Λουκία Μιχαλοπούλου: «Με ενδιαφέρει η επανάληψη των κειμένων στο θέατρο»

Sharing is caring!

Συνέντευξη: Μαριλένα Θεοδωράκου

Δέκα χρόνια μετά την πιο προσωπική της δουλειά, ετοιμάζεται να κάνει το πείραμα, να ζήσει την εμπειρία, για δεύτερη φορά. Ανήμερα τα Χριστούγεννα, στη Β’ Σκηνή του θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας. Η Λουκία Μιχαλοπούλου, ερμηνεύει το μονόλογο με τίτλο «Χρονικό Διάστημα», που είναι βασισμένος σε ποιήματα της Κικής Δημουλά. Μαζί της θα είναι και πάλι η Μαρία Ξανθοπουλίδου στη σκηνοθεσία και ο Λόλεκ στη μουσική.

«Ξεκινάμε Χριστούγεννα. Η δεύτερη παράσταση θα γίνει την Πρωτοχρονιά και συνολικά θα κάνουμε δέκα παραστάσεις» μου λέει αυθόρμητα και με πολύ χαρά η Λουκία Μιχαλοπούλου. Η ηθοποιός, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, είχε κάνει το «Χρονικό Διάστημα», στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. «Ο χώρος αυτός με ενδιέφερε πολύ. Αισθανόμουν ότι είναι αυτό που λέμε θεατρική σκηνή, όπως τη φανταζόμουν εγώ. Οπότε το να κάνω κάτι, πιο δικό μου και προσωπικό, ήταν για μένα ένα όνειρο. Ήταν η πρώτη μου, πιο προσωπική δουλειά. Και την έκανα με πολύ δικούς μου ανθρώπους. Με φίλους. Με τη Μαρία Ξανθοπουλίδου ήμασταν συμμαθήτριες από το σχολείο και με τον Γιάννη, τον Λόλεκ, που έγραψε τη μουσική, ήμασταν μια παρέα πολύ αγαπημένη. Είναι ουσιαστικά οι παιδικοί μου φίλοι. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, να κάνουμε κάτι μαζί. Εκείνη την εποχή, το 2009, παρουσίασα μια συλλογή της Κικής Δημουλά και είχαμε αναπτύξει μια πολύ ιδιαίτερη σχέση. Την θαύμαζα πολύ. Ήταν μεγάλη μου τιμή, που με έβαλε να παρουσιάσω τη συλλογή της και αισθάνθηκα για πρώτη φορά, ότι η ποίηση της Κικής, για κάποιο λόγο, λειτουργεί και στο θέατρο. Ενώ έχουμε συνηθίσει, να διαβάζουμε τα ποιήματα και να λειτουργούν καλύτερα και να μας αφορούν όταν τα διαβάζουμε. Δεν φανταζόμουν ποτέ, ότι θα μπορούσε να δραματοποιηθεί ένα ποίημα, ούτε είμαι ακριβώς υπέρ αυτού. Δεν το πολυκαταλαβαίνω και για μένα είναι πολύ επικίνδυνο. Παρόλα αυτά, με την ποίηση της Κικής δεν συνέβη αυτό. Αισθάνθηκα, ότι για κάποιο λόγο κάτι έπρεπε να κάνω για αυτό. Και το επικοινώνησα με την Κική Δημουλά, η οποία μου έδωσε την άδειά της και για πρώτη φορά τότε, έγινε μια παράσταση με ποιήματά της. Επιλέξαμε, κάποια ποιήματα από όλες τις συλλογές της και φτιάξαμε έναν μονόλογο, σε συνεργασία με την Κική. Πρόκειται για ένα κολάζ, από όλες τις συλλογές της, αλλά θα μπορούσαμε να πούμε ότι, ουσιαστικά, φτιάξαμε ένα μεγάλο ποίημα. Δεν υπάρχει δηλαδή, η αίσθηση του αποσπασματικού, αλλά λειτουργεί αυτόνομα».

