Δημήτρης Πασσάς: «Παιδεύομαι με το θέατρο, επειδή με βοηθά να βρίσκω, να καταλαβαίνω»

Ερμηνεύει τον Τέρι, έναν περιπλανώμενο “άσωτο υιό” στην κωμωδία που θέτει πολλά ερωτήματα και βάζει στο μικροσκόπιο την πάλη με την ερώτηση για το αν η δική μας ζωή αξίζει περισσότερο από κάποια άλλη για να διασωθεί ή όχι. Ο Δημήτρης Πασσάς πρωταγωνιστεί στην παράσταση του έργου «Αν υπάρχει, δεν το ‘χω βρει ακόμα» του Νικ Πέιν που ανεβαίνει στο θέατρο Βρετάνια σε σκηνοθεσία Μάκη Παπαδημητρίου. Πρόκειται για ένα αστείο, τρυφερό, συγκινητικό, καυστικό και αφοπλιστικά ειλικρινές έργο για μια σύγχρονη οικογένεια που προσπαθεί να γίνει και πάλι… οικογένεια και να επιβιώσει.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέατρο;

«Στ’ αλήθεια, δεν ξέρω. Μπορώ να δώσω πολλές διαφορετικές απαντήσεις, αλλά καμιά πλήρη. Θυμάμαι παιδί, να παρουσιάζω σε ένα αόρατο κοινό, στο δωμάτιό μου, αποσπάσματα από τα μαθήματα της Ιστορίας και της Βιολογίας. Θυμάμαι να παίρνω μια βαθιά ανάσα κοιτώντας με απορία τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου στην Πειραιώς 35 πριν μπω για τις εξετάσεις. Θυμάμαι, τα βράδια φεύγοντας από την παράσταση, 21 ετών, πρώτη επαγγελματική, να αναρωτιέμαι τί ήταν αυτό που δούλεψε σήμερα και κυρίως τί πήγε χάλια, τί δεν προετοίμασα, τί μπορώ να αλλάξω. Με λίγα λόγια, σε όλα αυτά τα στιγμιότυπα, προσπαθούσα να καταλάβω. Παιδεύομαι με το θέατρο, επειδή με βοηθά να βρίσκω, να καταλαβαίνω. Στην πορεία, έτυχε να συναντήσω αρκετούς ανθρώπους, πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους, μερικοί από τους οποίους με βοήθησαν, άθελά τους τις πιο πολλές φορές, με την παρουσία τους και τη συναδελφικότητά τους, με το παράδειγμα (ή το αντιπαράδειγμά τους) να μη χάσω την επιθυμία, να συνεχίζω να προσπαθώ να καταλάβω.

Θα σημειώσω μια πρόσφατη – βραχύβια, αλλά πολύ πυκνή – εμπειρία, που με βοήθησε να καταλάβω αρκετά πράγματα. Το έργο “Please, continue (Hamlet)” των Roger Bernat και Yan Duyvendak, που ανέβηκε για δυο μόνο παραστάσεις στην Πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, την περασμένη άνοιξη. Ήταν μια δίκη. Ένας αυτοσχεδιασμός. Δεν υπήρχε συγκεκριμένο κείμενο. Υπήρχε όμως σαφέστατα οριοθετημένο έργο. Εκείνο το πρώτο βράδυ, κατάλαβα, ότι ούτε και όταν νομίζεις ότι ξέρεις “τι λόγια θα πεις”, ξέρεις στ’ αλήθεια τι θα γίνει. Φαίνεται απλό, αλλά δεν είναι: πολύ συχνά οι άνθρωποι βασανίζονται ή βαριούνται ή γίνονται νωθροί, επειδή νομίζουν ότι ξέρουν τι θα γίνει. Είμαστε, λοιπόν, στα παρασκήνια, με την “Οφηλία” της παράστασης, αγκαλιαζόμαστε πριν βγούμε και της λέω γελώντας “τι δουλειά είναι αυτή που κάνουμε;”».

Πότε διαβάσετε το συγκεκριμένο κείμενο και ποια είναι η άποψή σας για το Νικ Πέιν;

«Ο Μάκης (Παπαδημητρίου) είχε ενθουσιαστεί με το έργο όταν το διάβασε. Είχε παίξει και σε ένα άλλο έργο του συγγραφέα, στους υπέροχους “Αστερισμούς”. Αποφάσισε να το μεταφράσει και μου πρότεινε να το διαβάσω. Απροσδόκητα συγκινητικό και αστείο, βαθύ χωρίς καμιά φανφάρα. Ο Νικ Πέιν είπε πρόσφατα σε μια συνέντευξή του ότι η συγγραφή είναι γι’ αυτόν η πάλη με τα πράγματα που δεν γνωρίζει. Ο τίτλος του έργου περιγράφει άψογα αυτή την προσπάθεια, αυτή την αγωνία. Και μάλιστα με μια νότα αισιοδοξίας. Δεν το έχω βρει …ακόμα. Το έργο έχει πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή, ωστόσο δεν είναι η πλοκή ή η εξέλιξη της ιστορίας που βρίσκεται στον πυρήνα της δουλειάς του Πέιν, αλλά το “πώς” συμβαίνουν τα πράγματα. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό θεατρικό κείμενο, που τελεί συνέχεια σε εκκρεμότητα και ως εκ τούτου είναι εύφορο έδαφος για να γεννηθούν στη σκηνή μερικές στιγμές, αστραπιαίες αλλά πυκνές, ώστε, ίσως, κάτι να καταλάβουμε».

