Νατάσα Παπαμιχαήλ: «Η Τέχνη είναι η μόνη ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον»

Γράφει η Μαριλένα Θεοδωράκου

Σκηνοθετεί και ερμηνεύει στην παράσταση του έργου «Υπόγειο» του Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ι Ζουρνέτ. Η Νατάσα Παπαμιχαήλ, χορογράφος- performer και καλλιτεχνική διευθύντρια του θεάτρου Olvio, μιλάει για το άχρονο – διαχρονικό αλλά και παράλογο ψυχολογικό θρίλερ του Ισπανού συγγραφέα, για τα θέματα του έργου και τη συνεργασία της με τους δύο ηθοποιούς της παράστασης. Μια τυχαία συνάντηση, μια απρόσμενη εξέλιξη. Παιχνίδια ρόλων που μπερδεύτηκαν, όρια που ξεπεράστηκαν, ένας αναμενόμενος θάνατος… Αγάπη, μίσος κι ένας αναπάντεχος κύκλος ζωής. Μια τυχαία συνάντηση δυο ανδρών σε ένα σπίτι. Ισόγειο, δύο όροφοι και υπόγειο.

Γνωρίζατε τον συγγραφέα και τα έργα του Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ι Ζουρνέτ;

Η γνωριμία με τα έργα του Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ι Ζουρνέτ ήταν αναπάντεχη και σχετικά φρέσκια. Θεωρώ πως ήταν η κατάλληλη στιγμή για μένα να διαβάσω τα έργα του και να καταλήξω στο συγκεκριμένο, καθώς η αναζήτηση του προσωπικού «Υπογείου» βρίσκεται σε εξέλιξη.

Πώς αποφασίσατε να σκηνοθετήσετε το «Υπόγειο», πως έγινε η επιλογή του συγκεκριμένου έργου;

Νομίζω πως θίγει βασικούς προβληματισμούς του ανθρώπου. Μιλά για την αγάπη και το μίσος που κρύβουμε μέσα μας. Είναι ένα έργο άχρονο – διαχρονικό και πάντα επίκαιρο καθώς η σχέση μας με τον εαυτό μας, αφορά πιστεύω όλους.

Ποιες ήταν οι σκέψεις σας όταν το διαβάσατε;

Αρχικά θαύμασα τον συγγραφέα και τον τρόπο με τον οποίο αναδύονται τόσο βαθιά νοήματα, μέσα από μια ιστορία που ισορροπεί ανάμεσα στη μαύρη κωμωδία και το ψυχολογικό θρίλερ. Η συνέχεια ήταν και είναι μια καθημερινή αναζήτηση στα κρυμμένα μυστικά του έργου.

Κατά τη γνώμη σας, ποια είναι τα θέματα που πραγματεύεται το έργο;

Τη ζωή και το θάνατο. Τα βιώματα και τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Τις ανθρώπινες σχέσεις κάθε είδους. Προκαλώντας διαρκώς θετικά και αρνητικά συναισθήματα και μέσα από παιχνίδια ρόλων, δημιουργείται ένα σκηνικό τοπίο που δεν διαφέρει σε τίποτα από τον αναπάντεχο κύκλο ζωής του ανθρώπου.

Ο Δημήτρης Μαύρος και ο Χριστόδουλος Στυλιανού. (Φωτογραφίες: Γιάννης Πρίφτης).

Ποιος είναι ο ρόλος που ερμηνεύετε;

Η γυναίκα στο έργο του Ζουρνέτ, γίνεται το μέσο για να ανακαλύψει οι ήρωες τα βαθύτερα ένστικτά τους. Δεν υπάρχει σαν πρόσωπο, υπάρχει διαρκώς στη σκέψη και στον διάλογο μεταξύ των πρωταγωνιστών. Διαβάζοντας το κείμενο, είχα τόσο έντονη την εικόνα της γυναίκας αυτής στο μυαλό μου και έτσι προέκυψε μια βαθιά ανάγκη να ενταχθεί και εκείνη σαν ένα σημαντικό κομμάτι της αφήγησής μου.

Πώς έχετε οδηγήσει τους τρεις ρόλους σκηνοθετικά;

Με τρέλα και πολλή αγάπη. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη και χαρά που βρίσκομαι σε αυτή τη δημιουργική διαδικασία με δύο ηθοποιούς τόσο υψηλού επιπέδου όπως είναι ο Χριστόδουλος Στυλιανού και ο Δημήτρης Μαύρος.

Ποια –κατά τη γνώμη σας- είναι η πιο δυνατή σκηνή ή φράση της παράστασης;

Η φράση «Πέθανε κι εσύ ηρεμήσεις». Υπάρχουν τόσες αντιθέσεις μέσα σε τέσσερις μόνο λέξεις. Πόσα πράγματα μπορεί να πει ο καθένας γι’ αυτή τη φράση. Με ποιον τρόπο μπορεί ένα τραγικό γεγονός να μας σοκάρει και ταυτόχρονα να μας ανακουφίζει. Πόση αγάπη και πόσο μίσος μπορεί να νιώθουμε την ίδια στιγμή. Η ζωή είναι γεμάτη αντιθέσεις, γι’ αυτό άλλωστε είναι και τόσο ενδιαφέρουσα.

