Δαυίδ Μαλτέζε: «Ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν είναι όλη η ανθρωπότητα»

Η ομάδα Σημείο Μηδέν παρουσιάζει το έργο- σταθμός «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Ιρλανδού συγγραφέα Σάμουελ Μπέκετ. Ο Δαυίδ Μαλτέζε ερμηνεύει το ρόλο του  Βλαντιμίρ στην ομώνυμη παράσταση που σκηνοθετεί ο Σάββας Στρούμπος.

«Είναι μια σημαντική εμπειρία να έχεις επαφή με έργα τέτοιου μεγέθους και είναι πολύ σημαντικό επίσης να έχεις κάλους συμμάχους σε αυτή την αναμέτρηση» λέει ο ηθοποιός. «Προσωπικά μπορώ να αντιληφθώ το θέατρο μόνο ως κάτι ομαδικό και με αυτή την  έννοια όλοι μας είμαστε κερδισμένοι από αυτή τη συνύπαρξη, εξελισσόμαστε και μαθαίνουμε, και μαζί και ο ένας από τον άλλον. Με τον Σάββα δουλεύουμε μαζί τα τελευταία πέντε χρόνια. Έγινα μέλος της ομάδας  το 2013 όταν ανεβάζαμε τον “Βόυτσεκ” του Γκέοργκ Μπύχνερ. Και από τότε έχουμε αναμετρηθεί με μια σειρά έργων που άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας γενικώς. Είναι μια σημαντική εμπειρία να έχεις επαφή με έργα τέτοιου μεγέθους και είναι πολύ σημαντικό επίσης να έχεις κάλους συμμάχους σε αυτή την αναμέτρηση».

Για το έργο. «Το διάβασα για πρώτη φορά όταν ήμουν ακόμα στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Είναι από τα έργα που η μελέτη και η ενασχόληση μαζί τους δεν τελειώνει ποτέ, τα πάντα σε αυτό το έργο, από το σκηνικό ως τα ονόματα, έχουν συμβολικό χαρακτήρα, κάθε νέα ανάγνωση γεννά καινούρια ερωτήματα και όποτε κι αν παιχτεί θα είναι πάντα επίκαιρο. Γράφτηκε 1948 λίγα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου και την πρώτη χρίση της ατομικής βόμβας. Επίσης πριν από μερικά χρονιά είχε προηγηθεί άλλος ένας Παγκόσμιος Πόλεμος (1914–1918) ο Πρώτος, όπου διαλύθηκαν ολόκληρες αυτοκρατορίες και είχε εκατομμύρια θύματα. Μια εποχή δηλαδή που σε μικρό χρονικό διάστημα είχαν γίνει δύο παγκόσμιοι πόλεμοι με καταστροφικές συνέπειες. Είναι γραμμένο κυριολεκτικά πάνω σε ερείπια του πολιτισμένου κόσμου κι ο κόσμος αυτός έχει γίνει ένα “οστεοφυλάκιο’’. Σε μια εποχή που ο Μπέκετ θέτει ξανά το ερώτημα “τι είναι ο Άνθρωπος; “ και που έπρεπε να επαναπροσδιοριστούν τα πάντα από την αρχή, να δοθεί ένα νόημα στη ζωή, στην ανθρώπινη ύπαρξη. Αυτό το έργο είναι ίσως η πιο αληθινή καταγραφή της ανθρώπινης αγωνίας πάνω στην ύπαρξη του ανθρώπου. Οι ήρωές του μιλώντας για το “τίποτα” μιλούν για τα πάντα, κάνοντας το “τίποτα” κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν, η ελπίδα με την απελπισία συνυπάρχουν και το γέλιο συμπεριλαμβάνει το δάκρυ και η σιωπή είναι κραυγή. Ο Γκοντό όμως δεν έρχεται ποτέ για να φέρει τη “λύτρωση’’. Είναι ένας κόσμος χωρίς θεούς και χωρίς καμία άλλη βοήθεια, όπως και στη ζωή μας, μόνοι μας αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Ένα έργο που μιλάει για την “αναμονή’’ που μας αφορά και μας κρατά ζωντανούς όλους, γιατί όλοι μας όλη την ώρα κάτι περιμένουμε, πάντα κάτι περιμένουμε, ο καθένας μας επινοεί τον δικό του “Γκοντό” και προσπαθεί να δώσει δικό του νόημα στη ζωή του, γιατί αλλιώς φτάνει στο τέλος και μετά το τέλος είναι το άγνωστο και το άγνωστο τρομάζει, οπότε το μόνο όπλο που μένει ενάντια στον τρόμο είναι η ελπίδα, μήπως και…».