Ο Μάκης Παπαδημητρίου και ο Δημήτρης Πασσάς στις πρόβες της παράστασης.

Θα θέλατε να μας μεταφέρετε το κλίμα από τις πρόβες;

«Όχι. Χα χα! Κάνουμε πρόβα. Κάνουμε ωραία πρόβα. Προσπαθούμε, ξαναπροσπαθούμε, διορθώνουμε, καταλαβαίνουμε, βρίσκουμε τοίχο, πάμε από αλλού, ακούμε, κάνουμε κλπ. Ό,τι γίνεται σε κάθε πρόβα. Με τη διαφορά ότι δεν περνάμε το πρώτο δίωρο της πρόβας κάνοντας “ζέσταμα” και κουβέντα για να βρούμε το “νόημα”. Λέμε για τρία λεπτά ό,τι σημαντικό έχουμε να πούμε και ξεκινάμε την πρόβα. Δεν γίνεται συχνά αυτό. Και τελειώνουμε και νωρίτερα».

Ερμηνεύετε τον Τέρι. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το ρόλο σας;

«Ο Τέρι είναι ένα υπέροχο ευαίσθητο κωλόπαιδο ξεχασμένο στα ’90s. Η εικόνα της φράσης “αυτοί που τα κάνουν σκατά, δίνουν τις καλύτερες συμβουλές”. Η βασική δουλειά που έκανα πάνω στο ρόλο ήταν να διαβάσω το έργο πάρα πολλές φορές. Όχι τις ατάκες. Το έργο. Πολλές φορές. Πολλές. Ξανά και ξανά».

Έχετε συνεργαστεί με τον Μάκη Παπαδημητρίου στο παρελθόν. Πώς είναι η συνεργασία μαζί του;

«Θα περιμένετε λογικά να σας πω ότι περνάμε τέλεια, ότι είναι πολύ αστείος και γελάμε κλπ. Κι αν σας έλεγα αυτό δε θα έλεγα ψέματα. Κυρίως όμως, πρόκειται για έναν πολύ παρατηρητικό, έξυπνο και ευαίσθητο άνθρωπο με μεγάλο τάλαντο στο να αποκωδικοποιεί συμπεριφορές, γι’ αυτό η δουλειά μαζί του είναι απαιτητική, λεπτομερής, γρήγορη και εύθραυστη. Δύσκολη, δηλαδή. Πάω στην πρόβα με ενέργεια παράστασης, να το πω έτσι. “Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να νοιάζεσαι πραγματικά για κάτι και κάτι απλώς να σ’ ενδιαφέρει” όπως λέει ο Πέιν».

Μαριλένα Θεοδωράκου

Πληροφορίες παράστασης

«Αν υπάρχει, δεν το ‘χω βρει ακόμα» του Νικ Πέιν

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Μάκης Παπαδημητρίου

Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Κίνηση: Σεσίλ Μικρούτσικου

Σκηνικά: Μαγδαληνή Αυγερινού

Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη

Πρωταγωνιστούν:

George: Μάκης Παπαδημητρίου

Fiona: Μαρία Λεκάκη

Anna: Αγγελική Γρηγοροπούλου

Terry: Δημήτρης Πασσάς

Πού: Θέατρο Βρετάνια, Πανεπιστημίου 7, τηλ. 210 3221579

Πότε:  από Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2018 και κάθε Τετάρτη και Κυριακή στις 19.30, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00. Λαϊκή απογευματινή Σάββατο στις 18.00

Εισιτήρια: Τετάρτη και Πέμπτη: 20€ (Α’ Ζώνη), 17€ (Β’ Ζώνη),14€ (φοιτητικό, νεανικό έως 26 ετών & άνω των 65 ετών), Ανέργων 10€
-Παρασκευή και Κυριακή: 20€ (Α’ Ζώνη), 17€ (Β’ Ζώνη), 14€ (φοιτητικό)
– Λαϊκή Απογευματινή Σαββάτου: 17€ Γενική Είσοδος, 14€ (φοιτητικό)
– Βραδινή Σαββάτου: 22€ (Α’ Ζώνη), 20€ (Β’ Ζώνη)

Ο Μάκης Παπαδημητρίου, η Μαρία Λεκάκη, ο Δημήτρης Πασσάς και η Αγγελική Γρηγοροπούλου.