Τάσος Σωτηράκης: «Το κοινό έχει ανάγκη από ανθρώπους σαν τον Άρη Βελουχιώτη»

Συνέντευξη: Μαριλένα Θεοδωράκου

Στη ζωή και στους αγώνες του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη, βασίζεται η παράσταση του έργου «Άρης» με τον Τάσο Σωτηράκη, στον ομώνυμο ρόλο. Ο ηθοποιός, μιλάει για τη συνεργασία του με τη συγγραφέα του έργου Σοφία Αδαμίδου και με τον σκηνοθέτη της παράστασης Βασίλη Μπισμπίκη, αλλά και για το πόσο ανθρώπινος και γήινος ήταν αυτός ο ήρωας της ελληνικής ιστορίας.

«Τον Άρη Βελουχιώτη, τον μελετούσα χρόνια. Κάποια στιγμή μου είχε έρθει η ιδέα να κάνουμε μια παράσταση και έτσι πριν από τέσσερα χρόνια έκανα την πρόταση στη Σοφία Αδαμίδου» λέει ο ηθοποιός Τάσος Σωτηράκης. «Είδαμε ότι είναι πολύ ενδιαφέρον, 73 χρόνια μετά από τον θάνατο του Άρη, να ασχοληθεί κάποιος, ουσιαστικά, με ένα πρόσωπο που κατά πολλούς είναι αμφιλεγόμενο. Φυσικά, κατά τη γνώμη μου δεν είναι. Γιατί να μην αγγίξουμε τον Άρη; Γιατί να μη μάθουν όσοι δεν ξέρουν ποιος ήταν ο Άρης και ποια ήταν τα σημαντικά γεγονότα της εποχής; Πάντα με σεβασμό και δέος, απέναντι σε αυτή την τεράστια προσωπικότητα της ελληνικής ιστορίας και πάντα από τη δική μας σκοπιά. Η Σοφία έχει, διαβάσει, έχει μελετήσει και ξέρει πολύ καλά τον Άρη. Μπήκαμε στη διαδικασία να δημιουργήσουμε μια παράσταση, μέσα από έργο που έγραψε η Σοφία για την παράσταση αυτή, όπου δεν θα μείνει στους μύθους και στις ιστορίες γύρω από το πρόσωπο του Άρη, αλλά πάνω σε ιστορικά γεγονότα και τον τρόπο που τα αντιμετώπισε ο ίδιος. Πώς, δηλαδή αντιμετώπισε τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα εκείνης της εποχής, την κόντρα του με το κόμμα, τη σχέση του με κάποιους ανθρώπους όπως ήταν οι σύντροφοί του και ο Ναπολέων Ζέρβας, και από εκεί και πέρα να φτιάξουμε μια πορεία των αγώνων και της ζωής του Άρη, μέσα σε μιάμιση ώρα που διαρκεί η παράσταση».