Θα θέλατε να μας πείτε για το θέατρο Olvio και την καλλιτεχνική διεύθυνση που έχετε αναλάβει;

Στα οκτώ χρόνια λειτουργίας του, το Olvio έχει παρουσιάσει πάνω από 100 θεατρικά έργα που σχεδόν όλα συνάδουν με την αισθητική της δημιουργικής ομάδας του Olvio. Σε πολύ δύσκολους καιρούς για το θέατρο και γενικότερα για τις μικρές επιχειρήσεις, προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε προκειμένου να προωθήσουμε την τέχνη και τους δημιουργούς, με πίστη πως η Τέχνη είναι η μόνη ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.

Η σκηνοθέτις και καλλιτεχνική διευθύντρια του θεάτρου Olvio, Νατάσα Παπαμιχαήλ.

Πληροφορίες παράστασης

«Υπόγειο» του Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ι Ζουρνέτ

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ

Σκηνοθεσία: Νατάσα Παπαμιχαήλ

Φωτισμοί: Νίκος Βούλγαρης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Καλλιόπη Καραμάνη

Σκηνικά – Κοστούμια: Βαγγέλης Ζιλέλης

Φωτογραφίες: Γιάννης Πρίφτης

Ποίημα: Μάγια Κολτσίδα

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Χριστόδουλος Στυλιανού, Δημήτρης Μαύρος, Νατάσα Παπαμιχαήλ

Πού: Θέατρο Olvio, Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός, τηλ. 210 3414118, www.olviotheater.gr

Πότε: από 16 Μαρτίου 2019 και  κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21.30

Διάρκεια παράστασης: 85 λεπτά χωρίς διάλειμμα

Εισιτήρια: Γενική είσοδος στο ταμείο: 13 ευρώ, Μειωμένο: 11 ευρώ

Προπώληση: www.viva.gr από 8 ευρώ

Info

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ι Ζουρνέτ γεννήθηκε στη Βαρκελώνη το 1940.  Τα θέματά του αντανακλούν τον προβληματισμό για την πατρίδα του, τη δυτική κοινωνία και το σύστημά της αλλά και τον άνθρωπο και τον εσωτερικό χαώδη κόσμο του, αναμιγνύοντας στοιχεία ιστορικά και φανταστικά. Έχει γράψει περισσότερα από 40 θεατρικά έργα, πολλά από τα οποία έχουν βραβευτεί και μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και είναι ένας από τους γνωστότερους και πιο επιτυχημένους τηλεοπτικούς σεναριογράφους της Ισπανίας.

Λίγα λόγια για το έργο

Η φαινομενικά τυχαία συνάντηση δύο ανδρών είναι η αφορμή για μια ασυνήθιστη αναμέτρηση μεταξύ τους. Ο αρχικά πολιτισμένος αλλά και λίγο παράδοξος διάλογος, γρήγορα παίρνει απρόσμενη διάσταση και σιγά-σιγά αποκαλύπτουν ο ένας στον άλλο τα βαθύτερα ένστικτά τους. Όλα όσα κρύβουν ακόμη και από τον ίδιο τους τον εαυτό, βρίσκουν τρόπο να βγουν στην επιφάνεια και οι ρόλοι θύτη και θύματος, εναλλάσσονται εν αγνοία τους.

Η επώδυνη κατάδυση στην ανθρώπινη ψυχή και η αναγνώριση των κρυφών ενστίκτων, είναι διαδικασία απαιτητική και χρονοβόρα κατά την οποία ο καθένας επιλέγει μέχρι που αντέχει να φτάσει και ανάλογα με τα βιώματά του είναι υπεύθυνος για το τέρας που μεγαλώνει  -ή όχι- μέσα του.

Η κατάβαση στο “Υπόγειο” μπορεί να είναι λύτρωση, κάθαρση, εξιλέωση ή ακόμη και εγκλωβισμός.

Το έργο είναι γραμμένο με αφαιρετικό τρόπο και δεν έχει χρόνο και τόπο. Είναι άχρονο- διαχρονικό, ξεκάθαρα συμβολικό, δίνοντας με τον τρόπο αυτό “χώρο” στις ανθρώπινες σχέσεις. Σχέσεις γονεϊκές, σχέσεις εξουσίας, σχέσεις μεταξύ αγνώστων, φίλων, εραστών αλλά κυρίως η σχέση με τον εαυτό μας. Θετικά και αρνητικά συναισθήματα, δυσφορία, αγάπη, μίσος, παιχνίδια ρόλων  συνθέτουν ένα σκηνικό τοπίο που δεν διαφέρει σε τίποτα από τον αναπάντεχο κύκλο ζωής του ανθρώπου.