«Έλα να παίξουμε» στο Επί Κολωνώ

Δύο νέοι καλλιτέχνες συναντήθηκαν σε ένα σεμινάριο υποκριτικής. Στην παρέα τους προστέθηκε άλλος ένας και στη συνέχεια δημιουργήθηκε μια ομάδα όπου όλοι μαζί δούλεψαν για την παράσταση του έργου «Έλα να παίξουμε» που παρουσιάζεται στη σκηνή Black Box στο θέατρο Επί Κολωνώ.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Η Γεωργία Πιερρουτσάκου έγραψε το έργο «Έλα να παίξουμε» στο πλαίσιο του Στούντιο Νέων Συγγραφέων του Εθνικού Θεάτρου και το 2015 κατέθεσε ένα προσχέδιο το οποίο ανέβηκε πρώτη φορά στο Νέο Rex το 2016. Αυτή τη σεζόν η παράσταση ανεβαίνει σε συνσκηνοθεσία με τον Λάζαρο Βαρτάνη, ενώ παράλληλα η Πιερρουτσάκου ερμηνεύει επί σκηνής με τον Στέφανο Παπατρέχα.

«Για την πρώτη μου σκηνοθεσία – έπειτα από τη θητεία μου ως βοηθός σκηνοθεσίας τα τελευταία χρόνια- ένιωσα ήταν μια αρκετά ασφαλής επιλογή ένα ελληνικό κείμενο, σύγχρονο, άμεσο, κοντινό» λέει η σκηνοθέτις και ηθοποιός. «Επιλέγοντας ένα κείμενο δικό μου μάλιστα – που είχε ήδη πάρει το βάπτισμα του πυρός στο Νέο Rex – μου έδωσε την ελευθερία να πειραματιστώ χωρίς περιορισμούς και να αποκτήσω μια εμπειρία, προτού καταπιαστώ με τα σπουδαία έργα της παγκόσμιας δραματουργίας».

Το έργο

Στέφανος Παπατρέχας: «Είναι μια πρόσκληση στον κόσμο του έρωτα. Εκεί συνυπάρχουν όλα όσα έχει ένα παιχνίδι: ενθουσιασμός, χαρά, πάθος, ανταγωνισμός, εγωισμός… όλα. Το ίδιο συμβαίνει και στο έργο αυτό».

Γεωργία Πιερρουτσάκου: «Είναι στίχος από “Το σκάκι” του Μανώλη Αναγνωστάκη. Ξανάπεσε στα χέρια μου μετά από καιρό, όταν έγραφα το έργο, και κάπως ένιωσα ότι όλα μπήκαν στη θέση τους. Η αέναη μάχη των ερωτευμένων, ο ανταγωνισμός μεταξύ τους. Η ανάγκη να επιβληθεί ο ένας στον άλλον και η ματαιότητα αυτής. Το παιχνίδι των ρόλων. Οι κανόνες που θέτουν οι εραστές στο παιχνίδι τους. Γι’ αυτά μιλάμε στο έργο. Δεν αφηγούμαστε μία ερωτική ιστορία αλλά μια ιστορία για τον έρωτα. Κι αποφάσισα να κρατήσω το στίχο αυτόν για τίτλο ως αναφορά».

Λάζαρος Βαρτάνης: «Η Γεωργία έχει γράψει ένα πραγματικά υπέροχο και ύπουλο κείμενο. Σε γραπώνει και τελικά σε συγκινεί βαθιά. Αυτό της είπα και στην πρώτη μας τηλεφωνική επαφή. Γιατί επίσης δεν γνωριζόμασταν καθόλου μεταξύ μας. Είδαμε ο ένας τον άλλον για πρώτη φορά στην πρώτη ανάγνωση. Δηλαδή είμαστε δυο τρελοί που ενστικτωδώς αποφάσισαν να συνεργαστούν και να σκηνοθετήσουν μαζί το “Έλα να παίξουμε”. Ευτυχώς, γιατί μας βγήκε σε καλό. Είναι το πιο υπέροχο ρίσκο που έχω πάρει μέχρι στιγμής στο θέατρο».

«Στη μια ιστορία, οι δύο αφηγητές ανταγωνίζονται “παίζοντας μια ιδιαίτερη παρτίδα σκάκι” όπου αντί για κινήσεις έχουν μόνο λόγια κι έτσι φτιάχνουν χαρακτήρες και πλάθουν ιστορίες ερωτευμένων ζευγαριών» λέει η σκηνοθέτις και ηθοποιός Γεωργία Πιερρουτσάκου. (Φωτογραφία: Πάτροκλος Σκαφίδας).