«Όσο παίζω αυτό το ρόλο, μέρα με τη μέρα, συνειδητοποιώ πόσο ανθρώπινος ήταν ο Άρης, ότι ήταν ένας άνθρωπος όπως είμαστε και εμείς» συνεχίζει ο ηθοποιός. «Ήταν ένας από εμάς, ο οποίος όμως βρήκε τον τρόπο να κάνει την προσωπική του επανάσταση και αυτό, δηλαδή, επιχειρούμε να δώσουμε και εμείς μέσα από την παράσταση. Πως μπορεί ο καθένας να κάνει από το δικό του μετερίζι, τη δική του επανάσταση. Με την ευρεία έννοια, την επανάσταση της προσωπικής του ζωής. Έτσι, μέσω της παράστασης ανακαλύπτω τον Άρη ως άνθρωπο. Ότι μπορεί να δημιουργήθηκε ένας μύθος γύρω από το όνομά του, ο ήρωας Άρης Βελουχιώτης, το θηρίο, το βουνό Άρης Βελουχιώτης, αλλά στην ουσία ήταν ένα άνθρωπος, που το μόνο που έκανε ήταν να έχει πίστη στον εαυτό του και στα ιδανικά του. Αυτό ήταν που τον οδήγησε να φτάσει εκεί που έφτασε, σε ένα σκοπό μέσα από ένα πολύ ανθρώπινο πρόσωπο. Όσο παίζω την παράσταση, τόσο περισσότερο ο Άρης έρχεται προς τα εμένα και προς τα εμάς. Γίνεται γήινος και όσο πιο γήινος γίνεται, τόσο ριζώνει μέσα μας. Αυτό πιστεύω και νομίζω ότι το εισπράττουν και οι θεατές. Τα συναισθήματα του κοινού είναι ανάμεικτα, όμως δείχνουν να φεύγουν συγκινημένοι και προβληματισμένοι από την παράσταση. Κάποιοι θεωρούν ότι πρέπει να παίζεται και ότι είναι υποχρέωση να παίζεται. Τουλάχιστον, ο κόσμος που έρχεται και μου μιλάει φεύγει ικανοποιημένος. Είναι πολύ όμορφα αυτά τα συναισθήματα. Το γεγονός ότι το κοινό έχει αγαπήσει αυτή την παράσταση, γιατί κακά τα ψέματα, πρέπει λίγο να τα ισορροπούμε τα πράγματα. Εμείς κάνουμε μια παράσταση για όλους. Είναι μια θεατρική παράσταση. Σίγουρα το θέατρο αντικατοπτρίζει την κοινωνία μας, το θέατρο είναι παιδεία, το γεγονός λοιπόν ότι συγκινεί τον κόσμο μια τέτοια παράσταση για δεύτερη χρονιά, και συνεχίζει να γεμίζει το θέατρο, αυτό κάτι έχει να πει. Πιστεύω ότι μέσα από την αγάπη του κόσμου είμαστε κερδισμένοι και καλλιτεχνικά και ηθικά».

«Με τον Βασίλη Μπισμπίκη βρεθήκαμε το 2004. Παιδιά και οι δύο, μόλις είχαμε βγει από τη σχολή, στην αγκαλιά της κυρίας Άννας Συνοδινού, όπου παίξαμε στις “Ευμενίδες” του Αισχύλου. Μια εξαιρετική παράσταση που παρουσιάστηκε και στο νεοελληνικό και στο αρχαίο ελληνικό κείμενο. Με τον Βασίλη συμμετείχαμε ως Χορός στο αρχαίο κείμενο. Στη συνέχεια χαθήκαμε και βρεθήκαμε ξανά το 2014, όπου κουβεντιάζαμε μια επικείμενη συνεργασία. Οι συγκυρίες δεν το έφεραν και το έφεραν τελικά με τον “Άρη” και νομίζω ότι ήταν ο καλύτερος τρόπος να συνεργαστούμε με τον Βασίλη στο θέατρο. Ήταν ιδανική συνθήκη. Και ακόμα περισσότερο ο τρόπος που δέσαμε και οι τρεις μαζί, ο Βασίλης, η Σοφία και εγώ. Ήταν κάτι μαγικό. Είναι από τις ιδανικές περιπτώσεις, να βρεθούν τόσο ζεστά και να αγαπήσουν τρεις άνθρωποι αυτή την παράσταση. Αναζητάμε ήρωες. Άλλο ένα πράγμα που εισπράττω από την παρουσία του κόσμου στο θέατρο, είναι αυτό. Το κοινό, έχει ανάγκη από ανθρώπους σαν τον Άρη. Αν υπάρχουν δεν τους ξέρουμε, σίγουρα δεν είναι αυτοί που προβάλλονται. Δεν ξέρουμε από πού θα ξεπηδήσει μια τέτοια προσωπικότητα και να γίνει ηγετική φυσιογνωμία. Αυτό δεν το ξέρω. Θέλω να πιστεύω όμως, ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Τους δημιουργεί η ανάγκη των κοινωνικών συνθηκών να έρθουν στην επιφάνεια. Δύο φράσεις που ξεχωρίζω στην παράσταση είναι, η μια στην αρχή και η άλλη προς το τέλος. Η πρώτη ότι “την αλήθεια τη χρησιμοποιεί ο καθένας από τη σκοπιά του, εκείνη όμως δεν αλλάζει θέση. Ο χρόνος την δικαιώνει” και η δεύτερη όπου συνομιλώντας με τον σύντροφό του, τον Τζαβέλα, του λέει “για την πίστη και το δίκαιο πάντα υπάρχει ευκαιρία”. Αυτές είναι δύο φράσεις-κλειδιά μέσα στην παράσταση, αλλά και μέσα στην ιστορία και στη ζωή του Άρη».

