Η Μάνια Παπαδημητρίου, ο Στέλιος Πετράκης και … «Η Λεονί εν αναμονή»

Sharing is caring!

Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Palais Royale το 1911 και χαρακτηρίστηκε ως «ένα μικρό κόσμημα» του διάσημου Γάλλου δραματουργού. Η μονόπρακτη κωμωδία του Ζωρζ Φεϋντώ με τίτλο «Η Λεονί εν αναμονή ή το όμορφο κακό» ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα στη Β’ Σκηνή  του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας. Η Μάνια Παπαδημητρίου και ο Στέλιος Πετράκης μιλούν για τους ρόλους τους, την κωμωδία και τη συνεργασία με τη σκηνοθέτη της παράστασης, Αθηνά Κεφαλά.

Για το έργο

Μάνια Παπαδημητρίου: «Το διάβασα όταν μου το έδωσε η σκηνοθέτης μας. Προηγουμένως δεν το γνώριζα. Η Αθηνά μού πρότεινε να παίξω και αμέσως μου κέντρισε το ενδιαφέρον το παράλογο των διαλόγων, την ίδια στιγμή που όλα μοιάζουν πολύ φυσιολογικά».

Στέλιος Πετράκης: «Το κείμενο το διάβασα τον Σεπτέμβριο, αφού συναντήθηκα με την Αθηνά Κεφαλά για να συζητήσουμε για το ρόλο και μου έδωσε τη μετάφραση που έχει κάνει η ίδια. Δεν είναι από τα γνωστά έργα του Φεϋντώ και δεν είναι και από τα “συνηθισμένα” του, αφού ανήκει στη δεύτερη περίοδο του συγγραφέα και η γραφή του εμπεριέχει κώδικες και τρόπους που συναντάμε αργότερα στο θέατρο του παραλόγου. Σε αυτή τη δεύτερη περίοδο ο συγγραφέας ασχολείται με τις σχέσεις των ζευγαριών της αστικής τάξης και ασκεί δριμεία κριτική σε αυτήν. Αποδομεί την ιδέα του γάμου και – τουλάχιστον στο συγκεκριμένο έργο- τα βάζει με τη συγκεκριμένη κοινωνική τάξη, τον ψεύτικο καθωσπρεπισμό και την ωμή σκληρότητά της και όλα αυτά με μια παράλογα κωμική φόρμα».

Για τους ρόλους

Μάνια Παπαδημητρίου: «Η κυρία Βιρτουέλ, ο ρόλος που παίζω στο έργο είναι η μαμή, η οποία έρχεται τη στιγμή που την έχουν όλοι ανάγκη, όχι για να κάνει τη δουλειά της αλλά για να επωφεληθεί από την ανάγκη των άλλων και να αναρριχηθεί. Είναι ένα πολύ παράξενο βιτριολικό πρόσωπο και παράλληλα θεατρικά πολύ ενδιαφέρον. Με την έλευσή της η ισορροπία στο σπίτι αλλάζει και οι σχέσεις εξουσίας δοκιμάζονται. Ειδικά όσον αφορά τη χρησιμότητα ή μη των ανδρών την ώρα του τοκετού».

Στέλιος Πετράκης: «Ο ρόλος που υποδύομαι είναι ο Τουντού, είναι ο σύζυγος της Λεονί η οποία ανήκει στην αριστοκρατία, ο ίδιος όμως είναι χαμηλής κοινωνικής τάξης. Η γυναίκα του περιμένει παιδί από ώρα σε ώρα, αλλά αυτό δεν εμποδίζει την ίδια, τους γονείς της, την υπηρέτρια του σπιτιού, αλλά και την μαία που έρχεται για τον τοκετό να του συμπεριφέρονται με απαξιωτικό, σκληρό, ακόμα και εξευτελιστικό τρόπο. Είναι ένας πολύ δύσκολος ρόλος και γενικά είναι ένα ιδιαίτερα δύσκολο για τους ηθοποιούς έργο, αφού έχει πολύ υψηλές απαιτήσεις από αυτούς. Ο ρυθμός είναι καταιγιστικός, και η ακρίβεια που απαιτείται από τους ηθοποιούς είναι πρωτόγνωρη, επιπλέον η ευρηματική σκηνοθεσία της Αθηνάς Κεφαλά προχωράει ακόμα παρακάτω το έργο και αυξάνει περισσότερο τις απαιτήσεις. Έχουμε ευτυχίσει όμως να έχουμε έναν θίασο τόσο ταλαντούχων και ξεχωριστών ηθοποιών (Μάνια Παπαδημητρίου, Όλγα Δαμάνη, Βιργινία Ταμπαροπούλου, Μανώλης Γιούργος, Άννα Μωραΐτου)  που δεν θα μπορούσε παρά να βγει νικητής στην αναμέτρησή του με αυτό το δύσκολο κείμενο».

