργο έτοιμο, όπως αισθανόμουν, να πάρει αίμα, οστά, ζωή πάνω σε μια θεατρική σκηνή.

Ποια είναι η υπόθεση του έργου;

Μία γυναίκα λίγο μετά τα πενήντα της βιώνει ψυχοσωματικά τις επιδράσεις της κλιμακτηρίου της. Αυτό, αλλά και λόγοι στοιβαγμένοι πίσω στο παρελθόν της ως μητέρα, κυρίως, και ως συζύγου, την οδηγούν στο να διαπιστώσει πως δεν είναι, ούτε και υπήρξε ποτέ ευτυχισμένη. Η κόρη της βρίσκεται σε μια εξίσου ζόρικη φάση της ζωής της: λίγο πριν τα 30. Αυτή είναι και η δική μου φάση… Αυτή η περίοδος ζωής που ζωγράφισε με τους στίχους της η Λίνα Νικολακοπούλου στο «γερνάω μαμά» είναι πολύ καθοριστική για αποφάσεις, για οριστικά αντίο, αλλά και καινούργια ξεκινήματα. Ανάμεσα στις δύο αυτές γυναίκες που τις συνδέει ο πιο ιερός δεσμός του σύμπαντος στέκει λιγάκι αμήχανος και πολύ μπερδεμένος ένας άνδρας, ο οποίος ίσως και να συμβολίζει τον άλλο ιερό δεσμό, προϋπόθεση του πρώτου – ο Έρωτας. Τι συμβαίνει με αυτούς τους τρεις; Πόσα ψέματα και πόσες αλήθειες τους πλησιάζουν και τους απομακρύνουν; Επί σκηνής οι απαντήσεις, αλλά και περισσότερες ακόμη ερωτήσεις-ζητήματα.

Πώς δημιουργήσατε τους τρεις χαρακτήρες;

Στον υπολογιστή και στο χαρτί μου, με υλικά ατόφια που θα πει υλικά παρμένα από τη ζωή μου: το ελληνικό και νεοελληνικό περιβάλλον, οι γόηδες άνδρες, οι απελπισμένες κυράτσες, οι όμορφες, δυνατές γυναίκες, τα ζευγάρια, οι οικογένειες, τα σπίτια στα οποία μπαινοβγήκα, εγώ η ίδια με τις ήττες μου, τα λάθη μου, τα «ουάου» μου. Με συνδέει μια δυνατή σχέση με τη μητέρα μου, που είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου, γυναίκας, αλλά και μαμάς. Ο αγαπημένος μου είναι ο χαρακτήρας του άνδρα-δεν είναι λίγες οι φορές που με πιάνω να είμαι με το μέρος των ανδρών, των «καλών» ανδρών, όχι αυτών που ξεκινούν τους πολέμους και που θεωρούν τις γυναίκες κατώτερες. Ο ρόλος του Τάσου, φυσικά, δεν είναι μόνο και απολύτως «καλός», είναι ένας άνδρας σαραντάρης λίγο παρατημένος, λίγο παραιτημένος, με αγαθές φαινομενικά προθέσεις, αρκετά γοητευτικός και, κατά γενική ομολογία, συμπαθής. Κάνει, όμως, μάνα και κόρη άνω κάτω!

O Τάσος Ράπτης και η Κατερίνα Γκατζόγια στην παράσταση του έργου «Η Άδεια παρένθεση». (Φωτογραφίες: Μαρκέλλος Πλακίτσης, Αποστόλης Αναστασόπουλος).

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον σκηνοθέτη της παράστασης και τους ηθοποιούς;