Πληροφορίες παράστασης

«Άρης» της Σοφία Αδαμίδου

Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης

Στον ρόλο του Άρη ο Τάσος Σωτηράκης

Ο ηθοποιός Θοδωρής Τσουανάτος και ο μικρός Πέτρος Φλωράκης «έδωσαν» τις φωνές τους.

Σκηνικά – κοστούμια: Ομάδα Cartel

Μουσική: Villagers of Ioannina City (VIC). Το τραγούδι «Αρη μου», σε στίχους Αγλαϊας Κλάρα, μελοποίησε και ερμηνεύει η Ερωφίλη. Το μουσικό κομμάτι της έναρξης και του τέλους είναι του Βασίλη Καραγιάννη.

Κινησιολογία: Αγγέλα Πατσέλη

Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας

Επιμέλεια video: Ηλίας Φλωράκης

Ειδικά Εφέ: Προκόπης Βλασερός

Φωτογραφίες: Δήμητρα Ψυχογυιού

Πού: Τεχνοχώρος Cartel, Μικέλη 4 & Αγ. Άννης, Βοτανικός, Στάση μετρό Ελαιώνας, τηλ. 6939 898258

Πότε: από 12 Οκτωβρίου 2018, και κάθε Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή στις 19.00. Έως 27 Ιανουαρίου 2019

Εισιτήρια: 12 ευρώ γενική είσοδος, 8 ευρώ μειωμένο, 5 ευρώ για ανέργους.

Info

Στις 16 Ιουνίου 1945, σταματάει η καρδιά του Πρωτοκαπετάνιου της Αντίστασης. Εδωσε ο ίδιος τέλος στη ζωή του. Ο Αρης πέθανε εκεί πάνω στα βουνά, που τόσο αγαπούσε και ήταν η ζωή του. Το νεκρό σώμα του, δε βρέθηκε ποτέ. Ούτε το κομμένο κεφάλι του, αυτό που εκτέθηκε σε δημόσια θέα από τους διώκτες του, στους φανοστάτες της κεντρικής πλατείας των Τρικάλων. Είχε την εντιμότητα τη μοναδική: Του αγωνιστή και του παλικαριού, να πεθάνει.

Η 11η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Απρίλιος 1945) διέγραψε τον Αρη και τον αποκήρυξε, χωρίς να δώσει την απόφαση στη δημοσιότητα.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ το 2011 αποφάσισε την επίσημη πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη, θεωρώντας ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ενώ τον Ιούνιο του 2018 αποφάσισε την ολόπλευρη (και κομματική) αποκατάσταση του.

Ο Αρης, το «ΠΑΙΔΙ της Λιάκουρας, σπαθί του Γερανοβουνιού κι αητός της Γκιώνας», αυτός που δεν «ήξερε μαθές από χαρτιά και μπερδεμένα λόγια», αυτός που «με το σπαθί του γύρναγε του κόσμου τις σελίδες και διάβαζε ολόισια την καρδιά χωρίς πολλά τερτίπια μ’ ένα ΝΑΙ, μ’ ένα ΟΧΙ», χρόνια φυλαγμένος στις καρδιές μας, στη σκέψη και στις συζητήσεις μας, «έρχεται» μ’ ένα φανάρι αναμμένο, καλεσμένος μιας ανάγκης. Της ανάγκης του «θέλω», της ανάγκης του «μπορώ», της ανάγκης του «εμείς».