Η κωμωδία ως θεατρικό είδος

Μάνια Παπαδημητρίου: «Είναι ένα δύσκολο και αγχωτικό είδος. Αλλά όταν πετυχαίνει γεννάει τέτοια ευφορία που σε αποζημιώνει για όλα. Είναι σαν να περπατάς σε τεντωμένο σκοινί. Στην παράστασή μας πολύ βοηθητική είναι η μουσική του Πλάτωνα Ανδριτσάκη που από την αρχή μάς δίνει έναν ωραίο ρυθμό. Και βέβαια πολύ σημαντική είναι η επικοινωνία με τους υπόλοιπους συντελεστές. Είμαι πολύ ευχαριστημένη που δουλεύω με τη Βιργινία Ταμπαροπούλου, το Στέλιο Πετράκη, την Όλγα Δαμάνη, τον Μανώλη Γιούργο και την Άννα Μωραΐτου. Δουλέψαμε πολύν καιρό με την σκηνοθέτιδά μας, με τη βοήθεια της χορογράφου μας της Μυρτώς Δελημιχάλη, για να επιτύχουμε να λειτουργούμε σαν ομάδα στο λόγο και στην κίνηση και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ελπίζω να τα καταφέραμε να μεταδώσουμε στους θεατές τη χαρά που μας γεννάει αυτό το έργο που έχει γνήσια θεατρικότητα».

Στέλιος Πετράκης: «Η κωμωδία, όσο και αν ακούγεται κλισέ αυτό, είναι πολύ δύσκολο είδος. Απαιτεί από τους ηθοποιούς, αλλά και τους σκηνοθέτες, εξαιρετική αίσθηση σκηνικού ρυθμού και υποκριτική ακρίβεια. Κατά περίπτωση θέλει μέτρο αλλά και υπερβολή, απόλυτη σκηνική εγρήγορση και “αυθεντικές” ερμηνείες των χαρακτήρων και των καταστάσεων. Χρειάζεται επίσης “αντιστάσεις” από τον ηθοποιό ώστε να μην ξεφύγει από την πορεία του επηρεαζόμενος από τις αντιδράσεις του κοινού».

Μια δυνατή ατάκα

Μάνια Παπαδημητρίου: «Μου αρέσει πολύ η ατάκα “Είναι η δουλεία μου, είναι η δουλειά μου αλλά όχι άμα γεννάω εγώ” που λέει η μαμή στην Λεονί όταν καθώς η μικρή κοιλοπονάει, νομίζει πως αποκλείεται να πόνεσε ποτέ κανένας άλλος όσο αυτή τώρα. Καθένας νομίζει ότι το δικό του πρόβλημα είναι πάντα μεγαλύτερο. Η μαμή όμως ξέρει καλύτερα γιατί γνωρίζει και τους δικούς της αλλά και τους πόνους των γυναικών που ξεγεννάει. Αυτό την κάνει σοφότερη αλλά και πιο εκνευριστική για τους άλλους που δεν γνωρίζουν. Επίσης μου αρέσει η ατάκα του Τουντού που παίζει ο Στέλιος Πετράκης: “Έχω και μια αξιοπρέπεια ως άνθρωπος” που λέει όταν έχει γίνει εντελώς ρεζίλι. Και επίσης η άλλη ατάκα της μαμής: “Επιτέλους υπάρχει και μία ασθενής εδώ” όταν όλοι ασχολούνται με την πάρτη τους και κανείς πραγματικά δεν νοιάζεται για την κακομοίρα την ετοιμόγεννη γυναίκα. Το λέει όμως ενώ και η ίδια η μαμή μάς έχει δείξει πως ούτε και αυτή στην πραγματικότητα νοιάζεται για τη δουλειά της αλλά περισσότερο για να φάει και να πιεί και να επωφεληθεί από τις γνωριμίες μέσα στο σπίτι που μπήκε».