Για το ρόλο. «Τον Βλαντιμίρ δεν τον αντιμετώπιζα ως μια εντελώς ξεχωριστή οντότητα. Οι δυο ήρωες του έργου δείχνουν να είναι κάτι ενιαίο σαν να είναι ένα πρόσωπο που έχει δυο όψεις. Σαν ο καθένας να συνομιλεί με τον άλλο εαυτό του, είναι μαζί, αχώριστοι, ανίκανοι να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλον. Ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν είναι όλη η ανθρωπότητα».

Μια σκηνή. «Είναι πολύ δύσκολο να διαλέξεις μια μόνο φράση. Μου αρέσει ο τελευταίος συγκλονιστικός μονόλογος του Βλαντίμιρ, τη στιγμή που τον Εστραγκόν τον παίρνει ο ύπνος και ο Βλαντιμίρ μένει μόνος του για πρώτη φορά και λέει δυνατά τις σκέψεις του που παραθέτω παρακάτω στη μετάφραση του Θωμά Συμεωνίδη.

Κοιμόμουν, όταν οι άλλοι υπέφεραν; Κοιμάμαι τώρα; και αύριο, όταν ξυπνήσω, ή θα νομίζω ότι ξύπνησα τι θα πω για σήμερα; Ότι με τον Εστραγκόν τον φίλο μου, σε αυτό το μέρος, μέχρι να πέσει η νύχτα, περίμενα τον Γκοντό; Ότι ο πέρασε Πότζο, μαζί με τον αχθοφόρο του και ότι μας μίλησε; Πιθανόν. Αλλά σε όλα αυτά, τι αλήθεια θα υπάρχει;

Καβάλα σ’ ένα τάφο και μία δύσκολη γέννα. Κάτω στην τρύπα, ονειροπόλα ο νεκροθάφτης, εφαρμόζει τις λαβίδες του. Όμως έχουμε χρόνο ώσπου να γεράσουμε. Ο αέρας είναι γεμάτος από τις κραυγές μας. (Ακούει). Αλλά η συνήθεια είναι μεγάλος απονεκροτής. (Κοιτάζει πάλι τον Εστραγκόν). Και σε εμένα επίσης κάποιος κοιτάζει, για εμένα επίσης κάποιος λέει, κοιμάται, δεν γνωρίζει τίποτα, ας τον αφήσουμε να κοιμάται. (Παύση). Δεν μπορώ να συνεχίσω! (Παύση). Τι είπα;

Μαριλένα Θεοδωράκου

Info

«Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμουελ Μπέκετ

Μετάφραση: Θωμάς Συμεωνίδης

Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος

Σκηνική Εγκατάσταση: Ηλίας Παπανικολάου

Φωτισμοί: Κώστας Μπεθάνης
Κατασκευή σκηνικού χώρου: Χαράλαμπος Τερζόπουλος, Απόστολος Ζερβεδάς

Δραματολόγος: Μαρία Σικιτάνο

Photo credits – φωτογραφίες παράστασης: Αντωνία Κάντα

Δημιουργία αφίσας: Soul Design

Video & trailer credits: Χρυσάνθη Μπαδέκα

Παίζουν: Δαυίδ Μαλτέζε, Έλλη Ιγγλίζ, Έβελυν Ασουάντ, Κωνσταντίνος Γώγουλος

Θέατρο Άττις-Νέος Χώρος

Λεωνίδου 12 (πλησίον μετρό Μεταξουργείου), τηλ. 210 3225207

Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 19.00.

Έως 29 Απριλίου 2018.

Ο ηθοποιός Δαυίδ Μαλτέζε είναι μέλος της ομάδας Σημείο Μηδέν από το 2013. (Φωτογραφία: Αντώνης Ψαρράς).