Βίλια Χατζοπούλου: «Ένας μονόλογος λέγεται από εξαιρετική ανάγκη ή από σφοδρή επιθυμία»

Συνέντευξη: Μαριλένα Θεοδωράκου

Πρόκειται για έναν μονόλογο μιας γυναίκας που γεννήθηκε τη δεκαετία στην Κοζάνη, σπούδασε δασκάλα και πρωτοδιορίστηκε τη δεκαετία του 1950 σ’ ένα μικρό νησί των Κυκλάδων. Μετά από χρόνια εξομολογείται την περιπέτειά της στο νησί. Τα πρόσωπα, τα πέτρινα τοπία, ο αέρας, η αγάπη, η βία. Μια σκληρή πορεία που θα την ξαναθυμηθεί με ακρίβεια. Θα ανατρέξει σε μια εποχή στέρησης, απέναντι σε μια εποχή αφθονίας. Η Βίλια Χατζοπούλου υπογράφει το κείμενο της παράστασης του έργου «Με το ένα χέρι κρατούσε τον Καραγάτση και με το άλλο το τσιγάρο», στην οποία σκηνοθετεί τη Λένα Δροσάκη στο ρόλο της δασκάλας. Η σκηνοθέτις μιλάει για την επιλογή της ηθοποιού, την υπόθεση του έργου και τη αγάπη της για τον Μ. Καραγάτση.

«Το κείμενο είναι πολύ μικρό, καθώς την εποχή που το έγραψα δεν είχα αρχίσει να το σκηνοθετώ» εξηγεί η σκονοθέτις. «Είχα μιλήσει πολύ με τη Λένα Δροσάκη γι’ αυτό, αλλά δεν είχαμε μπει ακόμα στη διαδικασία της πρόβας και επειδή είναι μια ιστορία με αρχή, μέση, τέλος και δομημένη πολύ σφιχτά, σκεφτόμουν ότι αυτό το έργο είναι ένα θρίλερ. Οπότε καλύτερα να το αφήσω να εξελιχθεί στην παράσταση και να μην αρχίσω να δίνω πολλά στοιχεία. Αυτό λοιπόν με έκανε να αποφεύγω να δώσω πολλά στοιχεία για την υπόθεση του έργου, γιατί νομίζω ότι βασίζεται σ’ έναν ιστό που αρχίζει και ξετυλίγεται και τότε θέλεις να μάθεις τι γίνεται μετά. Δεν είναι ακριβώς αστυνομικό, αλλά έχει μια τέτοια δομή. Ξεκίνησα να το γράφω το 2016 και το τελείωσα το 2017. Σκέφτηκα αμέσως τη Λένα Δροσάκη και νιώθω μεγάλη ευτυχία γι’ αυτό. Είναι η πρώτη φορά που συνεργαστήκαμε, αλλά είχαμε συνδεθεί μέσα από άλλες ιδιότητες, κάναμε κάποια μαθήματα μαζί, έτυχε να έρθει σαν επισκέπτρια σε κάποια από τα μαθήματά μου στο θέατρο των Αλλαγών όπου διδάσκω και είχαμε μια  πρώτη πολύ θερμή γνωριμία. Μετά από αυτό την σκέφτηκα, της έστειλα το μονόλογο και συμφωνήσαμε να τον κάνουμε, να αναρωτηθούμε ποιος θα το σκηνοθετήσει και να αποφασίσουμε να το κάνουμε μαζί. Στη συνέχεια, βρήκαμε αμέσως τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, ο οποίος γνωρίζεται με τη Λένα πολύ καλά και έχουν συνεργαστεί, του έστειλα το έργο και ήταν πολύ θερμός και εκείνος να το στηρίξει και να το συμπεριλάβει στο πρόγραμμα του θεάτρου Skrow φέτος. Όλα πήγαν από την αρχή έως το τέλος πολύ καλά. Ουσιαστικά όταν μιλάμε για έναν μονόλογο, μιλάμε για την πολύ θερμή ανταπόκριση των ανθρώπων. Γιατί ένας μονόλογος, νομίζω, στο θέατρο λέγεται από εξαιρετική ανάγκη ή από σφοδρή επιθυμία».