Στέλιος Πετράκης: «Μπορεί να ακουστεί περίεργο αλλά μια από τις αγαπημένες μου ατάκες είναι ένα απλό “α” το οποίο αποτελεί επαναλαμβανόμενο μοτίβο του συγγραφέα στο συγκεκριμένο έργο. Ένα επιφώνημα το οποίο ακούγεται κάμποσες φορές από όλους τους χαρακτήρες του έργου και που κάθε φορά είναι μια σαφής, διαφορετική ατάκα. Αγαπημένη σκηνή δεν έχω αφού το έργο, το “Κόσμημα του Φεϋντώ ” όπως έχει χαρακτηριστεί είναι ακριβώς αυτό, στο σύνολό του: ένα δραματουργικό κόσμημα! Ο ρόλος μου, ο Τουντού είναι επί σκηνής σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης και έτσι αντιλαμβάνομαι όλο το έργο σαν μια μεγάλη (πολύ μεγάλη) σκηνή που αγαπώ πολύ».

Για τη συνεργασία με τη σκηνοθέτιδα

Μάνια Παπαδημητρίου: «Με την Αθηνά Κεφαλά συνεργαζόμαστε από το 2015. Είναι η δεύτερη παράσταση που κάνουμε μαζί και έχουμε δουλέψει και στο Pocket Festival στο Poems n’ Crimes για δυο χρονιές. Θεωρώ ότι είμαστε συνεργάτες και φίλες πια. Η Αθηνά όταν μου προτείνει ένα έργο ξέρω πως θα είναι πολύ καλό ως κείμενο και σε πολύ καλή μετάφραση. Επίσης μου αρέσει η ματιά της στο θέατρο, γιατί της αρέσει ο αυτοσαρκασμός και η ανατροπή και όχι ο νατουραλισμός. Και σε αυτό συμφωνώ μαζί της. Ελπίζω να μας δοθεί η ευκαιρία να κάνουμε και άλλα πράγματα μαζί».

Στέλιος Πετράκης: «Έχει σπουδάσει θέατρο στη Γαλλία, στο  Conservatoire National d’ Art Dramatque. Είναι από τους πιο κατάλληλους σκηνοθέτες για να σκηνοθετήσει (και να μεταφράσει) Φεϋντώ, αφού γνωρίζει και αγαπά το Γαλλικό θέατρο όσο πολύ λίγοι. Είναι σκηνοθέτις με γνώση επάνω στο συγκεκριμένο είδος (και όχι μόνο) και συνεπώς έχει πολύ σαφή εικόνα και άποψη του τί θέλει να κάνει ενώ τη χαρακτηρίζει η σαφήνεια με την οποία ζητάει αυτό που θέλει από τους ηθοποιούς της, χωρίς όμως να τους στερεί την ελευθερία της δημιουργικότητάς τους».

Info

«Η Λεονί εν αναμονή ή το όμορφο κακό» του Ζωρζ Φεϋντώ

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Αθηνά Κεφαλά

Επιμέλεια κειμένου: Άννα Δαμιανίδη

Μουσική: Πλάτων Ανδριτσάκης

Κοστούμια – Σκηνογραφική επιμέλεια: Μαριάννα Ζαχαριάδου

Κίνηση: Μυρτώ Δελημιχάλη

Α’ βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Μωραΐτου

Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Λίντα Πεπέ

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Ερμηνεύουν: Μάνια Παπαδημητρίου, Όλγα Δαμάνη,  Στέλιος Πετράκης, Βιργινία Ταμπαροπούλου,  Μανώλης Γιούργος, Άννα Μωραΐτου

Β’ Σκηνή  του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας

Κεφαλληνίας 18 Κυψέλη, τηλ. 211 4117878

Παρασκευή στις 18.00, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 21.00