«Το Σκλαβί» ανεβαίνει ξανά στο θέατρο Πόρτα

Συνέντευξη: Μαριλένα Θεοδωράκου

Μετά από το πρώτο του ανέβασμα πριν από δεκαοκτώ χρόνια, «Το Σκλαβί» της Ξένιας Καλογεροπούλου, ανεβαίνει φέτος στο Θέατρο Πόρτα ως ένα καινούριο ξανα-διάβασμα του έργου. Τον ομώνυμο ρόλο ερμηνεύει ο Αυγουστίνος Κούμουλος, ο οποίος μιλάει για το έργο, τη συνεργασία του με τους δύο σκηνοθέτες της παράστασης και το νέο ανέβασμα του έργου που κρατάει ανοιχτό τον διάλογο με τη μνήμη της θρυλικής παράστασης του 2000, ενώ παράλληλα μπολιάζει τις παλιές ρίζες με νέους χυμούς, μέσα από μια εντελώς φρέσκια ματιά.

Η υπόθεση. Δύο παιδιά γεννιούνται από τον ίδιο πατέρα, ο οποίος παράλληλα είναι και ο βασιλιάς του κράτους. Ο ένας είναι νόμιμος διάδοχος, ο γιος της βασίλισσας, ο άλλος το παιδί μιας σκλάβας. Δύο παιδιά, που μεγαλώνουν μαζί αγαπημένα, αν και τα χωρίζει έντονη κοινωνική διαφορά. Κάποια στιγμή αγαπούν την ίδια γυναίκα και γίνονται αντίζηλοι, χωρίς, ωστόσο, ποτέ να συγκρουστούν. Και η ιστορία μας ξεκινά…

Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με το έργο; Τι είχατε ακούσει για την πρώτη παράσταση πριν από 18 χρόνια;

«Θυμάμαι να μου είναι οικείος ο τίτλος και να έχω κάποιες σκόρπιες πληροφορίες για το πότε παίχτηκε και πού, αλλά δεν θυμάμαι πότε έγινε η αρχή. Μου είναι λίγο θολό και συγκεχυμένο, αλλά είχα μια αίσθηση μιας ιστορίας και μιας παράστασης παραμυθένιας, που είχε μαγέψει το κοινό κι όποιος μου μίλαγε για αυτή, γλύκαινε η φωνή του. Εγώ δυστυχώς δεν την είχα δει. Η πιο ξεκάθαρη επαφή μου με το έργο, ήταν όταν το έπιασα στα χέρια μου και το διάβασα. Με συγκίνησε, άρχισε να “τριβελίζει” με ένα σωρό εικόνες και σκέψεις το κεφάλι μου κι ανυπομονούσα να ξεκινήσουν οι πρόβες».

Τι σας μετάφεραν η Ξένια Καλογεροπούλου και ο Θωμάς Μοσχόπουλος από τις παλαιότερες παραστάσεις;

«Γενικότερα, προσπάθησαν να μας ανεξαρτητοποιήσουν απ’ το προηγούμενο ανέβασμα και ορθώς έπραξαν, κατά τη γνώμη μου. Είναι βαριά η σκέψη να επαναλάβεις κάτι που στο παρελθόν είχε τόση μεγάλη απήχηση κι αποδοχή. Ούτως ή άλλως από πολλές απόψεις, οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, ο θίασος ήταν μεγαλύτερος, τα θέατρα επιχορηγούνταν από το κράτος. Ξέρουμε όλοι ότι ήταν μια μεγάλη επιτυχία του ελληνικού θεάτρου που άφησε εποχή. Μας οδήγησαν όμως να δημιουργήσουμε μια καινούργια παράσταση με πολλή όρεξη και δουλειά. Οι ίδιοι, πιθανότατα ήξεραν τί ήθελαν να κρατήσουν και τί να τροποποιήσουν στο τωρινό ανέβασμα, αλλά ήταν σαν να γίνονται όλα στο εδώ και τώρα».