Η Λένα Δροσάκη ερμηνεύει το ρόλο της δασκάλας που μετά από χρόνια εξομολογείται την περιπέτειά της σ’ ένα νησί των Κυκλάδων.

«Το έργο, ο μονόλογος αυτής της δασκάλας, αυτής της γυναίκας, για μένα τουλάχιστον σαν συγγραφέας ξεκίνησε να λειτουργεί πρώτα από τη γεωγραφία του τόπου» συνεχίζει η Βίλια Χατζοπούλου. «Είμαι εξαιρετικά συνδεδεμένη με τις Κυκλάδες. Φαντάζομαι όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι. Αυτό λοιπόν το τοπίο, το σκληρό, το πέτρινο, μια στενή λωρίδα γης και τόσο πολύ θάλασσα γύρω του και η συνθήκη του χειμώνα, η συνθήκη μιας άλλης δεκαετίας και όχι αυτής της δεκαετίας που έχει καράβια και τουρισμό και άρα έχει και μια σύνδεση με τον έξω κόσμο. Και η σύνδεση με μια δεκαετία που δεν έχει και Μέσα Ενημέρωσης, δεν έχει τηλεόραση και δεν έχει φυσικά Ίντερνετ. Η ιστορία της δασκάλας μας, λοιπόν, συμβαίνει τη δεκαετία του 1950. Μια δεκαετία εξαιρετικά σκληρή και δύσκολη γι’ αυτούς τους τόπους, όπου επικρατεί με ωμούς τρόπους η φτώχια και επίσης μια δεκαετία που αυτή η φτώχια είναι ακόμα πιο έντονη σε αυτούς τους τόπους. Είναι εποχή στέρησης και των αυτονόητων και των απλών μέσων της επιβίωσης. Αυτή λοιπόν η στέρηση και αυτός ο αποκλεισμός από όλα τα άλλα, δημιουργεί μια ηθική στην κοινωνία αυτών των τόπων, εξαιρετικά αυστηρή. Σκληρή και επιθετικά σκληρή. Μια νεαρή δασκάλα μόλις τελειώνει την Ακαδημία ξεκινάει από την Κοζάνη να πάει σ’ ένα νησί των Κυκλάδων, όπου είναι ο πρώτος της διορισμός. Εκεί λοιπόν, θα συναντήσει αυτά τα ήθη τα οποία είναι πάρα πολύ σκληρά και θα ζήσει μια περιπέτεια, θα την πούμε και ερωτική και όσον αφορά τη δουλειά της μαθαίνει να διδάσκει και έχει μια εξαιρετικά αυθόρμητη και δοτική φύση. Λατρεύει να κολυμπάει κάθε μέρα ακόμα και τον χειμώνα, και αυτό είναι πολύ σημαντικό για το πώς είναι δομημένος ο χαρακτήρας της. Είναι στοιχεία που καταλαβαίνουμε πως ότι και αν κάνει, φαίνεται σε αυτή τη μικρή κοινωνία σαν ένα πράγμα παράξενο, ξένο και άρα τροφοδοτεί μια διαρκή επιτήρηση, η οποία την σπρώχνει και εκείνη να κάνει πράγματα τα οποία όταν τα ξανασκεφτεί θα αναρωτηθεί πως τα έκανε. Αυτή είναι η σύγκρουση που βιώνει και μάλιστα το γιατί και κάτω από ποιες συνθήκες και με ποιες αφορμές δεν την αποδέχονται, είναι όλη η ιστορία την οποία εξομολογείται. Δεν την έχει πει ποτέ αυτή την ιστορία, είναι η πρώτη φορά που η ιστορία της, κάθε φορά που γίνεται η παράσταση, συναρμολογείται ολόκληρη. Έχει ξεκινήσει πολλές φορές να τη λέει και πάντα τη διακόπτει στα επίμαχα σημεία, γιατί δεν μπορεί να την ολοκληρώσει. Σήμερα όμως, θα την πει ολόκληρη».

Η νουβέλα “Το Χαμένο Νησί” του Μ. Καραγάτση γίνεται η αφορμή για να συνδεθεί η δασκάλα με το αγόρι που συναντάει στο νησί των Κυκλάδων.