«Μετά από δέκα χρόνια, με τη Μαίρη (Μαρία Ξανθοπουλίδου), σκεφτήκαμε να το ξανακάνουμε» συνεχίζει η ηθοποιός. «Να δούμε πώς αυτά τα ποιήματα, πώς αυτό το εγχείρημα, θα το αντιμετωπίζαμε δέκα χρόνια μετά. Αυτό, είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ. Να καταπιάνομαι με κείμενα που έχω ασχοληθεί, ιδανικά, κάθε δεκαετία. Είναι κάτι που το σκεφτόμουν, όταν σπούδαζα στη Σχολή. Για παράδειγμα, θα ήθελα κάθε δεκαετία να παίζω τις “Ευτυχισμένες Μέρες” του Μπέκετ. Και έλεγα ότι το όνειρό μου ήταν αυτό. Η επανάληψη των κειμένων στο θέατρο, είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ. Γι’ αυτό και μου αρέσει, όταν οι παραστάσεις συνεχίζονται για δεύτερη σεζόν. Διότι, ανακαλύπτεις πράγματα που δεν είχες δει ή ενδεχομένως σου είχαν ξεφύγει. Πολλά πράγματα γυρνάνε τούμπα, ανατρέπονται, φεύγει το άγχος της πρώτες φοράς και αυτό που όλοι έχουμε, ότι πρέπει να αποδείξεις κάτι ή να πάρεις το feedback. Οπότε, οι άλλοι δεν είναι η αφετηρία σου. Είναι κάτι πιο προσωπικό, που έχει να κάνει με εσένα και με αυτό που κάνεις. Με ενδιέφερε πολύ να το ξανακάνουμε, να το ξαναδούμε και σε μια άλλη σκηνή, πια. Που είναι μια πιο μικρή σκηνή, μια πιο απαιτητική σκηνή, από την άποψη ότι η λεπτομέρεια έχει μεγάλη σημασία. Θα μπορούσε να πει κανείς, πως πρόκειται για έναν ύμνο προς τη γυναίκα, με έναν τρόπο. Γιατί αυτή η γυναίκα, προσπαθεί να ισορροπήσει σ’ ένα ναρκοπέδιο, σ’ ένα επικίνδυνο έδαφος και δεν μπορεί να ισορροπήσει. Είναι μια γυναίκα, παγιδευμένη στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου, που προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τη φυσική μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι και σωματικά αρκετά έντονο. Δεν είναι καθόλου στατικό. Και στην αρχή, δεν ξέραμε πως θα το πάρει η Κική Δημουλά. Δεν ξέρω τι φανταζόταν και όταν το είδε, της άρεσε πολύ που είχαμε χρησιμοποιήσει, τόση κίνηση. Αυτή τη φορά, σχεδόν δέκα χρόνια μετά, ναι μεν έχει ξαναγίνει η παράσταση, αλλά ξεκινάμε πάλι από το μηδέν. Οι αναφορές μας, χωρίς να το θέλουμε, πήγαν πάλι εκεί. Στην πρώτη παράσταση. Το οποίο, σημαίνει ότι αυτό που είδαμε και κάναμε τότε, μάλλον έμοιαζε σωστό. Ωστόσο, δεν προσπαθήσαμε να μιμηθούμε ή να θυμηθούμε αυτό που είχαμε κάνει. Εντέλει, δοκιμάζοντας διάφορα, ξαναπήγαμε εκεί που είχαμε πάει. Αυτό, είναι επίσης πολύ συγκινητικό. Μετά από χρόνια, να καταπιάνεσαι με κάτι, να προσπαθείς να το μηδενίσεις και να πηγαίνεις σε αυτό που έκανες, αλλά στην πραγματικότητα με ένα διαφορετικό φίλτρο. Το οποίο φίλτρο, μπορεί να είναι το φίλτρο μιας εμπειρίας ή το φίλτρο του χρόνου, ότι μερικά πράγματα που μπορεί να τα έβλεπα πιο σκοτεινά τότε, τώρα έχω ανάγκη να τα δω πιο φωτεινά και με περισσότερο χιούμορ, ότι η θλίψη και ο πόνος, μπορεί να έχουν μετατραπεί σε κάτι άλλο, που μπορεί να είναι μια πικρία ή μια μελαγχολία. Σαν να έχουν, δηλαδή, λειανθεί οι γραμμές. Αυτό παρατηρώ στον εαυτό μου».