Εξαιρετική. Κι εξαιρετική δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην εύκολη. Ο Θοδωρής Κατσαρός είναι ένας άνθρωπος του θεάτρου, χωρίς αντίστοιχες σπουδές-όπως άλλωστε κι εγώ. Νέοι και οι δύο και καθένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο καταπιανόμαστε με κείμενα, με ηθοποιούς, με ιδέες, φανταζόμαστε, στήνουμε, οργανώνουμε. Από την εμπειρία του σε ζητήματα παραγωγής (χρόνια τώρα σκίζει με την ομάδα του την Wtfact) και από το πηγαίο ταλέντο του, έβγαλε κομμάτια και μας τα κατέθεσε. Με σεβασμό στο κείμενό μου, έκανε τη δουλειά του όπως πρέπει: ανατρεπτικά, μερακλίδικα, έχοντας ένα συγκεκριμένο όραμα στο κεφάλι του. Οι ηθοποιοί ένας κι ένας. Η Κατερίνα Γκατζόγια, ιδιοσυγκρασιακή καλλιτέχνιδα, που παίζει όπως ζει και ζει όπως παίζει: αυθόρμητα, με πάθος, με τρέλα. Είναι επαγγελματίας, έχει γράψει χιλιόμετρα σε σανίδια. Και σπάνιος άνθρωπος, δοτικός, ζεστός, ένας άνθρωπος-αγκαλιά. Ο Τάσος Ράπτης και η Νίκη Σκιαδαρέση δεν ήταν παλιοί μου γνώριμοι, όμως απέκτησαν τη θέση τους στην ψυχή μου: συνεργάστηκαν άψογα, πρότειναν και δικές τους ιδέες, άκουσαν, προβάρισαν ακάματα, έδωσαν το φως τους στη σκηνή του Studio Μαυρομιχάλη. Να πω ότι η Νίκη είναι μερικά χρόνια μικρότερή μου-βρέφος, όπως την αποκαλώ και γελάμε- και έχει καντάρια ταλέντου κι επαγγελματισμού που ορισμένοι ηθοποιοί δεν αποκτούν μετά από μια ζωή δουλειάς. Όσο για τον Τάσο, θα το πω αυτό εδώ για πρώτη φορά, είναι ο μόνος για τον οποίο δεν έχω ακούσει, εγώ προσωπικά, παρά μόνο διθυράμβους, εννοώντας από θεατές μετά την παράσταση. Και δικαίως, νομίζω. Η φυσικότητα στο παίξιμό του, το βλέμμα του, οι σιωπές του, όλα  καλοζυγισμένα και εξαίσια.

Υπάρχει κάποια φράση ή κάποια σκηνή που ξεχωρίζετε; Θα μπορούσατε να μας πείτε έναν δυνατό διάλογο;

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Αν το έκανα θα ήταν όσα να έκοβα ένα φίνο δάχτυλο από ένα χέρι που αγαπώ. Ένα θεατρικό έργο αποτελεί παράξενο ιστό, δεν είναι όπως ένα μυθιστόρημα. Υπάρχει, όμως, ένας διάλογος στο έργο που και διάφοροι θεατές έχουν σχολιάσει θετικά και εγώ αγαπώ πολύ, γιατί τον δούλεψα, δηλαδή τον έσβησα και τον ξαναέγραψα αρκετές φορές. Σας τον παραθέτω:

Κατερίνα: Πες μου ένα ψέμα.
Τάσος: Θα σε ξεχάσω.
Κατερίνα: Αυτό είναι αθώο ψέμα;
Τάσος: Όχι, όχι. Αυτό είναι ένα πολύ ένοχο ψέμα. Γιατί όποιος το λέει δεν τιμάει την επιλογή του. Ό, τι ωραίο κάναμε, δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Μ’ αρέσει να με ρωτάς. Ρώτα με. Ρώτα με ό, τι θες.
Κατερίνα: Γιατί δεν θα με ξεχάσεις;
Τάσος: Γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι φύσει αξέχαστοι. Όπως εσύ. Ο τρόπος με τον οποίο πατούν και περπατούν πάνω και γύρω από τους ανθρώπους είναι χάλκινος, ατσαλένιος και αφήνουν χνάρι βαθύ.

Ποια είναι τα επόμενα σας σχέδια;