Η υπόθεση

Στέφανος: «Πρόκειται για μία ιστορία για τον έρωτα. Έχουμε τον “Ο” και την “Η” που είναι δύο αιώνιοι εραστές, δύο ερωτικοί παραμυθάδες, μία λευκή βασίλισσα και ένας μαύρος βασιλιάς που παίζουν και ανταγωνίζονται στον έρωτα φτιάχνοντας την ιστορία “Εκείνου” και “Εκείνης”, οι οποίοι με τη σειρά τους γνωρίζονται, ερωτεύονται και ανταγωνίζονται επίσης ο ένας τον άλλον».

Γεωργία: «Δύο είναι οι βασικοί δραματουργικοί άξονες που διατρέχουν το έργο. Η ιστορία των αφηγητών που ανταγωνίζονται “παίζοντας μια ιδιαίτερη παρτίδα σκάκι”, όπου αντί για κινήσεις έχουν μόνο λόγια, κι έτσι φτιάχνουν χαρακτήρες και πλάθουν ιστορίες ερωτευμένων ζευγαριών. Κι έπειτα η εξέλιξη της σχέσης “Εκείνου” και “Εκείνης”, καθώς οι αφηγητές μπαίνουν στα παπούτσια τους και τους δίνουν σάρκα και οστά για να δουν ποιος θα καταφέρει να κερδίσει στο τέλος».

Μια δυνατή σκηνή

Λάζαρος: «Το έργο χωρίζεται σε κεφάλαια. Το καθένα απόλυτα απαραίτητο γι΄αυτό που προηγείται και αυτό που ακολουθεί. Αν όμως πρέπει να ξεχωρίσω ένα, αυτό είναι το “Αγαλματάκια ακούνητα” – οι ήρωές μας είναι χωρισμένοι και περνούν οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες…».

Στέφανος: «Εγώ βρίσκω πολλά δικά μου κομμάτια σε διάφορα σημεία του έργου. Αν πρέπει να διαλέξω μία σκηνή, είναι η τελευταία σκηνή των “Εκείνων”. Συναντιούνται, ενώ έχουν χωρίσει, μιλούν για επανασύνδεση, θυμούνται όσα έζησαν, τους έρωτες, τους τσακωμούς, όλη τους την κοινή ζωή. Είναι συγκινητικό για μένα να βλέπεις πως θολώνουν τόσο έντονα πράγματα που έζησε ένα ζευγάρι, πως ξεθωριάζουν οι εικόνες και να σκέφτεσαι που πάει όλη αυτή η αγάπη».

Γεωργία: Κι εμένα τα “Αγαλματάκια ακούνητα” με τσακίζουν. Το πώς αποδομεί ο ένας τον άλλο μετά το χωρισμό τους προκειμένου να ξεχάσει και να συνεχίσει τη ζωή του. Κι ύστερα “κάποιος άλλος, κάποια άλλη έρχεται ν’ αναπληρώσει το κενό”. Και μαζί έρχεται και η συνειδητοποίηση ότι αυτός ο κάποιος “δεν ξέρει ποιο περίπτερο είναι ανοιχτό τα μεσάνυχτα για να της πάρει παγωτό”, όπως έκανε “Εκείνος”. Κι αυτή η κάποια “δεν του μιλάει για όσα ονειρεύεται, ούτε είναι η καλύτερή του φίλη”, όπως “Εκείνη”».

                                 Μαριλένα Θεοδωράκου

INFO

«Έλα να παίξουμε»

Κείμενο: Γεωργία Πιερρουτσάκου

Σκηνοθεσία: Γεωργία Πιερρουτσάκου και Λάζαρος Βαρτάνης

Σκηνικά/Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη

Φωτισμοί:  Ευγενία Μακαντάση

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Παίζουν: Στέφανος Παπατρέχας, Γεωργία Πιερρουτσάκου

•  Θέατρο Επί Κολωνώ – Black Box

          Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός, τηλ. 210 5138067

          Παρασκευή στις 21.30,  Σάββατο στις 19.00 και Κυριακή στις 21.30

          Έως Κυριακή 13 Μαΐου 2018

          www.epikolono.gr