«Υπάρχει ένα σημείο που η δασκάλα λέει: “Ότι δεν ομολογείται καταγράφεται μέσα μας πολλαπλασιασμένο”.  Επειδή ακριβώς κουβαλά μέσα της αυτή την ιστορία περίπου μια δεκαετία και δεν την έχει πει ποτέ και δεν έχει ομολογηθεί. Κάθε τόσο στον μονόλογο λέει ξεκίνησα την πρώτη εβδομάδα του Σεπτέμβρη το μεγάλο μου ταξίδι από την Κοζάνη, την πρώτη εβδομάδα του Οκτώβρη συνέβη αυτό, δέκα μέρες μετά συνέβη το άλλο, μια εβδομάδα πριν να έρθει ο Φλεβάρης έγινε αυτό. Έχει ένα ημερολόγιο καταστρώματος που το μετράει με μήνες και από μήνα σε μήνα συμβαίνουν πράγματα που έχουν να κάνουν και με την ειδική φύση αυτών των τόπων (των Κυκλάδων) και με ότι συμβαίνει στην ιστορία της. Είμαι ευτυχής που δούλεψα με τη Λένα Δροσάκη και δεν το λέω για τυπικούς λόγους. Είναι πολύ σπουδαίο να εμπιστευτείς ένα τέτοιο κείμενο, τόσο μοναχικό όσο είναι ένας μονόλογος, σε έναν ηθοποιό που εδώ και καιρό της λέω και το πιστεύω, ότι την ιστορία μου την ξέρει καλύτερα εκείνη πια. Έχω ακούσει διάφορα για τον τίτλο της παράστασης. Υπάρχουν κάποιοι που μένουν αμήχανοι, γιατί ο τίτλος τους φαίνεται μεγάλος. Έχει μεγάλη σημασία ο Καραγάτσης. Κατά αρχήν με το συγκεκριμένο μυθιστόρημα αναφερόμαστε στο “Χαμένο Νησί” του Καραγάτση, μια νουβέλα που διάβασα στην εφηβεία μου και μου έκανε τόση εντύπωση που ήθελα ο ήρωας μου να συνδεθεί με αυτό όπως και η ηρωίδα μου. Οπότε δεν υπάρχει άλλη αναφορά, μόνο ένα βιβλίο που δίνει η δασκάλα στο αγόρι που συναντάει στο νησί, αυτή είναι η αναφορά στον Καραγάτση. Ο συγγραφέας παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, γιατί τους συνδέει. Εκείνη φέρνει αυτό το βιβλίο, εκείνος το παίρνει και έχουν μια εξαιρετική σύνδεση μέσω αυτού του βιβλίου. Ήθελα πολύ να είναι αυτό το βιβλίο, ένα βιβλίο που να έχω και εγώ μια προσωπική σχέση μαζί του».

Πληροφορίες παράστασης

«Με το ένα χέρι κρατούσε τον Καραγάτση και με το άλλο το τσιγάρο»

Κείμενο / Σκηνοθεσία: Βίλια Χατζοπούλου

Τραγούδι: Κατερίνα Κέντρου

Σκηνικός Χώρος: Χριστόφορος Κώνστας _XsquareDesignlab

Κοστούμια: Μάρθα Δημάκη

Φωτισμοί: Θωμάς Οικονομάκος

Κίνηση: Χριστιάνα Κόσιαρη

Βοηθοί Σκηνοθέτη:  Άννυ Ζερβού και Μαρία Σταυροπούλου

Video: Μαρία Χατζηγιάννη

Ερμηνεύει η Λένα Δροσάκη

Πού: Skrow Theater Αρχελάου 5, Παγκράτι, τηλ. 210 7235842

Πότε: από 5 Φεβρουαρίου έως 16 Απριλίου 2019, κάθε Τρίτη στις 19.00

Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά

Εισιτήρια: 12 ευρώ γενική είσοδος, 10 ευρώ φοιτητικό, μειωμένο, ομαδικό (για κρατήσεις άνω των 10 ατόμων), 8 ευρώ ανέργων/ΑΜΕΑ

www.skrowtheater.com