Θα δούμε κάτι διαφορετικό σε αυτό το ανέβασμα; Πώς κατά τη γνώμη σας έχουν προσεγγίσει το έργο οι δύο σκηνοθέτες;  

«Απ’ ό,τι έμαθα και νομίζω πως κατάλαβα, αναφορικά με την προηγούμενη εκδοχή της παράστασης, η τωρινή είναι μάλλον πιο πυκνή και φαντάζει απλή, ενώ δεν είναι καθόλου. Και αυτό απελευθερώνει τη φαντασία του θεατή με άλλον τρόπο. Δεν έχει να κάνει με καλύτερη ή χειρότερη. Είναι διαφορετική. Οι δύο σκηνοθέτες μας, προσπάθησαν να βγάλουν την ουσία της κάθε σκηνής, επέμειναν σε αυτήν, αφαίρεσαν τα πολλά “στολίδια” κι ανέλυσαν κάποιες πολύ συγκεκριμένες και στοχευμένες πτυχές του έργου και των χαρακτήρων του, χωρίς να φλυαρούν».

Ποιά είναι τα δικά σας συναισθήματα για το έργο, τί είναι αυτό που ίσως σας γοητεύει;

«Μου αρέσει, γιατί είναι ένα έργο που σέβεται το παιδί και τον θεατή γενικότερα, χωρίς να του χαϊδεύει τα αυτιά. Δεν είναι μια ιστορία που από την αρχή μπορείς να καταλάβεις τί θα γίνει στο τέλος κι απλώς παρακολουθείς τη διαδρομή. Έχει πολλές εκπλήξεις κι ανατροπές από την πρώτη κιόλας στιγμή. Επίσης, όλοι οι χαρακτήρες έχουν τα ελαττώματά τους και ταυτοχρόνως ο καθένας έχει δίκιο σε αυτά που λέει και διεκδικεί. Και όλο αυτό, μέσα σ’ ένα ξεκάθαρα παραμυθιακό και ρομαντικό πλαίσιο. Αυτές οι εναλλαγές και η πολυπλοκότητά του, με ιντριγκάρουν ως ηθοποιό και θα με ενθουσίαζαν ως θεατή».

Ποιά είναι τα θέματα που κατά τη γνώμη σας πραγματεύεται το έργο;

«Το έργο καταπιάνεται με την πάσης φύσεως αγάπη (οικογενειακή, ερωτική κ.ο.κ.) και τη δύναμη αυτής, πού μπορεί να φθάσει κανείς κυριολεκτικά και μεταφορικά, πόση ενέργεια μπορεί να αντλήσει απ’ αυτήν. Επίσης, θίγει την έννοια του δικαίου, πώς ορίζεται κι από ποιον. Δεν παίρνει θέση όμως, δεν κατευθύνει την γνώμη του θεατή, βλέπουμε του χαρακτήρες, ακούμε τα επιχειρήματά τους και… προβληματιζόμαστε!».

Να σας ρωτήσω για το ρόλο που ερμηνεύετε;

«Το Σκλαβί είναι ένας χαρακτήρας εγκρατής. Το μαθαίνει από μικρός κι έτσι πορεύεται στην ζωή του. Επίσης, είναι πολύ συναισθηματικός με όλους γύρω του και αυτό κάποια στιγμή φτάνει στο σημείο να τον πνίξει, να τον ρουφήξει, να μην αντέχει άλλο τον ίδιο του τον εαυτό και τους “δράκους” που γεννά το κεφάλι του. Στο τέλος όμως δικαιώνεται (άραγε;)».

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
«Είναι πολλά και τίποτα συγκεκριμένο. Θα ήθελα να ταξιδέψω, θα ήθελα να προσέχω τον εαυτό μου και να ξεκουράζομαι όσο χρειάζεται, να περνάω όμορφα και να μην αγχώνομαι για οτιδήποτε ξεπερνιέται!».

Ο Αυγουστίνος Κούμουλος ερμηνεύει το Σκλαβί, στην ομότιτλη παράσταση.