«Η Κική ασχολείται πολύ με το χρόνο. Με τον χρόνο που πέρασε, με τον χρόνο που έχασε, με τον χρόνο που κέρδισε. Κάποια στιγμή, διάβασα ένα ποίημα της, που μιλάει στη μάμα της, η οποία έχει πεθάνει. Της λέει, από κινητό διάστημα μιλάτε; Μιλάει στον ουρανό, σε κάποιον, απευθύνεται στο σύμπαν για να μεταφέρει ένα μήνυμα στη μαμά της και λέει από κινητό διάστημα μιλάτε; Αυτό, είναι ένα κομβικό σημείο στην παράσταση, όπου μιλάει στην πεθαμένη μητέρα της και της ζητάει βοήθεια. Έτσι, είχαμε τον τίτλο Κινητό Διάστημα, αλλά καθώς αυτή η γυναίκα κάνει αναδρομή στο παρελθόν, μπήκε ο τίτλος Χρονικό Διάστημα, αντί για Κινητό, γιατί έχει σχέση με το χρόνο. Είναι πάρα πολλά ποιήματα που έχουμε χρησιμοποιήσει, η Σκόνη, Σας άφησα μήνυμα, Οι ασκήσεις, Ερήμην, αλλά εγώ τα βλέπω πια, σαν ένα ποίημα. Ο θεατής, δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι αποκομμένα ποιήματα. Είναι ένα ολόκληρο κείμενο. Φτιάχτηκε ένας μονόλογος. Για μένα, είναι μεγάλη πρόσκληση, γιατί είναι πολύ προσωπικό. Είναι αυτό που με ενδιαφέρει στο θέατρο. Αυτό που ψάχνω στο θέατρο. Συνήθως, σε όλες τις παραστάσεις είμαι πολύ αγχωμένη, ακριβώς επειδή είναι κάτι τόσο προσωπικό, δεν είμαι. Είναι ένα πείραμα, το οποίο κάθε μέρα έχει μικρές μετακλήσεις και το οποίο περιμένω και εγώ, να δω τι θα γίνει. Και αυτό, επίσης, είναι που με ενδιαφέρει στο θέατρο. Να μην ξέρω ακριβώς, τι θα γίνει σε κάθε παράσταση, ενώ έχω έναν σκελετό. Εξαρτάται από αυτό που θα φτιάξουμε μαζί, με το κοινό και έτσι, δεν είναι ένας μονόλογος, γιατί είμαστε όλοι μαζί. Δεν το αντιμετωπίζω σαν μονόλογο, αλλά σαν εμπειρία».

Πληροφορίες παράστασης

«Χρονικό Διάστημα»

Βασισμένο σε ποιήματα της Κικής Δημουλά

Σκηνοθεσία: Μαρία Ξανθοπουλίδου

Μουσική: Λόλεκ

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Ερμηνεύει η Λουκία Μιχαλοπούλου

Πού: Β’ Σκηνή Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, Κεφαλληνίας 18, Κυψέλη, τηλ. 211 4117878

Πότε: 25 Δεκεμβρίου και 1 Ιανουαρίου στις 19.00 και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00

Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά

Εισιτήρια: Κανονικό: 12 ευρώ, Φοιτητικό, Άνεργοι: 10 ευρώ, Ατέλειες: 5 ευρώ