Στη συγγραφή δεν υπάρχουν σχέδια-απολαμβάνω την αγρανάπαυσή μου, τώρα που είναι η περίοδος του ανεβάσματος της παράστασης. Καθημερινά, όμως, ως δημοσιογράφος γράφω εκατοντάδες λέξεις, κάνω συνεντεύξεις με ανθρώπους, καταστρώνω ιδέες για άρθρα ή για ρεπορτάζ, άρα η πένα μου κρατιέται ζεστή. Διαβάστε το free press «Η Πόλη Ζει» και θα καταλάβετε! Σύντομα, θα βρεθώ πίσω από το μικρόφωνο ενός καλού ραδιοφωνικού σταθμού για μια σειρά εκπομπών. Υπάρχουν στο συρτάρι στίχοι μου που μελοποιήθηκαν και άλλοι που θα μελοποιηθούν, αλλά και ένα πόνημα που δουλεύω εδώ και χρόνια, ονόματι «Η Ρεμπέτικη Υπόγα και άλλες οιστρορίες». Δεν έχω καταλήξει αν θα είναι συλλογή διηγημάτων όπως σκόπευα εξ αρχής ή πάλι θεατρικό έργο… Ως προς την Άδεια Παρένθεση, θα συνεχίσει να παίζεται. Πολύ λίγο ακόμα στο Μαυρομιχάλη (ως τις 7 Μάρτη συγκεκριμένα), αλλά και σε χώρους-έκπληξη εντός και εκτός Αθήνας!

Τέλος, θα θέλατε να κάνουμε μια μικρή αναδρομή από τις σπουδές μέχρι σήμερα;

Με χαρά. Από τα 16 μου ως τα 26 μου πέρασαν όμορφα και καλά 10 χρόνια. Ίσως αυτά που κάποτε θα αναπολώ και ως τα καλύτερα της ζωής μου… Λύκειο, ο πρώτος έρωτας ο τρελός, ο άφταστος, η Νομική Σχολή, τα πτυχία των ξένων γλωσσών (στα αγγλικά και στα γαλλικά προσετέθησαν πρόσφατα και τα ισπανικά), η συγγραφή, η δημοσιογραφία κι, ενδιαμέσως, ενασχολήσεις με μύρια όσα για εμπειρίες και, φυσικά, χαρτζηλίκι. Μεροκαματάκια, part time, απλήρωτη συχνά εργασία. Ανάσες. Κουράγιο. Ένα υπέροχο Erasmus το 2012 στην Istanbul, ταξίδια έξω, διαβάσματα, παραστάσεις, ταινίες, τέσσερα σπίτια (Μοσχάτο, υπόγα στην Αλεξάνδρας, Παπάγου και Εξάρχεια), δύο ζώα, ο Αχιλλέας Λαγούδοβιτς και η Σκάι (γατο)Δρακάκη… Τι άλλο; Τι άλλο; Οι άνθρωποί μου όλα αυτά τα χρόνια, ο μπαμπάς μου, η μανούλα μου (αχ), ο Χρήστος μου, οι φίλοι μου, οι λατρεμένοι μου «εχθροί», η προίκα μου… Η μουσική υπόκρουση αυτής της δεκαετίας; Πενιές και λαϊκά τραγούδια-χωρίς αυτά δεν μπορώ να φανταστώ ούτε τη ζωή μου, ούτε τη γραφή μου.

Πληροφορίες παράστασης

«Η Άδεια Παρένθεση» 

Κείμενο: Γεωργία Δρακάκη

Σκηνοθεσία:Θοδωρής Κατσαρός

Δραματουργική Ανάλυση / Διδασκαλία: Ειρήνη Κανακάκη

Επιμέλεια Κίνησης: Μίκα Στεφανάκη

Κοστούμια: Δημήτρης Γραμματικογιάννης

Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Μουκίδης

Φωτισμοί / Μουσική Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Τζηλίνης

Επικοινωνία / Δημόσιες Σχέσεις: Χρύσα Ματσαγκάνη

Φωτογραφίες/Trailer: Μαρκέλλος Πλακίτσης, Αποστόλης Αναστασόπουλος

Γραφιστική Επιμέλεια: Λογότυπο

Παραγωγή: 2S Ads&Promos

Έκδοση Θεατρικού Προγράμματος: Εκδόσεις Εύμαρος

Ερμηνεύουν: Κατερίνα Γκατζόγια, Τάσος Ράπτης, Νίκη Σκιαδαρέση

Πού: Studio Μαυρομιχάλη, Μαυρομιχάλη 134, Αθήνα, τηλ. 210 6453330

Πότε: Από 23 Ιανουαρίου 2019 (για 14 παραστάσεις),Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.00

Εισιτήρια: Γενική Είσοδος: 10 ευρώ, Φοιτητικό, ανέργων: 6 ευρώ, Ατέλειες ηθοποιών: 5 ευρώ, Ειδικές Τιμές για groups

Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά χωρίς διάλειμμα