Πληροφορίες παράστασης

«Το Σκλαβί» της Ξένιας Καλογεροπούλου

Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος – Σοφία Πάσχου

Από 5 έως 105 χρόνων

Συγγραφέας: Ξένια Καλογεροπούλου

Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος – Σοφία Πάσχου

Σκηνικά-Κοστούμια: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου

Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική: Νίκος Κυπουργός

Μουσική επεξεργασία και διδασκαλία: Νίκος Γαλενιανός

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ρωμανός Μαρούδης

Παίζουν: Παντελής Βασιλόπουλος, Ελένη Βλάχου, Ηλιάνα Γαϊτάνη, Βάσια Ζαχαροπούλου,  Αυγουστίνος Κούμουλος, Τζωρτζίνα Λιώση, Ντένης Μακρής, Φοίβος Συμεωνίδης

Πού: θέατρο Πόρτα, Μεσογείων 59, Αθήνα, τηλ. 2107711333
www.porta-theatre.gr

Πότε: από 28 Οκτωβρίου 2018, Κυριακή στις 11.00 και στις15.00

Εισιτήρια:  Κανονικό: 10 ευρώ, Ανέργων/άνω των 65/ομαδικό (άνω των 10 ατόμων): 8 ευρώ

Σημείωμα της Ξένιας Καλογεροπούλου

«Απ’ όλα τα έργα μου τo Σκλαβί είναι εκείνο που “κατοίκησε” περισσότερο μέσα μου. Πιο βαθιά και για πιο πολύ καιρό. Γι’ αυτό και το γεγονός ότι είχε μια τόσο πλατιά ανταπόκριση, μου έδωσε μεγάλη χαρά. Είναι- χωρίς αμφιβολία- το καλύτερο απ’ όσα έργα έχω γράψει κι εκείνο που γνώρισε τη μεγαλύτερη επιτυχία. Τιμήθηκε άλλωστε το 2000 με το βραβείο Καρόλου Κουν ως το καλύτερο θεατρικό έργο της χρονιάς. Τα τελευταία χρόνια παρουσιάστηκε σε διάφορα θέατρα και πάντα με επιτυχία. Είχα, όμως, μια μεγάλη λαχτάρα να το ξαναδώ να παίζεται στο δικό μας θέατρο. Η καινούργια παράσταση είναι πολύ διαφορετική από την πρώτη, καθώς τα 18 χρόνια που πέρασαν από τότε μας χάρισαν πολύτιμες εμπειρίες και καινούργιες ιδέες. Σας περιμένουμε!».

Info

Όταν το Σκλαβί, το τότε καινούριο έργο της Ξένιας Καλογεροπούλου για μικρούς και μεγάλους, παρουσιάστηκε σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, αποτέλεσε σταθμό όχι μόνο στην ιστορία του ΠΟΡΤΑ, αλλά του θεάτρου εν γένει. Μετά τη μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική του επιτυχία, η φήμη του συνεχίστηκε μέσα από την εκδοτική επιτυχία του κειμένου (το οποίο διδάσκεται έκτοτε σε Ανώτατες Σχολές της Ελλάδας), τις διεθνείς μεταφράσεις του, τις απανωτές βραβεύσεις του, την επιτυχία των τραγουδιών της παράστασης (σε μουσική Νίκου Κυπουργού και στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, τα οποία τραγουδήθηκαν ευρέως από πολλούς σημαντικούς ερμηνευτές και σχεδόν αυτονομήθηκαν από την αρχική τους προέλευση), καθώς και από μια μεγάλη σειρά ανεβασμάτων του στην Ελλάδα και την Κύπρο. Ποτέ, όμως, ως τώρα δεν ξαναπαρουσιάστηκε το Σκλαβί στο θέατρο απ’ όπου ξεκίνησε το ταξίδι του. Το Σκλαβί βασίζεται στο ομώνυμο συμιακό παραμύθι, όπως αυτό περιλαμβάνεται στη συλλογή «Παραμύθια του λαού μας», που επιμελήθηκε ο Γιώργος Ιωάννου, καθώς και στον τόμο «Το Φιδόδεντρο», που έχει επιμεληθεί ο Κώστας Καφαντάρης. Τοποθετείται σε μια εποχή όπου «οι άλλες χώρες ήταν ακόμη μακρινές, που τα βιβλία τa’ γράφαν με το χέρι και που οι μέρες δεν περνούσαν τόσο γρήγορα».